இயேசுவுடன் பயணம் - 40 நாட்கள் தவக்காலம் பக்திமாதிரி

பிற்பகல் மூன்று மணியளவில் இயேசு உரத்த குரலில், “ஏலி, ஏலி, லெமா சபக்தானி?” என்று சத்தமிட்டார். (இதன் பொருள் “என் கடவுளே, என் கடவுளே, ஏன் என்னைக் கைவிட்டீர்?”)

அந்த அலட்சியத்தின் அழுகை நம்மால் முழுமையாகப் புரிந்துகொள்ள முடியாத ஒன்று. இது மூவொரு கடவுளின் இருப்புக்குள் ஒரு அழுகையாக இருந்தது.

நான் அதை விளக்கியதைக் கேட்டது போல், இயேசு முழு உலகத்தின் கடந்த கால, நிகழ்கால மற்றும் எதிர்கால பாவத்தால் மிகவும் சிதைக்கப்பட்டார், பிதாவாகிய கடவுள் தனது அன்பான குமாரனிடமிருந்து தனது முகத்தைத் திருப்ப வேண்டியிருந்தது. நான் பார்க்கிறபடி, கடவுளின் பரிசுத்தமான பழுதற்ற ஆட்டுக்குட்டியால் எடுக்கப்பட்ட உலகத்தின் சீரழிவை அவரால் தாங்க முடியவில்லை.

இயேசு "பிதாவை" "கடவுள்" என்று அழைப்பது இதுதான் ஒரே முறை. அந்த தருணத்தின் இயக்கவியலை நாம் ஒருபோதும் அறிய மாட்டோம் என்று நான் நினைக்கவில்லை. ஆனால், அந்த வார்த்தைகளில், இயேசு அனுபவித்த முற்றிலும் பாழடைந்தது தெளிவாக வருகிறது. நம்முடைய பாவத்தைச் சுமப்பதன் மூலம் நாம் பெற வேண்டிய கோபத்தை இயேசு அனுபவித்தார். இயேசு தம் தந்தையுடனான நெருக்கத்திற்கான உரிமையை விட்டுவிட்டார்.

இதனால்தான் அவர் கெத்செமனே தோட்டத்தில் அழுது பிரார்த்தனை செய்தார்.

இருப்பினும், எல்லாவற்றுக்கும் கீழே, இயேசு சிலுவையை சகித்துக்கொண்டு, "தமக்கு முன்பாக வைக்கப்பட்ட மகிமைக்காக" அதன் அவமானத்தை அவமானப்படுத்தினார்.

புரிந்து கொள்ள வேண்டியவை

சிலுவையின் தனிமையையும் கைவிடுதலையும் என் இதயத்தைப் பற்றிக்கொள்ள நான் அனுமதிக்கிறேனா?

சாய்ந்துகொள்

இயேசுவே, இருளில் நீங்கள் அந்த அலட்சியத்தை உச்சரித்த சரியான தருணத்தை என்னால் ஒருபோதும் புரிந்து கொள்ள முடியாது. ஆனால் நீ அனுபவித்த அந்த தனிமையால் நான் தனியாக நடக்க வேண்டியதில்லை. நீங்கள் கைவிடப்பட்டதால் நான் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டேன். நீங்கள் கண்டிக்கப்பட்டதால் நான் மன்னிக்கப்பட்டேன். அற்புதமான கருணை, அது எப்படி இருக்க முடியும்? ஆமென்