Mateusza 7
7
O postawie wobec braci w wierze
(Mk 4,24; Łk 6,37‐42; J 7,24)
1 # Łk 6,37; Rz 2,1‐3; 1 Kor 5,12‐13; 1 Kor 11,31‐32; Jk 4,11‐12 Nikogo nie potępiajcie # Gr. krino. Czasownik ten pochodzi od słowa krisis, który etymologicznie oznacza „rozdzielenie”, „oddzielenie”. Jezus używał go do opisania Sądu Ostatecznego, który będzie polegał na oddzieleniu prawdziwych uczniów Jezusa od fałszywych (por. Mt 25,32). Mylna jest koncepcja, że Sąd Ostateczny będzie polegał na ważeniu dobrych i złych uczynków człowieka (co jest pokłosiem wprowadzenia do zachodniej kultury kultu pogańskiego bożka – Temidy). Fałszywi uczniowie Jezusa zostaną skazani na potępienie razem z ludźmi, którzy nie przyjmują Bożego Słowa i Ducha (por. J 12,48). Obraz ten jest zgodny z innym obrazem biblijnym przedstawiającym Sąd jako oczyszczenie zbioru z plew (por. Mt 3,12; Łk 3,17), czyli oddzielenie dobrego ziarna od plew, które pójdą na spalenie. Również Apostoł Paweł w Rz 2,1‐6 wyraźnie podkreśla, że każdy człowiek, który potępia innego, stawia sam siebie w dramatycznej sytuacji. Próbuje bowiem wejść w rolę Najwyższego Sędziego, a to – jako postawa pychy – jest fundamentalnym grzechem szatana. Juda w swym liście (Jud 9) podkreśla, że nawet Archanioł Michał podczas walki z szatanem nie poważył się na słowa potępienia, lecz osądzenie szatana pozostawił Bogu. Należy jednak rozumieć, że zaniechanie potępiania wcale nie oznacza wyzbycia się zdrowej oceny czy porzucenia zwyczaju badania czegoś pod względem duchowym. Apostoł Jan w 1 J 4,1 wręcz wzywa wierzących, by nie ufali każdemu człowiekowi, który przedstawia się jako autorytet duchowy, lecz dokładnie sprawdzali/badali (gr. dokimadzo), czy ma on ducha od Boga. , abyście sami również nie zostali potępieni, 2#Mk 4,24; Łk 6,37‐42; Rz 2,1‐3; 1 Kor 4,5 gdyż normy, według których potępicie innych, zostaną użyte wobec was. Pamiętajcie, iż miara, jaką posłużycie się do orzekania kary, będzie odniesiona również do was. 3#Łk 6,37‐38.41‐42; J 8,7Niestety, wielu z was chętniej zajmuje się drobnymi przywarami braci i sióstr w wierze, a nie zwraca uwagi na to, że sami tkwicie w problemach po uszy#Dosł. „widzi paproch w oku brata, a belki w swoim nie dostrzega”. . 4#Łk 6,37‐38.41‐42Jak zatem ktoś taki, ignorując własne problemy, ośmiela się mówić bratu lub siostrze w wierze: „Pozwól, że dam ci radę, jak się poprawić!”? 5#Łk 6,37‐38.41‐42Obłudniku, uporządkuj najpierw własne życie, a dopiero gdy to zrobisz, będziesz miał prawo udzielić bratu lub siostrze w wierze jakiejś rady!
O postawie wobec prześmiewców i skandalistów
(Mk 11,24; Łk 6,31; Łk 11,9‐13; J 14,13; J 15,7; J 16,23‐24)
6 # Prz 23,9; Mt 10,11 Nie powierzajcie psom # W kulturze żydowskiej psy były traktowane na równi ze świniami jako zwierzęta nieczyste. Nie miały one statusu zwierząt domowych, lecz zwykle włóczyły się wygłodniałymi hordami w poszukiwaniu odpadków. tego, co jest święte, a swych pereł nie kładźcie przed wieprze! Te bowiem nie dość, że swymi racicami wszystko podepczą, to jeszcze – rozwścieczone – obrócą się przeciwko wam, by was rozszarpać!
7 # Mk 11,24; Łk 11,9‐13; J 14,13‐14; Jk 5,17‐18; 1 J 3,21‐22 Proście, a będzie wam dane # Jezus powraca do myśli z Mt 6,26b‐34. ; szukajcie, a znajdziecie; pukajcie, a zostanie wam otworzone! 8Każdy bowiem, kto prosi – otrzymuje, kto szuka – znajduje, a pukającemu – zostanie otworzone! 9Czyż jest wśród was taki człowiek, który podałby synowi kamień, gdyby ten prosił go o chleb? 10A gdyby poprosił go o rybę, czy podałby mu węża? 11#Łk 11,9‐13; Jk 1,5.17; 1 J 3,22; 1 J 5,14‐15Jeśli zatem wy – choć jesteście zepsuci – potraficie swoim dzieciom dawać dobre dary, to o ileż bardziej wasz Ojciec z Niebios da swym dzieciom to, co dobre#Nie wszystko, co ludziom wydaje się dobre, jest w rzeczywistości dla nich dobre. Tymczasem Bóg – z perspektywy duchowej – ma znacznie lepszy ogląd wszystkich spraw. On wie, jakie skutki dana sprawa lub rzeczy przyniosą konkretnemu człowiekowi. Dobre jest z całą pewnością WYTRWANIE W CHRYSTUSIE. Bogu zależy na tym, by ludzie dorastali do myślenia i charakteru Chrystusowego. To czasami może się wiązać również z przejściem przez cierpienie (por. 2 Kor 1,4‐7; Flp 1,12‐30; Flp 3,10; Hbr 2,10; Hbr 12,2‐3; 1 P 1,6‐7). Samo uwalnianie się od wpływów ciemności i uzależnień z nią związanych bywa dla ludzi nie lada wyzwaniem. Jednak trzymając się Chrystusa (Jego Słowa i Ducha), każdy ma szansę na pokonanie wpływów ciemności i wytrwanie w Chrystusie (por. 2 Tm 1,12)., gdy będą Go prosić! 12#Mt 22,39‐40; Łk 6,31; Rz 13,8‐10; Ga 5,14I wy podobnie, we wszystkim postępujcie tak, jakbyście chcieli, by ludzie postępowali wobec was#Nauczanie Jezusa ma charakter pozytywny, kładący nacisk na podejmowanie działania. Świat fałszuje Jego wypowiedź, popularyzując to zdanie w wersji negatywnej: „Nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe”.. Na tym właśnie zasadza się całe Prawo i to, o czym mówili Prorocy.
Podsumowanie i królewskie ostrzeżenia
(Łk 6,43‐49; Łk 13,24‐27; J 10,7‐9; J 14,6; J 15,2‐6)
13 # Mt 15,14; Łk 13,24; Ga 5,19‐21; Ef 5,18 Wchodźcie przez ciasną bramę, gdyż szerokie i przestronne są drogi i bramy, które prowadzą do zguby! Oczywiście, wielu jest takich, którzy starają się wejść przez nie. 14#J 10,9‐10; Dz 14,22; 2 Kor 6,4; 1 Tm 6,11; 1 P 4,13Jednak do odwiecznego i nieskończonego Życia wiedzie wąska droga oraz ciasna brama#Zasadnicze pytanie związane z tym wersetem brzmi: Dlaczego tylko niektórzy ludzie to rozumieją? Niestety dzieje się tak, gdyż większość ufa fałszywemu nauczaniu. Kłamliwe nauki zdołały głęboko spenetrować nauczanie w wielu kościołach, co było zapowiadane zarówno przez samego Jezusa (por. Mt 24,23‐28; Mk 13,21‐22), jak i Jego Apostołów (por. Dz 20,29‐30; 2 Kor 11,13‐15; 2 P 2,1; 1 J 4,1).. 15#Mt 24,4‐5.11.24; Dz 20,29‐30; Rz 16,17; 2 P 2,1; 1 J 4,1Wystrzegajcie się zatem fałszywych proroków, którzy będą was zwodzić, głosząc szerokie wejście do Bożego Królestwa! Tacy, gdy się pojawią, będą udawać moje owce, lecz w środku są drapieżnymi wilkami! 16#Mt 12,33; Łk 6,43‐44; Ga 5,19‐22; Jk 3,12Jednak z łatwością ich rozpoznacie, gdy tylko przyjrzycie się owocom ich postępowania. Nie zbiera się bowiem winogron z cierni ani fig z ostów. 17#Mt 12,33; Ga 5,19‐24Każde drzewo rodzi owoc stosowny dla siebie: dobre – rodzi dobry owoc, a zepsute i skażone rodzi skażony owoc. 18Szlachetne drzewo nie rodzi złego owocu, a to zepsute nie rodzi dobrego. 19#Mt 3,10; J 15,2.6Wiedzcie jednak, że każde drzewo, które nie przynosi dobrego owocu, zostanie wycięte i wrzucone do ognia. 20Pamiętajcie zatem: po owocu#Szerszy opis owocu duchowego, którym jest miłość, znajdujemy w 1 Kor 13,4‐8 oraz w Ga 5,19‐23.poznacie ich!#Przynoszenie dobrego duchowego owocu jest przemianą charakteru na wzór Jezusa. Jest to zatem duchowe upodabnianie się do postawy Chrystusa (por. J 15,1‐17; 1 Kor 13,1‐7, Ga 5,22‐23). Duchowym owocem, który odzwierciedla postawę Jezusa, jest także ratowanie innych od wiecznej zagłady przez głoszenie im Dobrej Wiadomości o ratunku, który jest w Chrystusie..
21 # Mt 21,9; Łk 6,46; Rz 2,13; Jk 1,22 Nie każdy bowiem, kto twierdzi, że jestem jego PANEM, wejdzie do Królestwa Niebios. Tam znajdzie się tylko ten, kto faktycznie pełni wolę Ojca, który jest w Niebiosach. 22#Jr 14,14; Jr 27,15; Łk 13,25‐27; Dz 19,13‐15; 1 Kor 13,1‐3W Dniu Sądu#Chodzi o Dzień Sądu Ostatecznego.wielu będzie powoływać się na posługę, którą pełnili, mówiąc:
„PANIE!... O PANIE! Czyż nie prorokowaliśmy, powołując się na Twoje namaszczenie i moc od Ciebie # Dosł. „mocą Twojego imienia”. W kulturze hebrajskiej odnoszenie się do czyjegoś imienia oznaczało powołanie się na charakter lub wewnętrzny autorytet tej osoby, gdyż imię było zawsze traktowane jako metonimia cech osobowych lub pozycji danej postaci. Określenie „Chrystus” (gr. Christos, hebr. ha‐Maszi'ach) etymologicznie znaczy „Namaszczony” albo „Pomazaniec”. ?! Czyż nie wyrzucaliśmy demonów, powołując się na Ciebie, i nie czyniliśmy wielu cudów, wypowiadając Twoje imię?”.
23 # Mt 13,41‐42; Łk 13,25‐28; 2 Tm 2,19; 1 J 3,4 Ja jednak oświadczę im wówczas:
„Robiliście to, jednak ja nie miałem z tym nic wspólnego! Nigdy nie byłem z wami w bliskiej relacji! # Dwa ostatnie zdania są dynamicznym ekwiwalentem określenia „nigdy was nie znałem”. Użyte w tekście greckim słowo ginosko („znać”, „poznanie”) oznacza w tym kontekście trwanie z kimś w bliskiej relacji. Opisuje ono związek dwóch osób, które łączy głęboka więź, jakiej nie było między Jezusem a ludźmi, którzy się na Niego powoływali, chociaż prorokowali i dokonywali cudów, a także zajmowali się egzorcyzmami. Później (w Mt 24,24) Jezus dodatkowo wyjaśnił, że tego rodzaju zwodzenia nasilą się przy końcu obecnego czasu, gdy doczesność będzie się chylić ku ostatecznemu upadkowi. . Odejdźcie precz ode mnie wszyscy, którzy powoływaliście się na mnie, nie mając ku temu żadnego prawa!” # Nie wszystkie dokonania osób, które w swej służbie powołują się na Jezusa, mają wartość. Nie ma znaczenia, czy ktoś w swym życiu lub prowadzonej służbie przyznawał się do Jezusa, jeśli nie trwał w prawdziwej, osobistej relacji przyjaźni z Chrystusem i nie pełnił woli Ojca. Ostateczne znaczenie ma to, czy w wielkim Dniu PANA Jezus przyzna się do danej osoby. Jak wynika z wypowiedzi Jezusa, żadne z tzw. manifestacji mocy, na które powoływali się ludzie, nie pochodziły od Niego. On sam nazwał je „bezprawnymi” działaniami (por. także rozporządzenia dotyczące fałszywych proroków Pwt 13,2‐6). Więcej w Komentarzu NPD → Znaki i cuda.
24 # Mt 7,21; Łk 6,47‐49; 2 Tm 2,19; Jk 1,22 W Dniu Sądu przyznam się tylko do tych, którzy byli posłuszni mojemu Słowu # Mamy tu syntetyczne podsumowanie całego nauczania (szkolenia), które przeprowadził Jezus, przygotowując uczniów do służby tłumom. Praktycznie pokazuje ono, że nie intelektualna wiara, nie górnolotne słowa, nie tradycje czy obrzędowość religijna, nie emocjonalne, „duchowe” uniesienia, nie deklarowanie przyjęcia Bożej miłości albo „przyjmowanie Jezusa” do serca, lecz faktyczne poddanie się w posłuszeństwie Jego Słowu będzie decydujące w ocenie każdego człowieka w Dniu Sądu. Dzień ten był zwany przez proroków także Dniem Gniewu i Dniem Odpłaty. Zgodnie z wypowiedzią Jezusa prawdziwie mądry jest ten, kto zaufa Mu we wszystkim i swe życie oprze na posłuszeństwie Jego Słowu. . Każdy bowiem, kto czyni to, co ja mówię, jest prawdziwie mądry. Taka osoba przypomina roztropnego człowieka, który, budując dom, wykopał głęboki fundament sięgający skały. 25#Prz 10,25; Prz 12,3.7; 1 J 2,17Kiedy nadeszły wichry i ulewa, a rwące potoki uderzyły w jego dom – ten się nie zawalił, gdyż jego fundament był mocno oparty na skale#Jezus mówi tu w przenośni o życiu opartym na Bogu i Jego Słowie. W Biblii słowo „Skała” (gr. Petra, hebr. Cur) odnoszone jest do samego Boga – por. Ps 18,3; Ps 31,4; Ps 71,3; Ps 105,41 (proroctwo mesjańskie). Z kolei dom postawiony na piasku obrazuje płytkie życie oparte na zaufaniu do religijnej obrzędowości lub na religijności emocjonalnej, a nie osadzone na głębokim zaufaniu do Słowa Prawdy, które pochodzi od PANA.. 26#Jk 1,23‐24Każdy zaś, kto przysłuchuje się mojemu Słowu, lecz nie stosuje go w życiu, podobny jest do głupca, który swój dom zbudował na piasku. 27#Hi 8,11‐15; Ez 13,10‐14Gdy zerwały się wichry, przyszła ulewa i rwące potoki uderzyły w jego dom – ten się zawalił, a jego upadek był wielki#Por. Łk 6,47‐49. Oba domy opisane w tej przypowieści mogły z zewnątrz wyglądać podobnie. Wybudowano je na takim samym gruncie, być może nawet stały obok siebie. Różnica pomiędzy nimi tkwiła w fundamencie. Tylko dom mający głęboki fundament sięgający skały (symboliczne odniesienie do Boga, który w ST zwany jest Skałą lub Opoką, hebr. Cur) mógł przetrwać nawałnicę. Jezus porównuje te domy do ludzi – z zewnątrz pozornie takich samych, którzy być może żyją blisko siebie, może nawet przynależą do jednej społeczności wierzących. Różnica między nimi polega na tym, że jedna z tych osób żyje według Słowa Chrystusa (Słowa Bożego), druga zaś – nie, bo zadowala się jedynie słuchaniem Słowa (por. Jk 1,22‐35), bez praktycznego stosowania go w życiu..
28 # Mt 13,53‐54; Mk 1,22; Mk 6,2; Łk 4,32; J 7,46 Gdy Jezus skończył nauczać uczniów, wielu z nich#Dosł. „wielu z ich gromady”. wprost nie mogło nadziwić się Jego Słowu, 29#Łk 4,32; J 7,46gdyż mówił bardzo autorytatywnie#Gr. eksusia. Słowo to można również tłumaczyć jako „władza”, jednak oznacza ono raczej autorytet stanowiska, a nie wykonywanie zarządu. Rozumienie eksusia w sensie „autorytetu” niezwykle poszerza perspektywę teologiczną tego tekstu. Słowo „autorytet” pochodzi bowiem od słowa „autor”, co dowodzi, że Jezus jest nie tylko sensem i treścią Bożego Słowa, ale również w każdym wymiarze jego Autorem, a co za tym idzie, również Autorem Bożego Prawa. Tak więc Jezus nauczał w pełni autorytatywnie. Widać to m.in. w Jego komentarzach do Prawa Mojżeszowego (Mt 5,17‐48), gdy wypowiadał się w następujący sposób: „Słyszeliście, że... (Mówiono wam, że...), Ja zaś mówię wam...”., a nie jak uczeni w Piśmie.
Currently Selected:
Mateusza 7: NT NPD
Označeno
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.