ปัญญาจารย์ 4:7-12

ข้าพเจ้ายังเห็นความอนิจจังบางอย่างภายใต้ดวงอาทิตย์ คนหนึ่งที่อยู่ตามลำพัง ไม่มีลูก ไม่มีพี่น้อง เขาตรากตรำไม่จบสิ้น ถึงอย่างนั้นตาของเขาก็ไม่พึงพอใจกับทรัพย์สมบัติที่ตนมี เขาถามตนเองว่า “ฉันจะตรากตรำไปเพื่อใคร และฉันจะทำตัวอดอยากปากแห้งไปทำไม?” นี่ก็อนิจจัง เป็นเรื่องน่าสังเวช! สองคนช่วยกันทำดีกว่าทำคนเดียว เพราะจะได้ผลงานที่ดีกว่า หากคนหนึ่งล้มลง เพื่อนของเขาก็สามารถพยุงเขาขึ้น แต่น่าสงสารคนที่อยู่คนเดียว เพราะเมื่อเขาล้มลงก็ไม่มีใครพยุงเขาขึ้น! นอกจากนี้หากสองคนนอนด้วยกัน ก็ได้ไออุ่นจากกันและกัน แต่คนที่นอนอยู่คนเดียวจะอุ่นได้อย่างไร? ตัวคนเดียวอาจถูกปราบลง สองคนปกป้องกันได้ เชือกสามเกลียวย่อมไม่ขาดง่ายๆ