Psalteri 119:81-128

Më digjetë shpirti për shpëtiminë tand, shpëreva mbë fjalët tande. Më ranë sytë për fjalënë tande, tue thanë: Kurë ke me më ngushullumë? Sepse u bashë porsi shakulli ndë tym, po s’harrova urdhënimet’ e tu. Sa janë ditt’ e shërbëtorit t’yt? Kurë ke me bamë gjyq kundrë atyne qi më ndiekinë? Madhështorëtë rëmunë gropë për mu, të cillëtë s’janë mbas ligjësë s’ate. Gjithë porosit’ e tua janë të vërteta, pa udhë më ndiekinë, ndif-më. Për pak desh më rrenunë përdhe, po unë nukë hoqa dorë prei porosivet tua. Ep-më frymë të gjallë mbas përdëllimit t’yt, ende kam me ruitunë deshmimet’ e gojësë s’ate. Për gjithë jetënë, o Zot, fjala jote mbet ndë qill, e vërteta jote bres mbas brezi; themelove dhenë, ende qindron. Mbas urdhënimesh tu mbesinë ngjer mbë sot, se të tanë janë shërbëtorët’ e tu. Ligja jote të mos ishte mendimi em, atëherë do të humbiem ndë shtrëngim t’em. Për gjithë jetënë s’kam me harrumë porosit’ e tua, sepse me ato më dhe frymë të gjallë. Unë jam yti, shpëto-më, se kërkova urdhënimet’ e tu. Të pabesëtë më pritnë, për me më prishunë, po unë kam me u mbaitunë vesh deshmimevet tu. Mbë çdo gja të mbarume pashë fund, po porosia jote ashtë fort e gjanë. Sa e du ligjënë tande! Gjithë ditën’ e shkoj ndër mend. Më bane ma të mençim se anëmiqt’ e mi, me anë t’urdhënimevet tu, se janë përherë bashkë me mu. Jam ma i mençim se gjith’ ata qi më mësojënë, se shkoj ndër mend deshmimet’ e tu. Jam ma i mençim se pleqtë, se ruita porosit’ e tua. Ndala kambët’ e mia prei çdo udhë të keqe, për me ruitunë fjalënë tande. Nukë dola jashtë prei gjyqesh tu, se ti më mësove. Sa të ambëla janë fjalët’ e tua ndë gurmast t’em! Ma tepërë se mialta ndë gojët t’eme. Prei porosivet tua u bana i mençim, përandai mora mëni çdo udhë të shtrembëtë. Fjala jote ashtë kandile ndër kambët të mia, ende dritë nd’udhët të mia. Bana be, ende do të qindroj me ruitunë gjyqet’ e dreitënisë s’ate. Hoqa keq fort; o Zot, ep-më frymë të gjallë mbas fjalësë s‘ate. Prit pra dhunëtiat’ e gojësë s’eme, o Zot, qi t’i bie me dashunim, ende mëso-më gjyqet’ e tu. E kam shpirtinë kur-do n’dorë, po s’harrova ligjënë tande. Të pabesëtë më ngrefnë kurth, po unë nukë dola jashtë porosivet tua. Trashigova deshmimet’ e tu për gjithë jetënë, se këto janë gëzim’ i zemrësë s’eme. Ula zemrënë t’eme për me bam’ urdhënimet’ e tu përherë ngjer ndë fund. Mora mëni mendimet’ e shtrembëtë, ende desha ligjënë tande. Ti je ndifmësi em, ende mburonjësi em, shpërej mbë fjalët tande. Largohi prei meje, ju të këqijtë, sepse kam me ruitunë porosit’ e Perëndisë t’em. Ndif-më mbas fjalësë s’ate, ende kam me rrumë, ende mos më turpëno mbë shpëresët t’eme. Ndif-më, ende kam me shpëtumë, ende kam me pasunë ndër mend kurdo urdhënimet’ e tu. Ti shkelmove gjith’ ata qi dalinë jasht’ urdhënimevet tu, se gënjeshtra e atyne asht’ e kotë. Heth tej gjithë të këqijt’ e dheut, porsi plehe, andai desha deshmimet’ e tu. M’u droth mishi prei frikësë s’ate, ende u frikushë prei gjyqevet tu. Bana gjyq e dreitëni, mos më ep n’dorë t’atyne qi më bajënë punë pa udhë. Bahu dorë-zanës shërbëtorit t’yt për të mirë, le të mos më shtrëngojënë madhështorëtë. Më ranë sytë për shpëtiminë tand, ende për fjalën’ e dreitënisë s’ate. Ban bashkë me shërbëtorinë tand mbas përdëllimit t’yt, ende mëso-më urdhënimet’ e tu. Unë jam shërbëtori yt, ban-më të mençim, ende kam me ngjoftunë deshmimet’ e tu. Ashtë kohë për me punumë Zoti, prishnë ligjënë tande. Përandai desha porosit’ e tua përmbi arinë, ende përmbi arin’ e kullumë. Andai ngjofta të dreita gjithë porosit’ e tua për çdo gja, ende mora mëni çdo udhë të shtrembëtë.