สุภาษิต 5:1-17

ลูกเอ๋ย จงตั้งใจฟังปัญญาของเรา จงเงี่ยหูฟังถ้อยคำแห่งความเข้าใจอันลึกซึ้งของเรา เพื่อเจ้าจะได้รักษาความสุขุมรอบคอบ และริมฝีปากของเจ้าจะสงวนความรู้ไว้ เพราะริมฝีปากของหญิงแพศยาหวานปานน้ำผึ้ง และคำพูดของนางก็ลื่นยิ่งกว่าน้ำมัน แต่ท้ายที่สุด นางขมยิ่งกว่าบอระเพ็ด คมยิ่งกว่าดาบสองคม เท้าของนางนำไปสู่ความตาย ย่างก้าวของนางตรงดิ่งไปยังหลุมฝังศพ นางไม่สนใจทางแห่งชีวิต วิถีของนางวกวนไร้จุดหมาย แต่นางไม่รู้เลย ลูกทั้งหลายเอ๋ย บัดนี้จงฟังเรา และอย่าหันหนีจากถ้อยคำของเรา จงให้วิถีของเจ้าห่างไกลจากนาง อย่าเฉียดกรายไปใกล้ประตูบ้านของนาง เกรงว่าเจ้าจะสูญเสียเกียรติให้แก่คนอื่น และให้ศักดิ์ศรีของเจ้าแก่คนโหดร้าย เกรงว่าคนแปลกหน้าจะมาเสวยสุขอยู่บนทรัพย์สินความสามารถของเจ้า และน้ำพักน้ำแรงของเจ้าจะตกแก่บ้านของคนอื่น ในบั้นปลายชีวิต เจ้าจะร้องโอดครวญ เมื่อกำลังและร่างกายของเจ้าถูกกัดกินจนเสื่อมโทรมไป เจ้าจะกล่าวว่า “เราเคยเกลียดการตีสั่งสอนยิ่งนัก! และไม่แยแสคำตักเตือน! เราไม่ยอมเชื่อฟังครูอาจารย์ หรือรับฟังผู้สั่งสอนของเรา เราจวนเจียนจะถลำสู่หายนะ ต่อหน้าสาธารณชน” จงดื่มน้ำจากบ่อเก็บของเจ้า น้ำที่ไหลจากบ่อของเจ้าเอง ควรหรือที่จะให้น้ำพุของเจ้าไหลล้นออกไปตามถนน หรือให้ธารน้ำของเจ้าไหลไปยังย่านชุมชน? จงให้มันเป็นของเจ้าแต่ผู้เดียว ไม่ใช่แบ่งปันกับคนแปลกหน้า