Isaia 14:12-21

Po si re prej qiellit, o dritësjellës, ti, o biri i agimit? U përplase përdhe edhe ti, ti që mbi kombet ngadhënjeje. Në zemër ti thoshe: «Në qiell kam për t'u ngjitur, fronin mbi yjet e Perëndisë do ta ngre. Do të ulem mbi malin e tubimit, atje në skaj të veriut. Do të ngjitem përsipër reve, do të bëhem si i Tejlarti». Por, ja që je plandosur në skëterrë, në skajin më të thellë të gropës. Kush të sheh, sytë t'i ngul, me vëmendje të vështron: «A nuk është ky ai që trandte tokën, që i bënte mbretëritë të dridheshin? Ai që botën shkretëtirë e bëri, që qytetet ia rrafshoi e të burgosurit kurrë nuk i liroi?». Tërë mbretërit e kombeve, të gjithë prehen me lavdi, secili në varrin e vet. Por ty të kanë flakur jashtë varrit, si atë degën e kalbur, i mbështjellë me të therurit, me të shpuarit nga shpata, të hedhur mbi pllakat e varrit, si kufomë shkelur me këmbë. Ti nuk do të varrosesh si ata, se vendin tënd e ke shkretuar, e popullin tënd e ke shfarosur. Fara e keqbërësve nuk do të përmendet më kurrë. Bëni gati shfarosjen për bijtë e tij, për paudhësinë e etërve të tyre, që të mos ngrihen më për të zotëruar tokën, që të mos mbushin më faqen e dheut.