Ik voel me belabberd…

‘Ik ben gelovig,
maar ik voel me belabberd!’

Heb jij dat ook weleens?

Ik ontving de volgende mail:
‘Sinds vorige zomer heb ik gesprekken met een psycholoog en sinds kort ook psychomotorische therapie. Ik heb last van een angststoornis en eigenwaarde is moeilijk. Vaak zien mensen het niet (ik kan het best goed verbloemen), maar vind het zo moeilijk. Waarom zou ik waardevol zijn?’

Helaas herkenbaar voor veel mensen. Je weet dat God je waardevol vindt, maar zelf voel je dat niet.

Wat nu?
Allereerst wil ik je zeggen:

Gelovigen zijn net mensen.

Je mag je vertwijfeld voelen, verdrietig voelen, angstig voelen. Maar wat kies je midden in dit gevoel? Durf je tussen je tranen en angst door, op te gaan staan en in geloof uit te spreken:

‘Ik voel me bang, maar met U ben ik niet bang.’

Jouw gevoel vertelt je van alles,
maar het zegt niets over wie je bent in Christus.

• Jij bent een geliefd kind van God; hoe jij je hierover ook voelt.
• Jij bent krachtig en sterk in Hem; hoe jij je ook voelt.

Huh?
Moet je dan je gevoel negeren?
Dat is toch slecht voor je? Klopt.

Je gevoel negeren is iets anders dan geloven in wie je bent in Hem. Je bent zijn kind als je voor Hem gekozen hebt. Geen gevoel kan dat van je afpakken.

Je kunt je belabberd voelen,
maar niet belabberd zijn.

Zullen we samen bidden?
‘Ik mag mij belabberd voelen, maar dat neemt niets weg van de waarheid dat ik Uw kind ben. Dank U wel! Dank U wel. Niets of niemand kan dat van mij afpakken, het is wie ik BEN en niet wat ik VOEL. Amen.’

Zo blij dat je bestaat!
Wilma Veen

P.S. De teksten van dit leesplan vind je ook in de dagelijkse bemoedigingsemail "Ik Wonder Jou". Je kunt je hiervoor inschrijven op www.ikwonderjou.nl. Daarbij ontvang je een gratis digitale poster gemaakt door mij, Wilma!