Teruggekregen

"En de dode ging overeind zitten en begon te spreken..." (Lucas 7:15a, NBG51).

De begrafenisstoet mag niet verdergaan. De dood mag niet verdergaan. "... Jongeling, Ik zeg u: sta op!" (Lucas 7:14, NBG51). Wat hier gebeurt, kan niet: de dode richt zich op en begint te spreken. Dat gaat zelfs het verhaal van vader Abraham te boven. Hij kreeg zijn zoon immers terug net voordat de dood zou toeslaan.

Er is nog een verhaal over een weduwe en een enige zoon. Die stierf ook. Toen was er een profeet. Niet zomaar een profeet, maar de profeet uit alle profeten: Elia. Toen gebeurde het ook: "...Zie, uw zoon leeft" (1 Koningen 17:23, NBG51).

Wanneer Jezus de jongen teruggeeft aan zijn moeder, trekken de omstanders snel hun conclusie: een groot profeet is opgestaan. Een nieuwe Elia. Dé nieuwe Elia, die in Israël werd verwacht. God komt zijn volk bevrijden. Wie gebonden waren in de schaduw van de dood mogen het licht zien. Het zindert van de associaties uit de profeten. Maar eerst is daar die weduwe. Zij heeft haar zoon teruggekregen. Ze waren al bij de poort, maar gaan nu de stad weer in. Naar huis – haar thuis, zijn thuis. Straks gaat hij naar zijn kamer, waar het bed nog net zo lag als toen de dood hem had getroffen. Straks gaat hij slapen, nadat ze het avondlied uit Psalm 4 hebben gezongen, en de dag is afgesloten met het gebed van overgave: ‘In uw handen beveel ik mijn geest.’

De dood is het zwijgen opgelegd. Monddood gemaakt. De levenden loven God. De weduwe, haar zoon, ieder die erbij was. "de Here behoedt de vreemdelingen, wees en weduwe houdt Hij staande..." (Psalm 146:9, NBG51). Zo zingt Israël. Het is waar wat God zijn volk heeft geleerd. Hij steunt weduwen, wezen en ook vreemdelingen. Hij staat aan hun kant. Daar vind je Hem. Op een andere plek ben je zomaar godloos. Daarover heeft de psalm ook iets te zeggen: ‘… maar goddelozen richt Hij te gronde.’

Herken je dat God zich vooral laat vinden bij mensen met verdriet, verschoppelingen enzovoorts?