Gjyqtarët 5:1-31

Atë ditë Debora dhe Baraku, biri i Abinoamit, kënduan këtë këngë: «Kur krelat nuk priten në Izrael, kur populli kushtohet me gjithë shpirt, bekojeni ZOTIN. Dëgjoni, o mbretër, mbani vesh, o prijës! Unë do t'i këndoj ZOTIT, do t'i thur himne ZOTIT, Perëndisë së Izraelit. O ZOT, kur dole prej Seirit, kur marshove prej fushës së Edomit, u trondit toka, pikuan qiejt, retë rrëke ujërash derdhën. Para ZOTIT të Sinait u drodhën malet, para ZOTIT, Perëndisë së Izraelit. Në ditët e Shamgarit, birit të Anatit, në ditët e Jaelës, të shkreta mbetën udhët, kalimtarët shkuan shtigjeve gjarpëruese. Mungonin bujqit në Izrael, mungonin, derisa dola unë, Debora, derisa dola unë, nënë e Izraelit! Zgjodhën perëndi të reja, e lufta u erdhi te dera! Shqyt nuk u pa kurrkund, as shtizë, ndër dyzet mijë burrat e Izraelit. Zemra ime është me prijësit e Izraelit, me popullin që u kushtua me gjithë shpirt. Bekojeni ZOTIN! Ju që kalëroni mbi gomarica të bardha, ju që rrini ulur mbi qilima, ju që shkoni udhës, kumtojeni! Nga zëri i atyre që ndajnë ujin lugjeve, shpallen veprat e drejta të ZOTIT, veprat e tij të drejta për bujqit e Izraelit, teksa populli i ZOTIT zbret te portat e qytetit. Ngrihu, o Deborë, ngrihu! Ngrihu e merrja këngës! Çohu, o Barak, o biri i Abinoamit, e robëruesit robër bëji. E kush kishte mbetur u bashkua me fisnikët, tek unë populli i ZOTIT erdhi, atje mes të fortëve. Prej Efraimit erdhën ata, që rrënjët në Amalek i kishin, pas teje Benjamini u bashkua me popullin tënd, prej Makirit zbritën prijësit, prej Zabulonit marshuan luftëtarët, që skeptrin mbanin. Prijësit e Isaharit erdhën me Deborën, ashtu si Baraku, edhe Isahari nxitonte pas tij mes përmes luginës. Mes njësive të Rubenit vendosnin me gjithë zemër. Përse u ndale nëpër zjarret e staneve? Për të dëgjuar fyellin tek thërriste tufat? Mes njësive të Rubenit hetonin me gjithë zemër. Gileadi përtej Jordanit pushonte, po Dani, përse nëpër anije endet? Asheri banonte brigjeve të detit e porteve të tij mbeti. Zabuloni një popull, që jetën në rrezik vuri, Neftaliun nëpër rrafshnalta, vdekja nuk e trembi. Erdhën mbretërit në betejë, mbretërit e Kanaanit luftuan në Tanak, pranë ujërave të Megidosë, e plaçkë argjendi me vete s'morën. Prej qiellit luftuan edhe yjet, prej orbitave të veta u ndeshën me Siserin. I përlau përroi i Kishonit, përrua i lashtë përroi i Kishonit. Marsho tërë forcë, o shpirti im! Trokëllitën thundrat e kuajve nga vrapimi i vrullshëm i kalorësve trima. “Mallkojeni Merozin”, tha engjëlli i ZOTIT, “mallkojini, mallkojini banorët e tij, se nuk i erdhën në ndihmë ZOTIT, në ndihmë ZOTIT dhe trimave të tij”. Bekuar qoftë ndër gratë Jaela, gruaja e Heber Kenitit! Ndër gratë, që në tenda banojnë, e bekuar qoftë! Ujë i kërkoi e ajo qumësht i dha, në një kupë princash ajkë i solli. Dora e saj kunjin kapi, e djathta çekiçin rrëmbeu, Siserin goditi, kafkën ia çau, tëmthat tejpërtej ia shpoi. Te këmbët e saj u plandos, ra e u shtri përtokë, te këmbët e saj u plandos e u dergj, atje u këput, aty i vdekur ra. Nga dritarja vrojtonte nëna e Siserit, nga hekurat e dritares thërriste: “Përse vonon të kthehet qerrja jote? Përse kaq e ngadaltë trokëllima e thundrave?”. I përgjigjen princeshat e saj fisnike, por ajo sërish me vete thotë: “Kanë gjetur plaçkë e mes tyre po e ndajnë, nga një a dy vajza për çdo luftëtar, plaçkë lufte tërë ngjyra për Siserin, plaçkë tërë ngjyra qëndisur, tërë ngjyra qëndisur për shpatullat e plaçkitësit”. Kështu le të shfarosen të gjithë armiqtë e tu, o ZOT, e ata që të duan, të fortë si dielli qofshin!».