Ga weg!

Op de grond zit een kind, misschien wel jouw kind. Ze huilt. Haar armen om haar opgetrokken benen. Het kind zit letterlijk in een hoekje.
Wat doe je?

Je gaat gelijk naar haar toe. Je omarmt haar en vraagt wat haar zo verdrietig maakt.

“Net zoals een moeder haar kind troost,
zo zal Ik jullie troosten.
Ja, jullie zullen in Jeruzalem worden getroost” (Jesaja 66:13, BB).

Maar, tussen al het snikken door klinkt er dan ineens:
"Ga weg!
Laat me met rust!”

Soms wil je niet getroost worden.

Soms is verdriet te groot om troost te kunnen ontvangen. Je bent ontroostbaar. Woorden kunnen dan tekort schieten.
Zoals de woorden van de vrienden van Job ook tekort schoten:
"Jullie proberen mij te troosten met woorden die niets betekenen...” (Job 21:34, BB).

Misschien wil je niet getroost worden net als Jakob, toen hij hoorde dat zijn zoon was overleden.
“...Hij scheurde zijn kleren, deed rouwkleren aan en treurde lang over zijn zoon. Al zijn zonen en dochters deden hun best om hem te troosten. Maar hij wilde zich niet laten troosten. ...” (Genesis 37:33-35, BB).

Het verdriet is zo intens, zo hevig. Alles in je schreeuwt: “Laat mij!”

Rouw en verdriet horen bij het leven.

Jezus zelf was ook zo verdrietig toen hij hoorde dat zijn vriend, Lazarus, was overleden.
“Jezus huilde” (Johannes 11:35, BB).

Jezus weet hoe het voelt om een geliefde te verliezen.

Mag Hij jou troosten?
Of roep je:
“Ga weg!”

Jezus riep luid: "Lazarus, kom naar buiten!” (Johannes 11:43, BB)

Mag Jezus troost over je leven uitroepen?

Kom naar buiten! Kom uit je treurige hoekje. Blijf niet met opgevouwen benen zitten. Sta op!

Gemis van een geliefde zal blijven, maar mis daarin niet Gods liefde voor jou!

Zullen we samen bidden?
“Heer, Ik wil Uw troost ontvangen, omarmen en opstaan om weer te gaan leven! Help mij… Amen.”

Zo blij dat je bestaat!
Wilma Veen