Mateusza 12

Konflikt na tle zrozumienia roli szabatu

(Mk 2,23‐28; Mk 3,1‐6; Łk 6,1‐11; Łk 13,10‐17; Łk 14,1‐6)

1 # Wj 20,8; Pwt 5,14; Pwt 23,25 Kiedyś Jezus szedł wzdłuż obsianych pól, a właśnie był szabat#Już samym przejściem wzdłuż pola w czasie szabatu Jezus złamał rabinackie przykazania. Ci duchowni bowiem pozwalali ludziom podróżować jedynie na odległość „drogi szabatowej”, tj. nie dalej niż 600 m od rogatek miasta.. Uczniowie, którzy za Nim podążali, byli głodni, zrywali więc kłosy zbóż i posilali się nimi. 2#Wj 20,10; Łk 13,14; Łk 14,3; J 7,23; Hbr 4,1‐11Faryzeusze, którzy śledzili Jezusa, natychmiast podeszli do Niego, mówiąc:

— Twoi uczniowie czynią w szabat to, czego nie wolno!#Zarzut faryzeuszy dotyczył nie tyle zrywania kłosów, gdyż Prawo Mojżeszowe pozwalało na zbieranie kłosów z pól innych ludzi (por. Pwt 23,26), ale tego, że czynność łuskania (rozcierania w rękach) uczniowie wykonali w szabat, a łuskanie zboża było traktowane jako praca (młócenie zboża). Dokładniej wyjaśnia to Łk 6,1..

3 # 1 Sm 21,1‐7 On zaś tak im odparł:

— Czyżbyście nigdy nie czytali, co zrobił Dawid wraz z innymi, gdy był głodny? 4#Kpł 24,5‐9Wszedł do Bożego przybytku i spożył chleby pokładne, które były zarezerwowane tylko dla kapłanów#Por. Kpł 24,5‐9.. Ani jemu, ani jego towarzyszom, nie wolno było ich jeść#Por. 1 Sm 21,2‐7. W czasie gdy Abiatar był arcykapłanem, jego ojciec Achimelek (również kapłan) wydał Dawidowi świątynne chleby pokładne, które były ofiarowywane Bogu. Po tygodniu od złożenia ich w ofierze wolno je było spożyć, ale mogli to czynić wyłącznie kapłani.. 5#Lb 28,9‐10Czyżbyście również nie czytali w Prawie, że kapłani pełniący w świątyni służbę w szabat, chociaż naruszają przykazanie dotyczące szabatowego odpoczynku#Dla kapłanów czynność składania ofiar z oczywistych powodów była pracą (por. Lb 28,9)., są bez winy? 6#Mt 12,41‐42; Łk 11,31‐32A przecież człowiek jest ważniejszy od świątyni. 7#1 Sm 15,22; Oz 6,6; Mi 6,6‐8; Mt 9,13Gdybyście w końcu zechcieli to zrozumieć, pojęlibyście, co znaczy, że mam upodobanie w czynach miłosierdzia, a nie w ofiarach#Por. Oz 6,6., i przestalibyście osądzać niewinnych. 8#J 5,16‐17; Hbr 4,1‐11Szabat bowiem ma służyć człowiekowi#Dosł. „synowi człowieczemu”. Jest to hebrajskie określenie człowieka. Ze względu na proroctwa ST, w których bardzo często jest mowa o tym, że Mesjasz będzie Synem człowieczym, oraz Jezusową praktykę odnoszenia tych proroctw do siebie, powszechnie przyjęło się używać określenia „Syn człowieczy” (zapisywanego wielką literą) jako tytułu mesjańskiego Jezusa. Jest jednak oczywiste, że w tym miejscu określenie to ma wyraźnie pospolite znaczenie i odnosi się do uczniów, którzy łuskali ziarna zbóż w szabat wbrew rabinicznym przepisom religijnym., a nie na odwrót.

9 # Łk 20,20; J 8,6 Idąc dalej, Jezus wstąpił do lokalnej synagogi#Dosł. „do ich synagogi”. Słowo „ich” pokazuje, że Jezus nie utożsamiał się z koncepcją religijności synagogalnej.. 10#Mt 12,8; Łk 13,14; Łk 14,3; J 7,23; J 9,16A był tam mężczyzna z całkowicie sztywną#Dosł. „uschniętą”. Nie znamy jednostki chorobowej „uschnięta ręka”, ale użyte tu słowo nawiązuje do obserwacji ze świata roślin. Gdy płyny organiczne przestają krążyć w gałęziach i łodygach, tracą one swoją elastyczność, a następnie stają się sztywne. Analogiczną sztywność ręki miał człowiek w synagodze. Mógł to być paraliż ręki lub jej bezwład spowodowany problemami z krążeniem albo przykurczami. ręką. Wtedy faryzeusze, by zyskać jakiś konkretny dowód do oskarżenia Jezusa, zapytali Go:

— Czy wolno uzdrawiać w szabat?

11 # Łk 14,5 On zaś tak im odpowiedział:

— Czy jest wśród was ktoś, kto, mając owcę, nie ratowałby jej, gdyby w szabat wpadła do jakiegoś dołu? Czy nie wyciągnąłby jej i nie zabrał stamtąd? 12#Mt 6,26; Mt 10,31; Mk 2,27; Łk 14,5; Ef 2,10A przecież człowiek ma znacznie większą wartość niż jakakolwiek owca! Jeśli więc chodzi o dobro, powinno się je czynić zawsze – także w szabat.

13Następnie, zwracając się do niepełnosprawnego człowieka, powiedział:

— Wyciągnij rękę!

Ten zaś podniósł rękę do przodu i ujrzał, że stała się sprawna jak druga. 14#J 5,16.18; J 11,53Faryzeusze wyszli i od razu ustalili, że zabiją Jezusa.

Królewska służba Jezusa

(Mk 3,7‐12)

15 # Mk 3,7‐12 Jezus, przejrzawszy ich plany, szybko oddalił się stamtąd. Mimo to wiele osób podążało za Nim. On kolejno uzdrowił ich wszystkich, 16#Mt 8,4; Mk 1,34; Mk 3,12jednak surowo im przykazał, by nie rozpowiadali o tym. 17#Iz 41,9; Iz 42,1‐4Tak spełniło się proroctwo wypowiedziane przez proroka Izajasza:

18 # Iz 42,1‐4; Mt 3,16‐17 Oto mój Sługa, którego wybrałem,

mój Umiłowany, w którym złożyłem całość moich planów.

Duch mój spocznie na Nim, by wszystkim narodom

mógł zanieść i wyjaśnić moją sprawiedliwość.

19 Nie będzie się On spierał, krzyczał też nie będzie,

nikogo nie będzie błagał na ulicach.

20 Trzciny przygiętej na pewno nie złamie,

nie stłumi też knotka tlącego się z ledwością,

aż dokona sądu # „Rozdział”, „rozdzielenie”, „sąd” to polskie odpowiedniki występującego tu greckiego słowa krisis, które odnosi się do Bożego Sądu. Sąd ten nie będzie polegał na ważeniu dobrych i złych uczynków, jak to sobie niektórzy wyobrażają na podstawie rozpowszechnionego w naszej kulturze pogańskiego mitu greckiej bogini sprawiedliwości Temidy. Boży Sąd będzie polegać na rozdzieleniu ludzi na dwie grupy: tych, którzy zaufali Chrystusowi i zostali oczyszczeni Jego krwią jako Bożego Baranka ofiarnego (por. Ap 7,9‐17), oraz tych, którzy Jemu nie zaufali. Tak więc istotą Bożego Sądu będzie rozdzielenie (oddzielenie) jednych ludzi od drugich, a nie ważenie ludzkich uczynków. Więcej o charakterze Sądu, jaki zostanie przeprowadzony przez Chrystusa, mówią wersety: Mt 25,33‐46 pokazujący, czym jest naśladowanie Chrystusa, oraz J 12,48 – wskazujący na kryteria tego Sądu. według mojej prawdy#Czyli wg Bożego Słowa (por. J 17,17). Sam Jezus jest wcielonym Słowem Boga (por. J 1,14), tak więc zapowiadany Sąd (gr. krisis) dokona się przez rozdzielenie tych, którzy zaufali Słowu Jezusa, od tych, którzy temu Słowu nie zaufali.

i ogłosi narodom moją sprawiedliwość.

21 W Jego imieniu wszystkie narody złożą swą nadzieję # Por. Iz 42,1‐4. .

Faryzejski atak na świętość Jezusa

(Mk 3,20‐35; Mk 8,11‐12; Łk 11,14‐26; Łk 11,29‐32; Łk 12,10)

22 # Mt 8,29; Mt 9,32‐34; Łk 11,14‐15 W tym czasie przyprowadzono do Niego opętanego człowieka, który nie widział i nie mówił. Jezus uzdrowił go, tak iż ów kaleka zaczął mówić i widzieć. 23#Mt 9,27Cały lud był tym niezwykle poruszony i wielu komentowało:

— Czyż nie jest to dowodem, iż ten Jezus jest Synem Dawida#Żydzi przez setki lat wyczekiwali obiecanego Mesjasza. Wiele proroctw wskazywało na to, co On będzie czynił. W Iz 35,3‐6 odnajdujemy jedną z takich zapowiedzi. Żydzi oczekiwali więc, że po przyjściu na Ziemię Mesjasz (Syn Dawida) dokona wielkich czynów polityczno–gospodarczych. Niektórzy z ludu powiązali czyny Jezusa z proroctwami, jednak faryzeusze definitywnie odrzucili możliwość uznania Jezusa Bożym Mesjaszem. Wręcz odwrotnie – przypisali Jego dzieła mocy szatana. Właśnie taka postawa została określona przez Jezusa jako grzech przeciwko Duchowi Bożemu.?

24 # Mt 9,34 Faryzeusze, słysząc to, zaraz zaczęli głosić:

— On nie usuwa demonów inaczej, jak mocą Belzebuba, przywódcy złych duchów.

25 # Mt 9,4; Mk 3,23‐30; Łk 11,17‐23 Jezus zaś, rozpoznając przewrotność ich myśli, tak powiedział:

— Każde królestwo, w którym dokonuje się rozłam i toczą się walki wewnętrzne, będzie spustoszone. Podobnie dzieje się z każdym miastem czy gospodarstwem # Gr. oikia – dosł. „dom”, „gospodarstwo”, „dominium”. Słowo to było w czasach antycznych również synonimem szeroko pojętej rodziny, do której zaliczano także niewolników. , które jest wewnętrznie podzielone. Nie ma ono szansy na przetrwanie! 26Gdyby więc przyjąć waszą logikę i uznać, że szatan występuje przeciwko samemu sobie, oznaczałoby to, iż jego królestwo jest wewnętrznie podzielone, a jego samego koniec bliski. 27#Mt 9,34; Dz 19,13Gdybym ja – według tego, co mówicie – usuwał demony mocą Belzebuba, to czyją mocą dokonują tego wasi synowie? Sami zobaczycie, iż na Sądzie Ostatecznym oni będą świadczyć przeciwko wam! 28#Mt 3,16; Mt 8,29; Dz 10,38; 1 J 3,8Jeśli jednak ja usuwam demony mocą Bożego Ducha, to znaczy, że Królestwo Boże już nadeszło!#Mamy tu kluczowe stwierdzenie dotyczące Bożego Królestwa, które padło z ust samego Jezusa. Królestwa Bożego nie można bowiem utożsamiać z jakimkolwiek terytorium czy doczesnym systemem organizacyjnym, gdyż jest to strefa rzeczywistości duchowej poddana wpływom Ducha Chrystusa.. 29#Iz 49,24‐25; J 12,31; 1 J 4,4Jak inaczej bowiem mógłbym wtargnąć na teren#Gr. oikia.tego potężnego wojownika i wyrwać mu to, co do niego należy, jeśli wcześniej bym go nie pokonał i nie związał#Jezus odniósł się tu do Iz 49,24‐26 i ogłosił w ten sposób swoje zwycięstwo nad królestwem mroku. Jego przybycie na Ziemię było fizycznym wtargnięciem na terytorium wroga, a każde wypędzenie demona z człowieka kolejnym zwycięstwem – wyrwaniem z rąk szatana (tzn. z mocy potężnego wojownika) kolejnego fragmentu jego dominium.? Jedynie w taki sposób można zająć jego mienie. 30#Mk 9,40; Łk 9,50; J 11,50‐52Zapamiętajcie więc sobie, że każdy, kto nie idzie w bój ramię w ramię ze mną, jest przeciwko mnie, a kto w czasie żniw nie zbiera ze mną, podobny jest do niszczyciela marnującego mój plon!#Ta niezwykle ostra ocena sytuacji dokonana przez Chrystusa była ostrzeżeniem nie tylko dla ówczesnych uczonych w Piśmie, którzy odrzucali Jezusa, ale również dla wszystkich współczesnych głosicieli religii, w której kościół czy jakakolwiek inna organizacja religijna albo głoszony system religijny nie realizują rzetelnie celów Dobrej Wiadomości. Coraz częściej można zaobserwować, że w wielu organizacjach religijnych Bogiem staje się sama organizacja, a jej interesy są stawiane wyżej niż przekaz Dobrej Wiadomości o ratunku, który jest TYLKO W CHRYSTUSIE. Następne wersety podkreślają doniosłość tego stwierdzenia..

31 # Mk 3,28‐30; Hbr 6,4‐6; Hbr 10,26‐27; 1 J 5,16 W związku z powyższym oświadczam, że wszelki grzech, a nawet bluźnierstwa, jakie ludzie popełniają przeciwko sobie, mogą zostać im odpuszczone, jednak bluźnierstwo urągające Bożemu Duchowi nigdy nie będzie odpuszczone. 32#Łk 12,10; 1 Tm 1,12‐13Wszystko bowiem, co ludzie mówią i czynią przeciwko sobie#Dosł. „przeciwko synowi człowieczemu”. Inni tłumacze używają wielkiej litery: „przeciwko Synowi człowieczemu”. Faktem jest, że Jezus często stosował wobec siebie określenie „Syn człowieczy”, jednak określenie to było również powszechnie używane przez rabinów w stosunku do człowieka w jego doczesnej postaci, tak różnej od istoty Boga. Musimy wiedzieć, że w oryginalnym tekście greckim NT nie ma ani wielkich, ani małych liter. Wszystkie są jednakowej wielkości. Rozróżnienie wielkości liter we wszystkich przekładach Biblii jest więc dziełem współczesnych redaktorów. To redaktorzy, wydawcy czy teolodzy, dokonując wyboru wielkości liter, wpływają na sposób interpretacji tekstu przez czytelników. Gdyby w tym miejscu Jezus odnosił do siebie określenie „syn człowieczy”, to „grzech przeciwko Synowi człowieczemu” byłby nieodróżnialny od „grzechu przeciwko Duchowi Bożemu”, gdyż rolą Ducha Świętego Boga jest (a) otaczanie chwałą Jezusa (por. J 16,14) oraz (b) przekonanie świata do prawdy, którą objawił Jezus (o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie – por. J 16,8). Tak więc grzech przeciwko Duchowi Świętego Boga (czyli przeciwko Duchowi Jezusa, Duchowi Prawdy, Duchowi Bożemu – gdyż wszystkie te określenia odnoszą się do tego samego Ducha) jest w swej istocie grzechem odrzucenia świadectwa Jezusa jako Bożego świadectwa i uznaniem, że (1) przyszedł On w mocy szatana, a nie w mocy Ducha Bożego, oraz że (2) dokonywał dzieł mocą sił ciemności (por. Mk 3,30), a nie mocą Bożą. Redakcja NPD zdecydowała się przyjąć interpretację określenia „syn człowieczy” jako odniesienia do zwykłych ludzi z uwagi na równoległy zapis Mk 3,28, gdzie ewangelista, relacjonując tę samą wypowiedź Jezusa, użył liczby mnogiej – „synowie ludzcy”., może zostać wybaczone; jeśli jednak ktoś uwłacza#Słowo blasfemia powstało jako złożenie blaks („opóźniony”, „powolny”) i feme („wieść”, „sława”). W złożeniu etymologicznym oznacza zniekształcanie, uchybianie lub uwłaczanie świętości dzieła Ducha Boga Najwyższego. Z J 14,26; J 15,26; J 16,8‐11 jasno wynika, że dziełem Ducha Bożego jest otaczanie chwałą Jezusa. Kto zaprzecza Boskiej chwale Jezusa, dopuszcza się bluźnierstwa wobec Ducha Świętego Boga. W relacji Mk 3,29‐30 jest wprost podany powód takiego stanu rzeczy: „To wszystko Jezus powiedział do nich, ponieważ twierdzili, że jest opętany przez ducha nieczystego”.Duchowi Świętego Boga#Gr. TO PNEUMA TO HAGION. Głównym celem i zadaniem Bożego Ducha jest prowadzenie do uświęcenia w Chrystusie. Zatem bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętego Boga polega na kwestionowaniu, ośmieszaniu i odrzucaniu celu i sposobu działania Bożego Ducha w odniesieniu do Chrystusa. Bezpośrednim kontekstem, w jakim Jezus wypowiedział te słowa, jest zarzut postawiony przez faryzeuszy w wersecie 24., to jego postępowanie nie kwalifikuje się do wybaczenia ani w doczesnej, ani przyszłej rzeczywistości#Mamy tu proklamację niezwykle ważnej prawdy: ludzie odrzucający na Ziemi świadectwo Boga w Chrystusie nie mają żadnej szansy na wieczne zbawienie.. 33#Mt 7,16‐20; Łk 6,43‐45Uważajcie zatem na to, co mówicie i jak postępujecie#Jezus nadal odnosi się do wypowiedzi faryzeuszy z wersetu 24, gdyż właśnie ten werset jest kluczowy w definiowaniu przez Niego grzechu bluźnierstwa przeciwko Duchowi Świętego Boga.. Bądźcie jak szlachetne, zdrowe drzewo, które rodzi dobry owoc, a nie jak chore, wewnętrznie gnijące, które daje popsuty owoc. Jak bowiem drzewo poznaje się po jego owocu, tak również człowieka poznaje się po tym, co wychodzi z jego serca i pojawia się na jego ustach#W tym kontekście można zaryzykować porównanie, że ludzie są niczym tubki z pastą. Pod naciskiem (pod wpływem stresu) wychodzi z nich to, co jest w nich naprawdę, a nie to, co sami o sobie mówią lub prezentują w różny sposób na swych zewnętrznych opakowaniach.. 34#Mt 23,33; Łk 6,45; J 8,43‐44; J 12,39‐40; Rz 8,7‐8Z tego właśnie powodu wy, przebrzydłe żmijowe pomioty, nie jesteście w stanie powiedzieć nic dobrego! Wasze usta zawsze owocują tym, czym są napełnione wasze serca! 35#Prz 10,14; Łk 6,45Dobry człowiek czerpie dobre rzeczy z głębi skarbnicy swego serca. Zepsuty człowiek wypowiada złe słowa, które czerpie z głębokości swego gnijącego serca! 36#Jk 3,1‐6.8.10‐11Dlatego ostrzegam was: z każdego słowa, nawet tego najdrobniejszego, które kiedykolwiek wypowiecie na mój temat#Frazy „na mój temat” nie ma w tekście oryginalnym, jednak jest ona oczywistym kontekstualnym rozwinięciem myśli Jezusa. Cały poprzedzający tekst od wersetu 22 i następujący aż do wersetu 45 mówi o walce rozgrywającej się o to, co ludzie myślą i mówią na temat Chrystusa i jak się do Niego odnoszą. Komentowane zdanie znajduje się w środku tej relacji. Nie można zatem interpretować go ogólnie, w oderwaniu od kontekstu, twierdząc, iż chodzi tu o każde wypowiedziane słowo. Kontekst wskazuje, że chodzi o każde słowo, które wypowiadają na temat Jezusa. Aby usunąć tę niejasność, Redakcja NPD wprowadziła dynamiczne rozszerzenie zgodnie z zasadami przyjętej w NPD stylistyki targumicznej., zdacie sprawę w Dniu Sądu, 37ponieważ wszystkie one zostaną wzięte pod uwagę, gdy będzie rozstrzygane, czy otrzymacie status sprawiedliwych#Uznanie kogoś za sprawiedliwego (nadanie mu tytułu sprawiedliwego) leży w gestii samego Boga, który jest jedynym źródłem sprawiedliwości. List do Rzymian w rozdz. 1–8 wyjaśnia to dogłębniej. Tytuł „sprawiedliwy” nie jest u Boga żadną miarą jakości życia człowieka czy jego zasług dla Bożego Królestwa, ale wyłącznie potwierdzeniem, że dany człowiek złożył całą swą nadzieję wyłącznie w Chrystusie. Dlatego Rz 3,10 stwierdza, że żaden człowiek nie jest sprawiedliwy w obliczu Boga, ponieważ każdy jest splamiony grzechem (por. Rz 3,23). W ludzkim ciele tylko Jezus okazał się prawdziwie sprawiedliwy. Dlatego tylko On jest uprawniony do tytułu Sprawiedliwy, który w Królestwie Niebios funkcjonuje niczym tytuł szlachecki i stanowi jedyną przepustkę do tego Królestwa. Można go otrzymać tylko od Jezusa – przez duchowe włączenie się w dzieło Jego Ducha, co następuje wówczas, gdy we wnętrzu człowieka ożywa Jego natura, zwana nową naturą. To wydarzenie Biblia nazywa narodzeniem z Bożego Ducha. Wtedy dopiero wnętrze człowieka zaczyna się przemieniać na wzór wnętrza Jezusa i wydaje dobry, zdrowy owoc, niczym wspomniane przez Jezusa dobre drzewo. Wtedy dopiero człowiecza dusza i duch zaczynają rodzić dobry owoc. Finałem tego procesu, który Biblia nazywa uświęceniem, będzie oficjalne nadanie człowiekowi statusu sprawiedliwego (wypracowanego przez Jezusa), co dokona się podczas Sądu Ostatecznego., czy zostaniecie skazani na potępienie!

38 # Mt 16,1‐4; Mk 8,11‐12; J 2,18‐19; 1 Kor 1,22‐24 Wtedy niektórzy z uczonych w Piśmie i faryzeuszy tak się do Niego odezwali:

— Nauczycielu, jeśli to, co mówisz, jest prawdą, potwierdź to jakimś znakiem. Dokonaj cudu!

39Lecz Jezus tak odpowiedział:

— Tylko ludzie zdeprawowani i pozbawieni wiary # Dosł. „cudzołożni” (gr. moichalis). Czasownik moichao opisuje odbycie bezprawnego (pozamałżeńskiego) stosunku seksualnego, a pokrewny mu rzeczownik moicheia oznacza cudzołóstwo. W taki sam sposób w Biblii Hebrajskiej Bóg określał także duchowe odstępstwo człowieka od relacji z Nim samym. Oddawanie czci bożkom (posągom, obrazom i innym przedstawieniom ludzi czy zwierząt) zawsze było, jest i będzie duchowym cudzołóstwem (por. Ps 106,39). Patrz też przypis do Mt 12,39 oraz por. 1 Kor 10,20; Ap 9,20. domagają się cudów. Jednak żaden znak z Niebios – poza znakiem proroka Jonasza – nie będzie takim dany! # To niezwykle mocne stwierdzenie pozostaje ciągle prawdziwe. Cała służba Jezusa była jednym wielkim wezwaniem ludzi do okazania zaufania Bożemu Słowu (taka bowiem jest biblijna definicja wiary) i wytrwania w nim niezależnie od okoliczności. Jezus prawdziwie martwił się tym, czy w czasie, gdy ponownie przyjdzie na Ziemię (tym razem, by dokonać Sądu), znajdzie wiarę (por. Łk 18,8), to znaczy, czy wówczas ludzie będą kierowali się w życiu postawą zaufania Mu i polegania na Jego Słowie. Wiarą, w rozumieniu biblijnym, nie można bowiem nazwać przekonań religijnych bazujących na ludzkim nauczaniu lub na nadzwyczajnych objawieniach. Takie przekonania mogą co najwyżej pretendować do określeń „ślepa wiara”, „wiara naiwna”, „wiara emocjonalna”, „wiara religijno‐obrzędowa” lub „fałszywa wiara”. Bóg jednak ustanowił jeden fundamentalny znak, który dla wszystkich ludzi ma być podstawowym i wystarczającym drogowskazem prowadzącym do złożenia w Nim zaufania. Znakiem tym jest śmierć i zmartwychwstanie Jezusa (por. 1 Kor 15,17). PAN nazwał go „znakiem Jonasza”, gdyż po ukrzyżowaniu przebywał we wnętrzu grobowca – jak Jonasz we wnętrzu potwora morskiego – zanim trzeciego dnia zmartwychwstał, ogłaszając swoje zwycięstwo nad śmiercią (por. Mt 12,39‐41). Jezus w różny sposób powtarzał to wielokrotnie. Przestrzegał przed fałszywymi objawieniami i fałszywymi nauczycielami (por. Mt 24,4‐5; Mt 24,23‐28). Apostoł Paweł również zwracał uwagę wierzących na takie niebezpieczeństwo (por. 2 Kor 11,14; Ga 1,6‐9), podobnie ostrzegali starotestamentowi prorocy (por. Jr 7,18; Jr 44,15‐30). Przekaz Jezusa jest jednoznaczny: Jego wcielenie było ostatnim objawieniem Boga w historii ludzkości (por. Łk 21,1‐18; Dz 4,8‐12; Hbr 1,1‐2; 2 Tm 2,5). Jego Słowo to ostateczny przekaz Prawdy Bożej (por. J 17,17), gdyż właśnie On sam jest wcielonym Bożym Słowem (por. J 1,1‐4 oraz J 1,14). . 40#Jon 1,17; Jon 2,1‐2Jak bowiem Jonasz przez trzy doby przebywał we wnętrzu morskiego potwora#Por. Jon 2,1., tak i ja, Syn człowieczy, w ciągu trzech dni#Dosł. „trzy noce i trzy dni” – kwieciste określenie trzech dób. Słowami „noc i dzień” Żydzi określali jedną dobę, która u nich zaczynała się wieczorem o godz. 18:00.będę znajdować się w objęciach#Gr. kardia („serce”, „środek”, „centrum czegoś”). Wielu interpretatorów w sformułowaniu en te kardia tes ges chce widzieć zapowiedź, że Jezus spędzi trzy doby w „grobie” (w „łonie ziemi”, „we wnętrzu ziemi”). Warto jednak zwrócić uwagę, że Jezus nie użył słowa „grób”, chociaż doskonale je znał (por. Mt 23,27 i Mt 23,29), lecz – wykorzystując słowo kardia – zapowiedział, iż w ciągu trzech dób będzie znajdować się w centrum tego, co wydarzy się na Ziemi. I rzeczywiście, całość wydarzeń paschalnych z ostatniego tygodnia życia Jezusa zamknęła się w okresie trzech dób. To właśnie miało być dla niewiernych Żydów „znakiem Jonasza”. Gdyby chcieć tłumaczyć (jak to robi wiele tradycyjnych przekładów), iż Jezus miał w grobie spędzić dosłownie trzy dni i trzy noce, to musielibyśmy uznać, że albo (1) zmartwychwstał w nocy z poniedziałku na wtorek, albo (2) został ukrzyżowany w środę, albo (3) zapis Mt 12,40 jest nierzetelny, bo okres od piątku wieczora do niedzielnego poranku nie obejmuje trzech nocy i trzech dni, albo (4) werset Mt 12,40 jest tłumaczony współcześnie w niewłaściwy sposób. Tymczasem od najwcześniejszych czasów tradycja chrześcijańska potwierdza fakt, że Jezus został ukrzyżowany i pogrzebany w piątek, a zmartwychwstał w niedzielę (licząc wg zachodniej rachuby czasu). Oczywiście wszyscy chrześcijanie pierwszego wieku znali te podstawowe fakty dotyczące śmierci i zmartwychwstania Jezusa. Znali również 13 innych fragmentów NT (m.in. Mt 16,21; Mt 17,23; Mt 20,19), w których Jezus stwierdza, że zostanie zabity przez ukrzyżowanie i trzeciego dnia zmartwychwstanie. Aby zrozumieć, co znaczy określenie trzeciego dnia, odsyłamy czytelników do poglądowego diagramu „Ostatnie godziny Jezusa przed ukrzyżowaniem” w artykule wstępnym „Datowanie w NPD”, znajdującym się w części „Wyjaśnienia metodologiczne NPD”. Pokazuje on, że chociaż wg zachodniego sposobu liczenia czasu Jezus spędził w grobie niecałe 48 godzin, to wg rachuby żydowskiej powstał z martwych rzeczywiście tak, jak zapowiedział – trzeciego dnia. Kluczem do zrozumienia sensu tego sformułowania jest zrozumienie konsekwencji innego sposobu liczenia czasu przez Żydów. W komentowanym tekście chodzi jednak nie tyle o czas, ile o wagę zapowiedzi, że „znak Jonasza”, czyli śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, będą dalej JEDYNYM znakiem od Boga, jaki zostanie ukazany ludziom religijnym, znającym Boże Prawo. Znaczenie tej wypowiedzi Jezusa jest nie do przecenienia także w czasach współczesnych, gdy wielu ludzi ciągle poszukuje jakichś mistycznych przeżyć zamiast zakotwiczyć swoje życie w Słowie PANA.Ziemi! 41#Ez 3,5‐7; Jon 1,2; Jon 3Zobaczycie, że ludzie z Niniwy jako świadkowie powstaną na Sądzie Ostatecznym przeciwko wam ku waszemu potępieniu! Oni bowiem opamiętali się, słysząc wołanie Jonasza#Por. Jon 3,4‐10., wy zaś, mając do czynienia z kimś większym niż Jonasz, ciągle pozostajecie oporni. 42#1 Krl 10,1‐10; 2 Krn 9,1‐12; J 6,35Także Królowa z Południa#Określenie królowej Saby (zob. 1 Krl 10,1‐13). Saba (hebr. Szeba) była krainą leżącą na południe od Izraela, położoną po obu stronach Morza Czerwonego, ze stolicą w Aksum. Prawdopodobnie obejmowała obecne tereny Etiopii i Jemenu., gdy zostanie wezwana na Sąd, będzie świadczyć przeciwko wam, ku waszemu potępieniu. Ona bowiem zadała sobie wiele trudu, by przybyć z odległej krainy i wysłuchać mądrości z ust Salomona, a przecież wy macie do czynienia z kimś większym niż Salomon.

43 Tak już jest, że kiedy duch nieczysty opuszcza człowieka, zaczyna krążyć w pustce, szukając, w kim innym mógłby osiąść. Jeśli jednak nikogo nie znajdzie, 44mówi do siebie: „Zobaczę, czy da się wrócić do mieszkania, które opuściłem”. I wraca do niego. A jeśli znajdzie je puste – choćby nawet najpiękniej wysprzątane, czyste i przystrojone#Metafora religijno‐obrzędowej postawy człowieka, który po ludzku czyni wszystko, by być „czystym”. Taką właśnie postawą odznaczali się faryzeusze, którzy z niezwykłą skrupulatnością dbali o zewnętrzne przejawy religijności.– 45#Mk 5,9; Łk 8,1‐2; J 5,14; 2 P 2,20wówczas dobiera sobie siedem innych demonów, jeszcze gorszych niż on sam, i razem zamieszkują w tym człowieku, a wtedy jego sytuacja staje się znacznie gorsza od poprzedniej#Wsłuchiwanie się w nauczanie Jezusa niewątpliwie może prowadzić do oczyszczenia życia, serca i myśli człowieka. Bożemu Słowu, które przenika myśli oraz duszę człowieka, demony nie mogą się oprzeć i muszą opuścić daną osobę. Jeśli jednak człowiek nie uczyni kolejnego kroku i nie okaże posłuszeństwa Bożemu Słowu (co jest koniecznym warunkiem tego, by Duch Świętego Boga zamieszkał w sercu człowieka – por. Dz 5,32), to łatwo naraża się na znalezienie się w jeszcze gorszej sytuacji niż poprzednio (por. 2 P 2,22).. To właśnie stało się waszym udziałem!

46 # Mk 3,21; Mk 6,3‐4; J 7,3‐5; J 10,20 Nieco później pojawiła się Jego matka z krewnymi#Gr. adelfoi. Słowo to często jest tłumaczone jako „bracia”, jednak w kulturowym sensie mogło ono oznaczać nie tylko rodzonych braci, ale także kuzynów i dalszą rodzinę. Żydzi mieli słabo rozwinięte słownictwo dotyczące koligacji rodzinnych w porównaniu do naszej terminologii. Do dziś na Bliskim Wschodzie słowem „brat” lub „siostra” określa się również dalszych członków rodziny, których my nazywamy kuzynami. Tak samo pierwsi chrześcijanie nazywali siebie wzajemnie. Więcej w przypisie do J 19,27 oraz we wstępie do Listu Jakuba.

, którzy chcieli rozmówić się z Nim. Ponieważ Jezus przemawiał do tłumów, zatrzymali się na zewnątrz otaczającej Go gromady ludzi. 47Po chwili ktoś rzekł do Jezusa:

— Przyszła Twoja matka z krewnymi. Stoją tam, na zewnątrz, i chcą z Tobą rozmawiać.

48 # Mt 12,50 On zaś tak odparł:

— Chcesz wiedzieć, kto prawdziwie jest moją rodziną – bliższą mi niż matka i krewni?

49I wskazując ręką na uczniów#W istocie był to spory tłum ludzi. Uczniami zwano wszystkich, którzy pragnęli uczyć się od Jezusa. Z tłumu tego tylko dwunastu było Jego najbliższymi uczniami (Apostołami)., rzekł:

— Oto moja matka i moja rodzina! 50#J 15,14; Rz 8,29Każdy, kto pełni wolę mego Ojca z Niebios, jest mi bliski jak matka, brat, siostra, kuzyn czy kuzynka!

Obecnie wybrane:

Mateusza 12: NT NPD

Podkreślenie

Udostępnij

Kopiuj