Sanskrit New Testament

Sanskrit New Testament - BSI

सर्वदा प्रार्थना कार्या, त्‍यक्‍तव्‍या उत्‍साहहीनता। एतत्‌ बोधयितुं येशुः तान्‌ इमं दृष्‍टान्‍तम्‌ अश्रावयत्‌ - “कस्‍मिंचित्‌ नगरे कश्‍चन व्‍यवस्‍थापकः आसीत्‌। सः न प्रभोः बिभेति स्‍म, न कत्र्चन अगण्‍यत्‌। तत्रैव काचित्‌ विधवा वसति स्‍म। सा व्‍यवस्‍थापकम्‌ एत्‍य, प्रतिदिनं प्रार्थयामास, त्‍वं प्रतिपक्षात्‌ विरुद्‌धं मह्‌यम्‌ न्‍यायं दापय। किन्‍तु तस्‍याः प्रार्थना तेन दीर्घकालं न संश्रुता। अथासौ व्‍यवस्‍थापकः स्‍वे मनसि एवम्‌ अभाषत, परमेश्‍वरात्‌ मे भयं नास्‍ति, मानवस्‍य तु का कथा, किन्‍तु मां पतिहीनेयं दीना क्‍लिश्‍नाति प्रत्‍यहम्‌ अतो अन्‍यायं निराकृत्‍य इमां समुद्‌धारयामि। नोचेदियं समागत्‍य भूयः भूयः निरन्‍तरम्‌ अभ्‍यर्थयन्‍ती नितरां मां व्‍याकुलं करिष्‍यति।”
येशुः अवदत्‌ - “शृणुथ सः अधर्मी व्‍यवस्‍थापकः किं वदति? तर्हि परमेश्‍वरः किं तस्‍य ये जनाः वरिताः सन्‍ति, तदा रात्रिन्‍दिवं तस्‍य स्‍तुतिं कर्तुम्‌ उद्‌यताः, तेषाम्‌ अभ्‍यर्थनां श्रुत्‍वा औदासीन्‍यं ग्रहीष्‍यति? अहं ब्रवीमि सः तेभ्‍यः शीघ्रं न्‍यायं विधास्‍यति। किन्‍तु मानवपुत्रः यदा भूमिम्‌ एष्‍यति, किं तदा सोऽत्र विश्‍वासमवशिष्‍टमवाप्‍स्‍यति?”

केचित्‌ आत्‍मविश्‍वासेन सह आत्‍मानम्‌ धर्मिणः अमन्‍यन्‍त, अपरान्‌ अधर्मिणः। तादृशान्‌ मानवान्‌ येशुः इत्‍थम्‌ उदाहरत्‌ - “द्वौ नरौ प्रार्थनां कर्तुम्‌ मन्‍दिरं जग्‍मतुः। एकः फरीसी आसीत्‌, अपरः शुल्‍कग्राहकः। फरीसी तु समुत्‍थाय स्‍वमनसि प्रार्थनाम्‌ अकरोत्‌, हे प्रभो! तुभ्‍यं धन्‍यवादान्‌ अहं ददामि। यतोऽहं नान्‍यैः सदृशः परस्‍वापहारी, अन्‍यायी, व्‍यभिचारी अस्‍मि, नाप्‍यहम्‌ अनेन शुल्‍क-संग्राहकेण सदृशः अस्‍मि। अहं सप्‍ताहे द्विवारम्‌ उपवासं करोमि। कृत्‍स्‍नस्‍य आयस्‍य दशमांशं ददामि। शुल्‍कदायी ततः कित्र्चित्‌ दूरम्‌ अवस्‍थितः उर्ध्‍वम्‌ स्‍वर्गम्‌ प्रति द्रष्‍टुं साहसं नाकरोत्‌। केवलं स्‍वोरः ताडयन्‌ वदति स्‍म, हे प्रभो! मयि पापिनि त्‍वं दयस्‍व। ततः असौ पापमुक्‍तः सानन्‍दः स्‍वं गृहं ययौ। यतो यः आत्‍मानं सर्वेषां गुरुम्‌ मन्‍यते, सः अस्‍मिन्‌ लोके लघुः विधीयते। किन्‍तु यः आत्‍मानं लघिष्‍ठं मन्‍यते सः अस्‍मिन्‌ लोके गरिष्‍ठत्‍वेन गण्‍यते।”


जनाः स्‍वान्‌ शिशून्‌ येशोः समीपे आनयन्‍ति स्‍म, प्रत्‍ययात्‌ सः तान्‌ स्‍वहस्‍तस्‍य संस्‍पर्शेन अनुकम्‍पेत। शिष्‍याः तु तद्‌ दृष्‍ट्‌वा तान्‌ अभर्त्‍सयन्‌। किन्‍तु येशुः बालकान्‌ समाहूय अवदत्‌ च, “शिशवः ये मत्‍समीपं समायातुं समुत्‍सुकाः तेभ्‍यः अवरोधं मा कुरुत। यतः प्रभोः राज्‍यम्‌ ईदृशानां बालकसदृशानां जनानाम्‌ अस्‍ति। अहं ब्रवीमि यः कश्‍चन्‌ शिशोः यथा, प्रभोः राज्‍यं न गृह्‌णाति, असौ तत्र न वेक्ष्‍यति।”


कश्‍चित्‌ अभिजातः येशुम्‌ अपृच्‍छत्‌, “सद्‌गुरो! मया अनन्‍तजीवनं प्राप्‍तुं किं कर्तव्‍यम्‌?” येशुः तमुवाच, “मां भद्रं कथम्‌ भाषसे? केवलः परमेश्‍वरः भद्रः वर्तते। त्‍वं प्रभोः आज्ञाः जानासि, व्‍यभिचारम्‌, हत्‍याम्‌, चौर्यं, मृषा साक्ष्‍यं तु यत्‌ सर्वमेतत्‌ परित्‍यज्‍य, मातरं पितरं च मन्‍यस्‍व।” सः अब्रवीत्‌, “एतत्‌ सर्वम्‌ मया बाल्‍यात्‌ सुपालितम्‌।” एतत्‌ श्रुत्‍वा येशुः प्रत्‍युवाच, “एका तु न्‍यूनता त्‍वयि वर्तते। स्‍वं सर्वस्‍वं विक्रीय दरिद्रेभ्‍यः देहि। तथा कृते त्‍वदर्थम्‌ तत्‌ स्‍वर्गे रक्षितम्‌ स्‍थास्‍यति। ततः परं समागत्‍य माम्‌ अनुयाहि।” तत्‌ श्रुत्‍वा सः अतिखिन्‍नः अभूत्‌ यतः सः महाधनी आसीत्‌।


येशुः तम्‌ अतिशोकार्त्तम्‌ दृष्‍ट्‌वा अब्रवीत्‌, “धनिकानां प्रभोः राज्‍ये प्रवेशः कियत्‌ दुष्‍करः अस्‍ति। सूचीच्‍छिद्रेण उष्‍ट्रस्‍य निर्गमः सुसाध्‍यः वर्तते, किन्‍तु धनिकानां प्रभोः राज्‍ये प्रवेशः तु अति दुष्‍करः वर्तते।” श्रोतारः तदा तम्‌ अपृच्‍छन्‌, “तर्हि को मुक्‍तिम्‌ आप्‍स्‍यति?” येशुः तान्‌ प्रत्‍युवाच, “मनुष्‍याणां कृते यत्‌ तु संभवं न वर्तते, परमेश्‍वरस्‍य कृते तत्‌ सर्वम्‌ संभवं वर्तते।”


तदा पतरसः प्रोक्‍तवान्‌, “वयं सर्वम्‌ विहाय भवन्‍तम्‌ अनुगच्‍छामः।” येशुना कथितम्‌, “अहं युष्‍मान्‌ ब्रवीमि, न कश्‍चित्‌ तादृशः जनः, यस्‍तु प्रभोः राज्‍यं प्राप्‍तुं, गृहं पत्‍नीं च बान्‍धवान्‌, जनकौ, पुत्रपौत्रान्‌ च त्‍यक्‍त्‍वान्‌, तेभ्‍यः अधिकम्‌ अस्‍मिन्‌ लोके, स्‍वर्गे चानन्‍तजीवनम्‌ न लप्‍स्‍यते।”


ततः द्वादशशिष्‍यान्‌ पृथगाहूय येशुः कथितवान्‌, “पश्‍यत, वयं येरुसलेमं गच्‍छामः। मानवपुत्रसम्‍बन्‍धे नबिभिः यत्‌ किंचित्‌ लिखितं, तत्‌ तु सर्वम्‌ परिपूर्णम्‌ भविष्‍यति। असौ अन्‍यजातीनाम्‌ अधीनः विधास्‍यते। ते तस्‍य तिरस्‍कारं उपहासं च करिष्‍यन्‍ति। ते तस्‍मिन्‌ निष्‍ठीवन्‍तः, कशाभिः समाध्‍नन्‍तः तं हनिष्‍यन्‍ति। तृतीये तु दिवसे सः पुनरुज्‍जीवितः भविष्‍यति।” किन्‍तु द्वादशशिष्‍यैः तस्‍य वचः न कित्र्चन्‌ ज्ञातम्‌। यतः एतेषां शब्‍दानाम्‌ अर्थः तेभ्‍यः तिरोहितः आसीत्‌। अतः ते ज्ञातुम्‌ न अशक्‍नुवन्‌।


यदा असौ येरीहोनगरं निकषा समुपस्‍थितः, एकम्‌ अन्‍धं पथः पार्श्‍वे भिक्षमाणं व्‍यलोकयत्‌। अन्‍धः, जनसमूहस्‍य स्‍वसान्‍निध्‍यात्‌ गच्‍छन्‍तं शब्‍दम्‌ आकर्ण्‍य पृष्‍टवान्‌ किं भूतमिति। लोकाः तम्‌ अब्रूवन्‌, येशुः नासरी गच्‍छन्‌ अस्‍ति। ततः सः क्रोशन्‌ अवदत्‌, “हे येशो! दाऊदात्‍मज! मयि दयस्‍व।” अग्रगामिनः तं तूष्‍णीं तिष्‍ठेति तर्जयन्‍तवन्‍तः। किन्‍तु असौ ततः अपि अधिकम्‌ क्रोशन्‌ उच्‍चैः उवाच, “दाऊदपुत्र! मयि दयस्‍व।” येशुः स्‍थित्‍वा तं स्‍वसमीपम्‌ आनेतुम्‌ आदिष्‍टवान्‌। तस्‍मिन्‌ उपागते येशुः पृष्‍टवान्‌, “किम्‌ इच्‍छसि? मया तुभ्‍यम्‌ किं कर्तव्‍यम्‌?” अन्‍धः प्रत्‍युतरत्‌, “प्रभो! मम द्रष्‍टुं पुनः शक्‍तिः भवेत्‌।” येशुः तम्‌ आह, “स्‍वेन एव विश्‍वासेन त्‍वम्‌ उद्‌धृतः।” तत्‍क्षणादेव अन्‍धस्‍तु द्रष्‍टुं शक्‍तः बभूव। सः परमेश्‍वरस्‍य च प्रशंसन्‌ येशुम्‌ अनुयातवान्‌। उपस्‍थिताः जनाः एतत्‌ दृष्‍ट्‌वा प्रभुम्‌ स्‍तुतिम्‌ चक्रुः।

Ouça लूका 18