Psalteri 10

10
1Përse rri së largu, o Zot? Përse mpëshife ndë kohë shtrëngimi?
2I vobegu përvëlohetë ndë madhështi të pa-besit; le të zihenë ndë dinakëritë qi shkojënë ndër mend.
3Se i pa-besi mburretë mbë dëshërimet të shpirtit vet, edhe lakëmuesi lumënon vetëvetëhenë, s’e zë për gja Zotinë.
4I pa-besi s’ka me kërkuem Zotinë, për madhështin’ e faqesë vet, gjithë mendimet’ e ati janë, se s’ka Perëndi.
5Udhët’ e ati ndyhenë mbë qish do kohë, gjyqet’ e tu janë shumë nalt prei faqes ati, shfryn kundrë gjith’ anëmiqvet vet.
6Tha ndë zemërët të vet: S’kam me u tundunë bres mbas brezi, pa ndonji të keqe.
7Goja e ati ashtë plot me mallëkim e me idhënim e me gënjeshtrë, ndënë gjuhët t’ati asht’ e keqe edhe pa-udhëni.
8Rri ndë pritë ndëpër katunde, qi të vrasi të pa-fajminë ndë të mpëshefëtë, syt’ e ati përgjojënë të nevojëshiminë.
9Pulitetë ndë vend të mpëshefetë, porsi leoni ndë shpellët të vet, pulitetë për me rrëmbyem të vobegunë; rrëmben të vobegunë, kur heq atë ndë lak të vet.
10Ngërmuqet’ e uletë poshtë, qi të bienë të vobegjitë ndë thonj t’ati.
11Tha ndë zemërët të vet: Perëndia harroi; këtheu mbënjanë faqen’ e vet, s’ka me pamë kurrë.
12Ngreu, o Zot, o Perëndi, nalto dorënë tande, mos harro të nevojëshimitë.
13Për ç’punë zemëroi Perëndinë i pa-besi? Tha ndë zemërët të vet: S’ke me kërkuem.
14Pe, se ti ve ore të shtrembëtën’ edhe të shamitë, qi ta shpagueish me dorënë tande; i vobegu lihetë ndë dorët tande, ti je ndifmësi i të vorfënit.
15Dërrmo krahin’ e të pa-besit edhe të keqit, kërko fajin’ e ati, nder sa të mos gjejsh ma.
16Zoti ashtë mbëret ndë jetë të jetësë, kombetë kanë me u bierrë prei dheut ati. Ndëgjove dëshërimin’ e të nevojëshimëvet,
17o Zot, ke me bamë gati zemërën’ e atyne, ke me vumë vesh,
18qi të gjukojsh të vorfënin’ edhe të përungjëtinë, nder sa të mos mundojë ma njeriu i dheut.

Айни замон обунашуда:

Psalteri 10: PSGEKK1872

Лаҳзаҳои махсус

Паҳн кунед

Нусха

None

Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in