Marcos 5

5
Jasus sana un gadareno cun un sprito malo
(Mateus 8,28–34; Lucas 8,26–39)
1Adepuis, alhá chegórun al outro lhado de l mar, a la tierra de ls gadarenos. 2Mal apenas se abaixou de la barca, lhougo bieno a correr para el un home, salido dũa sepultura, que tenie un sprito malo; 3el moraba nas sepulturas i yá naide, nien cun corrientes, era capaç de l prender, 4porque muita beç fura apeado i preso cun corrientes, mas el scachou las apeias i las corrientes i naide era capaç de lo adominar; 5i andaba siempre, de nuite i de die, pulas sepulturas i puls cabeços a ouliar i a ferir-se a el mesmo cun piedras. 6Al ber Jasus de loinge, dou ũa fugida i adorou-lo, 7i boziando cun ũa boç mui alta, dixo: «Que tenes tu a ber cumigo, á Jasus, filho de l Dius Altíssemo? Por Dius te pido que nun m’atermentes.» 8Porque le habie dezido a el: «Sal desse home, sprito malino.» 9Preguntou-le: «Que nome te dan?.» El respundiu-le: «L miu nome ye Lhegion, porque somos muitos.» 10I pedien-le por todo que nun ls botasse para fuora daqueilha region.
11Dá-se l causo que andaba a pacer ne l monte eilhi acerca ũa bezeira de cochinos; 12i pedírun-le, dezindo: «Manda-mos pa ls cochinos, para mos metermos andrento deilhes.» 13El alhá ls deixou ir. Anton, ls spritos malinos, mal apenas salírun, lhougo se metírun ne ls cochinos. Ls cochinos, arrimado a uns dous mil, çfaiórun-se cun to la fuorça por ũa faia pa l mar i afogórun-se ne l mar.
14Ls que andában culs cochinos scapórun-se i spalhórun las amboras pula cidade i puls campos; i todos acudírun a ber l que se habie passado. 15Anton, benírun a tener cun Jasus i bírun l que tenie andrento l demonho chamado Lhegion, sentado, bestido i an sou juízo i tubírun miedo. 16Ls que bírun estas cousas cuntórun l que se habie passado tanto cul que tenie l demonho andrento cumo l causo de ls cochinos. 17Apuis ampeçórun-le a pedir que se fura ambora de l sou termo.
18Habendo-se chubido para ũa barca, l que habie tubido l demonho andrento, pedie-le que l deixasse ir cun el. 19Mas el nun l deixou antrar i dixo-le: «Bai para tue casa i pa la tue giente i cunta-le las cousas que l Senhor fizo cuntigo i de cumo tubo pena de ti.» 20El fui-se ambora i ampeçou a apregonar na Decápole todas las cousas que Jasus le habie feito i todos quedában mui admirados.
Ye sana ũa mulhier cun un corrimiento de sangre i la filha de Jairo ye rucecitada
(Mateus 9,18–26; Lucas 8,40–56)
21Mal apenas Jasus atrabessou ne l barco pa l’ourielha de l outro lhado, bieno a tener cun el un grande juntouro de pessonas, an pie de l mar. 22Ende, chegou un de ls xefes de la sinagoga, que le chamában Jairo, i mal apenas l biu botou-se als pies del 23i pediu-le sien parar, dezindo: «La mie filhica stá a dar las últimas; ben i pon-le las manos porriba para que se salbe i biba.» 24El fui-se cun el i todo aquel juntouro de pessonas se fui atrás del, apertando-lo.
25Anton, ũa mulhier que yá doze anhos que tenie un corrimiento de sangre 26i yá passara por muito doutor, gastando todo quanto tenie i quedando cada beç mais mala, 27quando oubiu falar de Jasus, bieno pul meio la giente i achegou-se por trás i topou-le na roupa, 28puis dezie alhá par’eilha: «Se topar nien que seia na roupa del, quedarei sana.» 29I lhougo eilhi se le secou l corrimiento de sangre i sentiu ne l cuorpo que staba sana daquel mal. 30Jasus, al sentir ũa fuorça que salira del, buolto pa l juntouro de pessonas, preguntou: «Quien topou na mie roupa?» 31Dezien-le ls deciplos del: «Bien bés que stá tanta giente a apertá-te i inda preguntas, “quien me topou?”» 32El cuntinaba a mirar alredror para ber aqueilha que le habie topado. 33Antoce la mulhier, chena de miedo i a tembrar, sabendo l que se habie passado cun eilha, bieno i botou-se als pies del i cuntou-le la berdade toda. 34El, anton, dixo-le: «Filha, la tue fé salbou-te; bai an paç i queda sana de l tou mal.»
35Inda staba el a falar quando chégan uns de casa de l xefe de la sinagoga a dezi-le: «La tue filha morriu-se; para que bás a anquemodar mais al mestre?» 36Mas Jasus, cumo oubiu l recado, dixo-le al xefe de la sinagoga: «Nun tengas miedo; bonda que acradites.» 37I nun deixou a naide ir atrás del, a nun ser a Pedro, a Tiago i a Juan, armano de Tiago.
38Quando chegórun a la casa de l xefe de la sinagoga, bei un grande rebolhiço i giente a chorar i a gritar muito. 39Antrou para andrento i dixo-le: «Porque bos apoquentais i chorais? La menina nun se morriu, stá a drumir.» 40Eilhes fazien caçuada del, mas el, apuis de habéren salido todos pa la rue, agarrou cun el l pai i la mai de la rapazica i ls que stában cun el i antrando para adonde staba la rapazica, 41agarrou-le la mano i dixo-le: «Talihta qúm», l que quier dezir: «Menina, sou you que te digo, alhebanta-te.» 42Lhougo la rapazica s’alhebantou i andaba, pus yá tenie doze anhos. I todos quedórun mui admirados. 43Pediu-le muito pa que naide soubira l que se passara i mandou-le dar de quemer a la rapazica.

Айни замон обунашуда:

Marcos 5: EM14

Лаҳзаҳои махсус

Паҳн кунед

Нусха

None

Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in