Psalteri 119:137-176

I dreitë je, o Zot, ende të dreitë janë gjyqet’ e tu. Deshmimet’ e tu qi urdhënove, janë dreitëni e vërtetëni fort e madhe. Zëlia eme më treti, se anëmiqt’ e mi harrunë fjalët’ e tua. Fjala jote ashtë fort e kullume, përandai shërbëtori yt e do. Jam i vogël’ e i pazanë për gja, po s’harrova urdhënimet’ e tu. Dreitënia jote ashtë dreitëni për gjithë jetënë, ende ligja jote e vërtetë. Më gjetnë shtrëngime e nevoja, po urdhënimet’ e tu janë gëzimi em. Deshmimet’ e tu janë dreitëni për gjithë jetënë, ban-më të mençim, ende kam me rrumë. Thërrita me gjithë zemërë, ndëgjo-më, o Zot, ende kam me ruitun’ urdhënimet’ e tu. Thërrita mbë tyi: Shpëto-më, ende kam me ruitunë deshmimet’ e tu. E mbërrina pa sbardhunë drita, ende thërrita, shpëreva mbë fjalët tande. Syt’ e mi mbërrijënë përpara të ruitunavet natësë, për me shkumë ndër mend fjalënë tande. Ndëgjo zaninë t’em, o Zot, mbas përdëllimit t’yt, ep-më frymë të gjallë mbas gjyqit t’yt. U afrun’ ata qi venë mbas së keqesë, ende u largunë prei ligjësë s’ate. Ti, o Zot, je ngjat, ende gjith’ urdhënimet e tujanë të vërtetë. Sa për deshmimet’ e tu, e ngjofta çë përpara, se i themelove për gjithë jetënë. Shif shtrëngiminë t’em, ende liro-më, se s’harrova ligjënë tande. Gjuko gjyqinë t’em, ende shpërble-më; ep-më frymë të gjallë mbas fjalësë s’ate. Shpëtimi ashtë lark prei të pabesësh, se s’kërkojën’ urdhënimet’ e tu. Përdëllimet’ e tu janë të mëdhej, o Zot, ep-më frymë të gjallë mbas gjyqit t’yt. Shumë jan’ ata qi më ndiekin’ e më shtrëngojënë,po nukë dola jashtë deshmivet tu. Pash’ ata qi dalinë jasht’ udhësë, ende u drothsh, sepse s’ruitnë fjalënë tande. Shif sa i du porosit’ e tua, o Zot, ep-më frymë të gjallë mbas përdëllimit t’yt. Kryet’ e fjalësë s’ate asht’ e vërteta, ende gjithë gjukimet’ e dreitënisë s’ate mbesinë për gjithë jetënë. Të parëtë më ndoqnë kot, po zemrënë t’eme e mur frika për fjalënë tande. Gëzohem për fjalënë tande, posi ai qi gjen shumë plaçëka. Kam mëni e të ndytë rrenënë, po du ligjënë tande. Shtatë herë ditënë të lavduroj për gjyqet e dreitënisë s’ate. Ata qi dunë ligjënë tande, kanë shumë paqtim, ende për ata s’ka skandal. Prita shpëtiminë tand, o Zot, ende bana porosit’ e tua. Shpirti em ruiti deshmimet’ e tu, ende i deshi fort. Ruita porosit’ e tua, ende deshmimet e tu, se gjith’ udhët’ e mia janë përpara teje. Le t’ afrohetë klithma eme përpara teje, o Zot, ban-më të mençim mbas fjalësë s’ate. Le të vijë të lutunitë t’em përpara teje, shpëto-më mbas fjalësë s’ate. Buzët’ e mia kanë me nxierrë kankë, kur të më mësojsh urdhëmimet’ e tu. Gjuha eme ka me folë fjalënë tande, se gjithë porosit’ e tua janë dreitëni. Dora jote le të më ndifi, se sgjodha porosit’ e tua. U mallënjyshë për shpëtiminë tand, o Zot, ende ligja jote ashtë mendimi em. Le të rrojë shpirti em, ende ka me të lavdurumë, ende gjyqet’ e tu le të më ndifinë. U solla andej e këndej, porsi dele e humbunë; kërko shërbëtorinë tand, se nukë harrova porosit’ e tua.