Psalteri 139:1-18

O Zot, më shprovove, edhe më ngjofte. Ti ngjef të ndenjunitë t’em, edhe të ngritunitë t’em; ti kupëton mendimet’ e mi çë së largu. Shikon t’ecunitë t’em, edhe të diergunitë t’em, edhe ngjef gjith’ udhët’ e mia. Se edhe pa ardhunë fjala ndë gjuhët t’eme, qe, o Zot, ti ngjef të gjitha. Më qarkon mbrapa e përpara, edhe vune dorënë tande mbi mue. Këjo dituni ashtë fort e mërekullueshime tek unë, asht’ e naltë, s’mundem me e mbërrimë ate. Ku të vete prei frymësë s’ate? Edhe ku të ikij prei faqesë s’ate? Ndë hipsha ndë qiell, tije atie; ndë rafsha ndë ferr, qe ti tek je atie; ndë marrsha fletët’ e të gëdhimesë, edhe të rri ndë fundnat të detit, edhe atie dora jote ka me më hiekun’ udhënë, edhe e diathta jote ka me më mbaitunë. Ndë thansha: Por errësina ka me më mbuluem, edhe nata ka me qenunë dritë rreth meje, edhe ajo errësina s’mbulon gja prei teje, edhe nata ndrit si dita, edhe porsi errësina, kështu edhe drita janë si nji nji te ti. Se ti bane veshnjet’ e mia, më mpështolle ndë barkut t’amësë s’eme. Kam me të lavduruem, se të gatuemitë t’em u ba me punë të frikshime e të mërekullueshime, punët’ e tua janë të mërekullueshime, edhe shpirti em fort mirëi ngjef. Eshtënat’ e mia nuk’ u mpshefnë prei teje, kur i baishie ndë të mpshefëtë, as të qenunitë t’em ndë fundnat të dheut. Syt’ e tu panë brumin’ e korpit t’em ndë fundnat të dheut. Syt’ e tu panë brumin’ e korpit t’em çë pa punuem, edhe gjithë këto qenë shkruem ndë libër tand, edhe dittë kur gatuheshinë, edhe kur nukë qe as nji prei këtyne. Fort të vëjefshim janë mendimet’ e tu për mue, o Perëndi! Fort u shumue numëri i atyne! Ndë kishiem me i numëruem, kapërcein’ edhe ranënë; çohem, edhe jam por bashkë me ty.

Devocione dhe Plane Leximi falas për Psalteri 139:1-18

Një Shkundje Gëzimi