ลูกา 15
15
1ครั้งนั้นบรรดาคนเก็บภาษีและพวกคนบาปเข้ามาใกล้เพื่อจะฟังพระองค์. 2ฝ่ายพวกฟาริซายและพวกอาลักษณ์บ่นว่า, “คนนี้ต้อนรับคนบาปและกินด้วยกันกับเขา.”
เที่ยวหาแกะตัวที่หายไป
3พระองค์ตรัสคำเปรียบให้เขาฟังดังต่อไปนี้ว่า 4“ในพวกท่านมีคนใดที่มีแกะร้อยตัว, และตัวหนึ่งหายไป, จะไม่ละเก้าสิบเก้าตัวนั้นไว้ในป่า, และไปเที่ยวหาตัวที่หายไปนั้นจนกว่าจะได้พบหรือ 5เมื่อพบแล้วเขาก็ยกขึ้นใส่บ่าแบกมาด้วยความยินดี. 6เมื่อมาถึงบ้านแล้วจึงเชิญพวกมิตรสหายและเพื่อนบ้านให้มาพร้อมกันพูดกับเขาว่า, จงยินดีกับข้าพเจ้า, เพราะข้าพเจ้าได้พบแกะของข้าพเจ้าที่หายไปนั้น.’ 7เราบอกท่านทั้งหลายว่า. เช่นนั้นแหละ, จะมีความยินดีในสวรรค์เพราะคนบาปคนเดียวที่กลับใจเสียใหม่, มากกว่าคนชอบธรรมเก้าสิบเก้าคนที่ไม่ต้องการกลับใจเสียใหม่.” 8“หญิงคนใดที่มีเงินสิบบาท, และบาทหนึ่งหายไป, จะไม่จุดตะเกียงกวาดเรือนค้นหาให้ละเอียดจนกว่าจะได้พบหรือ 9เมื่อพบแล้วจึงเชิญเหล่ามิตรสหายและเพื่อนบ้านให้มาพร้อมกัน พูดกับเขาว่า. ‘จงยินดีกับข้าพเจ้าเถิด, เพราะข้าพเจ้าได้พบเงินบาทที่หายไปนั้น.’ 10เช่นนั้นแหละ, เราบอกท่านทั้งหลายว่า, จะมีความยินดีในพวกทูตของพระเจ้า เพราะคนบาปคนเดียวที่กลับใจเสียใหม่.”
คำเปรียบเรื่องบุตรน้อย
11พระองค์ตรัสว่า, “คนหนึ่งมีบุตรชายสองคน. 12บุตรน้อยนั้นพูดกับบิดาว่า. ‘บิดาเจ้าข้า, ขอทรัพย์ที่เป็นส่วนของข้าพเจ้าเถิด.’ บิดาจึงแบ่งทรัพย์ให้แก่บุตรทั้งสองนั้น. 13ต่อมาไม่กี่วันบุตรน้อยนั้นก็รวบรวมทรัพย์ทั้งหมดแล้วไปเที่ยวเมืองไกล, และได้ผลาญทรัพย์ของตนที่นั่นด้วยการเป็นนักเลง. 14เมื่อผลาญทรัพย์หมดแล้วก็เกิดกินดารอาหารยิ่งนักทั่วเมืองนั้น, เขาก็มีความขัดสน 15เขาจึงไปอาศัยอยู่กับชาวเมืองนั้นคนหนึ่ง, และคนนั้นก็ใช้เขาไปเลี้ยงหมูที่ทุ่งนา. 16เขาใคร่จะได้อิ่มท้องด้วยฝักถั่วที่หมูกินนั้น, แต่ไม่มีใครให้อะไรเขากิน. 17เมื่อเขารู้สำนึกตัวแล้ว จึงพูดว่า. ‘ลูกจ้างของบิดาเรามีมาก ก็ยังมีอาหารกินอิ่มและยังเหลืออีก ส่วนเราจะมาตายเสียที่นี่เพราะอดอาหาร 18จำเราจะลุกขึ้นไปหาบิดาเรา, และพูดกับท่านว่า. “บิดาเจ้าข้า, ข้าพเจ้าได้ผิดต่อสวรรค์และผิดต่อท่านด้วย 19ข้าพเจ้าไม่สมควรจะได้ชื่อว่าเป็นลูกของท่าน ขอท่านให้ข้าพเจ้าเป็นเหมือนลูกจ้างของท่านคนหนึ่งเถิด.” 20แล้วเขาก็ลุกขึ้นไปหาบิดาของตน. แต่เมื่อเขายังอยู่แต่ไกล. บิดาแลเห็นเขาก็มีความเมตตา, จึงวิ่งออกไปกอดคอจุบเขามาก. 21ฝ่ายบุตรนั้นจึงกล่าวแก่บิดาว่า. ‘บิดาเจ้าข้า. ข้าพเจ้าได้ผิดต่อสวรรค์และผิดต่อท่าน, ข้าพเจ้าไม่สมควรจะได้ชื่อว่าเป็นลูกของท่านต่อไป.’ 22แต่บิดาสั่งบ่าวของตนว่า. ‘จงรีบไปเอาเสื้ออย่างดีที่สุดมาสวมให้เขา. และเอาแหวนมาสวมนิ้วมือ. กับเอารองเท้ามาสวมให้เขา. 23จงเอาลูกวัวอ้วนพีมาฆ่าเลี้ยงกัน เพื่อความรื่นเริงยินดีเถิด 24เพราะว่าลูกของเราคนนี้ตายแล้ว แต่กลับเป็นอีก, หายไปแล้วแต่ได้พบกันอีก.’ เขาทั้งหลายต่างก็มีความโสมนัสส์ยินดี. 25ฝ่ายบุตรคนใหญ่นั้นกำลังอยู่ที่ทุ่งนา เมื่อเขากลับมาใกล้ตึกแล้วก็ได้ยินเสียงมะโหรีและเต้นรำ. 26เขาจึงเรียกบ่าวคนหนึ่งมาถามว่า เขาทำอะไรกัน. 27บ่าวนั้นจึงตอบว่า, ‘น้องของท่านกลับมาแล้ว, และบิดาได้ให้ฆ่าลูกวัวอ้วนพี, เพราะได้ลูกกลับมาโดยสวัสดิภาพ.’ 28ฝ่ายพี่ชายก็โกรธไม่ยอมเข้าไป บิดาจึงออกมาชักชวนเขา. 29แต่เขาตอบบิดาว่า, ‘ดูเถอะ, ข้าพเจ้าได้ปรนนิบัติท่านกี่ปีมาแล้ว, และมิได้ละเมิดคำสั่งสอนของท่านสักข้อหนึ่งเลย, แต่แม้เพียงลูกแพะสักตัวหนึ่งท่านก็ยังไม่เคยให้ข้าพเจ้า, เพื่อจะเลี้ยงกันเป็นที่ยินดีกับเพื่อนฝูงของข้าพเจ้า 30แต่เมื่อลูกคนนี้ของท่าน ผู้ได้ผลาญทรัพย์สิ่งของๆ ท่านโดยคบหญิงคนชั่วมาแล้ว, ท่านยังได้ฆ่าลูกวัวอ้วนพีเลี้ยงเขา.’ 31บิดาจึงตอบเขาว่า. ‘ลูกเอ๋ย, เจ้าอยู่กับเราเสมอ, และสิ่งของทั้งหมดของเราก็เป็นของๆ เจ้า. 32แต่สมควรที่เราจะได้ชื่นชมยินดี เพราะน้องของเจ้าคนนี้ตายแล้วแต่กลับเป็นขึ้นอีก, หายไปแต่ได้พบกันอีก.’ ”
ที่ได้เลือกล่าสุด:
ลูกา 15: TH1940
เน้นข้อความ
แบ่งปัน
คัดลอก
ต้องการเน้นข้อความที่บันทึกไว้ตลอดทั้งอุปกรณ์ของคุณหรือไม่? ลงทะเบียน หรือลงชื่อเข้าใช้
พระคริสตธรรมคัมภีร์ ภาคพันธสัญญาเดิมและใหม่ ฉบับ 1940 สงวนลิขสิทธิ์ 1940 โดยสมาคมพระคริสตธรรมไทย The Holy Bible – Thai 1940 Copyright ©1940 Thailand Bible Society
