อิสยาห์ 14:1-32

อิสยาห์ 14:1-32 NTV

พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​จะ​เมตตา​ยาโคบ และ​จะ​เลือก​อิสราเอล​อีก​ครั้ง และ​จะ​ให้​พวก​เขา​ไป​อยู่​ใน​แผ่นดิน​ของ​พวก​เขา​เอง และ​บรรดา​ชาว​ต่าง​ชาติ​จะ​สมาคม​กับ​พวก​เขา และ​จะ​ยึด​แน่น​กับ​พงศ์​พันธุ์​ยาโคบ บรรดา​ชน​ชาติ​จะ​พา​พวก​เขา​กลับ​ไป​ยัง​ถิ่นฐาน​ของ​อิสราเอล​เอง และ​พงศ์​พันธุ์​อิสราเอล​จะ​ยึด​เขา​เหล่า​นั้น​เป็น​กรรมสิทธิ์ โดย​ให้​เป็น​ทาส​รับใช้​ชาย​หญิง​ใน​แผ่นดิน​ของ​พระ​ผู้​เป็น​เจ้า อิสราเอล​จะ​จับ​ตัว​ผู้​ที่​เคย​จับ​พวก​เขา​ไป​เป็น​เชลย และ​จะ​ปกครอง​เหนือ​ผู้​ที่​เคย​บีบบังคับ​พวก​เขา เมื่อ​พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​ได้​ให้​พวก​ท่าน​บรรเทา​จาก​ความ​เจ็บ​ปวด ความ​ยาก​ลำบาก และ​การ​ถูก​เกณฑ์​ทำงาน​หนัก พวก​ท่าน​จะ​ถากถาง​กษัตริย์​แห่ง​บาบิโลน​ว่า “ผู้​บีบบังคับ​ได้​หยุด​ชะงัก​แล้ว ความ​เดือดดาล​ของ​ท่าน​หยุด​ชะงัก​อย่างไร​หนอ พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​ได้​หัก​ไม้​เท้า​ของ​คน​ชั่ว​แล้ว คือ​คทา​ของ​บรรดา​ผู้​ปกครอง ที่​ฆ่า​บรรดา​ชน​ชาติ​ด้วย​ความ​เกรี้ยวกราด อย่าง​ไม่​หยุด​ยั้ง ที่​ปกครอง​บรรดา​ประชา​ชาติ​ใน​ความ​โกรธ ด้วย​การ​กดขี่​ข่มเหง​อย่าง​โหด​เหี้ยม ทั้ง​โลก​อยู่​ใน​ความ​เงียบ​สงบ ผู้​คน​เบิกบาน​ด้วย​เสียง​เพลง ต้น​สน​โห่​ร้อง​ยินดี ต้น​ซีดาร์​แห่ง​เลบานอน​พูด​ว่า ‘ตั้งแต่​ท่าน​ถูก​ปราบ ก็​ไม่​มี​คน​ตัด​ไม้​ขึ้น​มา​โจมตี​พวก​เรา​อีก’ แดน​คน​ตาย​เบื้อง​ล่าง​ตื่นเต้น ที่​จะ​พบ​ท่าน​เมื่อ​ท่าน​ไป​ถึง มัน​กระตุ้น​เหล่า​วิญญาณ​ที่​จาก​ไป​ให้​มา​ต้อนรับ​ท่าน วิญญาณ​ของ​คน​ที่​เคย​เป็น​หัวหน้า​ของ​แผ่นดิน​โลก มัน​ทำให้​บรรดา​กษัตริย์​ของ​ประชา​ชาติ​ทั้ง​ปวง​ลุก​ขึ้น​จาก​บัลลังก์ ทุก​คน​ที่​นั่น​จะ​กล่าว​กับ​ท่าน​ว่า ‘ท่าน​ก็​กลาย​เป็น​ผู้​อ่อนแอ​เหมือน​พวก​เรา ท่าน​กลาย​มา​เป็น​เหมือน​พวก​เรา​แล้ว’ ความ​ยโส​ของ​ท่าน​ถูก​ฉุด​ลง​สู่​แดน​คน​ตาย พร้อม​กับ​เสียง​พิณ​สิบ​สาย​ของ​ท่าน ตัว​ดักแด้​ถูก​ปู​เป็น​ฟูก​ให้​แก่​ท่าน และ​ตัว​หนอน​ก็​จะ​เป็น​ผ้า​ห่ม​ตัว​ท่าน โอ ดาว​แห่ง​แสง​สว่าง บุตร​แห่ง​อรุณ​รุ่ง ท่าน​หล่น​ลง​มา​จาก​สวรรค์​อย่างไร​หนอ ท่าน​ถูก​ตัด​ออก​ให้​ตก​ลง​สู่​พื้น​อย่างไร​หนอ ท่าน​ผู้​ครั้ง​หนึ่ง​เคย​ปราบ​บรรดา​ประชา​ชาติ ท่าน​คิด​ใน​ใจ​ว่า ‘เรา​จะ​ขึ้น​ไป​บน​สวรรค์ เหนือ​ดวง​ดาว​ของ​พระ​เจ้า เรา​จะ​ตั้ง​บัลลังก์​ของ​เรา​บน​ที่​สูง เรา​จะ​นั่ง​บน​ภูเขา​แห่ง​เทพเจ้า​ทั้ง​หลาย ที่​อยู่​ไกล​โพ้น​เหนือ​สุด เรา​จะ​ขึ้น​ไป​สูง​กว่า​หมู่​เมฆ เรา​จะ​ตั้งตน​เทียบ​เท่า​พระ​เจ้า​ผู้​สูง​สุด’ แต่​ท่าน​กลับ​ถูก​นำ​ลง​ไป​ยัง​แดน​คน​ตาย ยัง​ส่วน​ลึก​สุด​ของ​หลุม​ลึก​แห่ง​แดน​คน​ตาย บรรดา​ผู้​ที่​เห็น​ท่าน​จะ​จ้อง​ดู​ท่าน และ​ครุ่นคิด​ถึง​ตัว​ท่าน​ว่า ‘คน​นี้​น่ะ​หรือ​ที่​ทำให้​โลก​สั่น​สะท้าน และ​ทำให้​อาณาจักร​ทั้ง​หลาย​สั่น​สะเทือน ทำให้​โลก​กลาย​เป็น​ถิ่น​ทุรกันดาร และ​ทำ​เมือง​ให้​พัง​พินาศ และ​ไม่​ปล่อย​ให้​นักโทษ​กลับ​บ้าน’ กษัตริย์​ทั้ง​ปวง​ของ​บรรดา​ประชา​ชาติ​สิ้น​ชีวิต​อย่าง​มี​เกียรติ ต่าง​ก็​อยู่​ใน​ถ้ำ​ฝัง​ศพ​ของ​ตน แต่​ท่าน​ถูก​เหวี่ยง​ไกล​ออก​ไป​จาก​หลุม​ศพ​ของ​ท่าน เหมือน​กิ่ง​ไม้​ที่​ถูก​ตัด​ทิ้ง​จาก​ต้น เป็น​เหมือน​เสื้อ​ผ้า​ของ​คน​ที่​ถูก​ดาบ​แทง เหมือน​คน​ที่​ลง​ไป​ใน​หลุม​ลึก​ที่​สุด และ​เหมือน​ซาก​ศพ​ที่​ถูก​เหยียบ​ย่ำ ท่าน​จะ​ไม่​ถูก​ฝัง​ด้วย​กัน​กับ​กษัตริย์​อื่นๆ เพราะ​ท่าน​ได้​ทำให้​แผ่นดิน​ของ​ท่าน​พินาศ​ย่อยยับ ท่าน​ฆ่า​ชน​ชาติ​ของ​ท่าน ขอ​อย่า​ให้​มี​ผู้​ใด​เอ่ย​ถึง​ชื่อ​ทายาท ของ​บรรดา​ผู้​กระทำ​ความ​ชั่ว จง​เตรียม​ประหาร​บรรดา​บุตร​ของ​เขา เพราะ​ความ​ผิด​ของ​บิดา เพราะ​กลัว​ว่า​พวก​เขา​จะ​ลุก​ขึ้น​และ​ยึด​ครอง​แผ่นดิน และ​สร้าง​เมือง​จน​เต็ม​แผ่นดิน​โลก” พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​จอม​โยธา​ประกาศ​ดังนี้ “เรา​จะ​ลุก​ขึ้น​ต่อสู้​กับ​พวก​เขา และ​บาบิโลน​จะ​ไม่​มี​ทายาท​หรือ​มี​ใคร​ที่​เหลือ​อยู่ ไม่​มี​บรรดา​ผู้​สืบ​เชื้อสาย​และ​ผู้​สืบ​ตระกูล” พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​ประกาศ​ดังนั้น “และ​เรา​จะ​ทำให้​บาบิโลน​เป็น​ที่​อยู่​ของ​พวก​เม่น​และ​เป็น​หนองบึง และ​เรา​จะ​กวาด​ล้าง​บาบิโลน​ด้วย​ไม้กวาด​แห่ง​ความ​พินาศ” พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​จอม​โยธา​ประกาศ​ดังนั้น พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​จอม​โยธา​ปฏิญาณ​ดังนี้ “เรา​มุ่ง​หมาย​อย่างไร มัน​ก็​จะ​เกิด​ขึ้น​อย่าง​นั้น และ​เรา​วางแผน​อย่างไร มัน​ก็​จะ​เป็น​ไป​ตาม​นั้น เรา​จะ​ทำให้​อัสซีเรีย​พินาศ​ย่อยยับ​ใน​แผ่นดิน​ของ​เรา และ​เหยียบ​ย่ำ​เขา​บน​ภูเขา​ของ​เรา และ​แอก​ของ​เขา​จะ​หลุด​ออก​จาก​ชน​ชาติ​ของ​เรา และ​จะ​ปลด​ภาระ​ออก​จาก​บ่า​ของ​พวก​เขา” นี่​คือ​แผน​การ​ที่​ตั้ง​ไว้​สำหรับ​ทั่ว​ทั้ง​แผ่นดิน​โลก และ​นี่​คือ​มือ​ที่​ยื่น​ออก​ไป​ยัง​ประชา​ชาติ​ทั้ง​ปวง ด้วย​ว่า พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​จอม​โยธา​ได้​ตั้ง​จุด​ประสงค์​ไว้ ใคร​จะ​ยับยั้ง​ไว้​ได้ มือ​ของ​พระ​องค์​ยื่น​ออก​ไป และ​ใคร​จะ​ดึง​ให้​กลับ​มา​ได้ ใน​ปี​ที่​กษัตริย์​อาหัส​สิ้น​ชีวิต​ก็​เกิด​คำ​พยากรณ์​นี้ “โอ ฟีลิสเตีย​เอ๋ย พวก​เจ้า​ทุก​คน​อย่า​ยินดี​เลย ที่​ไม้​ตะบอง​ซึ่ง​ทุบ​ตี​เจ้า​หัก​แล้ว เพราะ​งู​พิษ​ตัว​หนึ่ง​จะ​ผุด​ขึ้น​จาก​ราก​เหง้า​ของ​งู และ​ผล​ของ​มัน​จะ​เป็น​งู​พิษ​ร้าย​ซึ่ง​พุ่ง​ฉก​อย่าง​ร้อนรน และ​ผู้​อัตคัด​ขัดสน​ที่​สุด​จะ​มี​อย่าง​อุดม​สมบูรณ์ และ​ผู้​ยากไร้​จะ​นอน​ลง​อย่าง​ปลอดภัย แต่​เรา​จะ​ฆ่า​ราก​เหง้า​ของ​เจ้า​ด้วย​ความ​อดอยาก และ​มัน​จะ​สังหาร​คน​ที่​เหลือ​อยู่ โอ ประตู​เมือง​เอ๋ย จง​ร้อง​รำพัน​เถิด โอ เมือง​เอ๋ย จง​ร่ำร้อง​เถิด โอ ฟีลิสเตีย พวก​เจ้า​ทุก​คน​จะ​หวาด​กลัว​จน​ตัว​สั่น เพราะ​กลุ่ม​ควัน​จะ​พวยพุ่ง​มา​จาก​ทิศ​เหนือ และ​ไม่​มี​ผู้​ใด​ใน​กองทัพ​ที่​แตก​แถว​ออก​ไป” แล้ว​จะ​ตอบ​บรรดา​ผู้​ส่ง​สาสน์​ของ​ประชา​ชาติ​อย่างไร “พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​ให้​ความ​มั่นคง​แก่​ศิโยน และ​ชน​ชาติ​ของ​พระ​องค์​ที่​เป็น​ทุกข์​จะ​พบ​ที่​พึ่ง ณ ที่​นั้น”