Mikea 7:1-10

«Mjerë unë! U bëra si korrësi i të korrave, si vjelësi i rrushit, ku s'ka rrush për të ngrënë e as fiq që m'i ka ënda. U zhduk besëtari nga toka, s'ka më të drejtë mes njerëzve. Të gjithë ngrenë pritë për gjak, zënë njëri-tjetrin me rrjeta. Mirë u punojnë duart për keq, princi kërkon, gjykatësi merr mitë, i forti flet si ia ka ënda, e ata bashkë thurin mbrapshti. Mirësia e tyre porsi driza, drejtësia më keq se shkurre ferrash. Mbërriti dita e ndëshkimit që rojat shpallën, tani do të pështjellohen. Mos i zini besë mikut, as mos kini shpresë tek i afërti. Ruaj se hap gojën para gruas që të shtrihet në gji. Se biri e shpërfill të atin, bija ngrihet kundër të ëmës, nusja kundër vjehrrës, armiqtë e njeriut janë njerëzit e shtëpisë. Por unë nga ZOTI do të vështroj, do të pres për Perëndinë, shpëtimtarin tim. Perëndia im do të më dëgjojë. Mos u ngazëllo për mua, o armikja ime, se ndonëse rashë, u ngrita, ndonëse rri në errësirë, ZOTI është drita ime. Do ta duroj zemërimin e ZOTIT, se kundër tij mëkatova, derisa ta gjykojë çështjen time, e të më shpallë të drejtë. Ai do të më nxjerrë në dritë e drejtësinë e tij do të vëzhgoj. Armikja do të më shohë e turpi do ta zërë, atë që më tha: “Ku është ZOTI, Perëndia yt?”. Sytë e mi do ta shohin, kur me këmbë do të shtypet, porsi balta rrugëve.