โยบ 3:6-26

คืนนั้นน่ะ ขอให้ความมืดทึบฉวยมันไว้ อย่าให้มันเข้าส่วนท่ามกลางบรรดาวันของปี อย่านับมันเข้าเป็นส่วนหนึ่งของเดือนเลย เออ ขอให้คืนนั้นเป็นหมัน ขออย่าให้เสียงร้องอันชื่นบานได้ยินในคืนนั้น ขอให้บรรดาผู้สาปวันได้สาปคืนนั้นด้วย คือผู้มีฝีมือที่จะปลุกเลวีอาธานขึ้นมา ขอให้ดาวเวลารุ่งสางของมันมืดมิด ขอให้มันรอความสว่าง แต่ไม่พบ อย่าให้มันเห็นแสงอรุณ เพราะว่ามันมิได้ปิดประตูครรภ์มารดาของข้า หรือซ่อนความยากลำบากไว้จากดวงตาของข้า “ทำไมข้าไม่ตายเสียตั้งแต่ออกจากครรภ์? ทำไมข้าไม่ออกจากครรภ์มารดาแล้วสิ้นใจ? ไฉนมีหัวเข่ารับข้าไว้? ไฉนมีหัวนมให้ข้าดูด? ไม่เช่นนั้น ข้าจะนอนแน่นิ่ง ข้าจะล่วงหลับ แล้วจะได้หยุดพัก กับบรรดาพระราชาและที่ปรึกษาของแผ่นดินโลก ผู้ได้สร้างที่ปรักหักพังขึ้นใหม่สำหรับตัวเอง หรือกับเจ้านายผู้มีทองคำ ผู้บรรจุเงินไว้เต็มบ้าน หรือทำไมข้าไม่เป็นอย่างลูกที่แท้งซึ่งถูกซ่อนไว้ อย่างทารกซึ่งไม่เคยเห็นแสงสว่าง? ที่นั่นคนอธรรมหยุดดิ้นรน และที่นั่นผู้เหนื่อยอ่อนได้หยุดพัก ที่นั่นผู้ถูกจองจำก็สบายด้วยกัน พวกเขาไม่ได้ยินเสียงของนายงาน ผู้น้อยและผู้ใหญ่ก็อยู่ที่นั่น และทาสก็เป็นอิสระพ้นจากนายของเขา “ไฉนประทานแสงสว่างแก่ผู้ทนทุกขเวทนา และประทานชีวิตแก่ผู้มีใจระทมทุกข์? ผู้คอยความตาย แต่มันก็ไม่มา และขุดหามันยิ่งกว่าหาทรัพย์ที่ซ่อนอยู่ ผู้เปรมปรีดิ์อย่างยิ่ง และยินดีเมื่อเขาพบหลุมศพ ไฉนประทานความสว่างแก่ผู้ที่ทางของเขาซ่อนอยู่ ผู้ซึ่งพระเจ้าทรงล้อมรั้วกั้นไว้? เพราะการถอนหายใจของข้ามาแทนอาหาร และการครวญครางของข้าก็เทออกมาเหมือนน้ำ เพราะสิ่งที่ข้ากลัวก็มาเหนือข้า และสิ่งที่ข้าครั่นคร้ามก็ตกแก่ข้า ข้าไม่สบายใจเลย และข้าไม่สงบ ข้าไม่ได้หยุดพัก แต่ความวุ่นวายได้มาหา”