Dzieje Apostolkie 4
4
Piotr i Jan. przed Radą
1 #
Łuk. 22,4.52 A gdy oni mówili do ludu, przystąpili do nich kapłani i dowódca straży świątynnej oraz saduceusze,
2 #
Dz. 23,8
Oburzeni, iż nauczają lud i zwiastują zmartwychwstanie w Jezusie;
3 #
Dz. 3,1
Ujęli ich więc i wtrącili do więzienia aż do następnego dnia; był już bowiem wieczór.
4 #
Dz. 2,47
Wielu zaś z tych, którzy słyszeli tę mowę, uwierzyło, a liczba mężów wzrosła do około pięciu tysięcy.
5A następnego dnia zebrali się w Jerozolimie ich przełożeni i starsi, i uczeni w Piśmie
6Oraz Annasz, arcykapłan, i Kaifasz, i Jan, i Aleksander, i wszyscy, ilu ich było z rodu arcykapłańskiego.
7 #
Mat. 21,23
I postawiwszy ich pośrodku, pytali się: Jaką mocą albo w czyim imieniu to uczyniliście?
8 #
Mat. 10,19.20 Wtedy Piotr, pełen Ducha Świętego, rzekł do nich: Przełożeni ludu i starsi!
9Jeżeli my dziś jesteśmy przesłuchiwani z powodu dobrodziejstwa wyświadczonego człowiekowi choremu, dzięki czemu został on uzdrowiony,
10 #
Dz. 3,6.13—16 To niech wam wszystkim i całemu ludowi izraelskiemu wiadome będzie, że stało się to w imieniu Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, którego wy ukrzyżowaliście, którego Bóg wzbudził z martwych; dzięki niemu ten oto stoi zdrów przed wami.
11 #
Mat. 21,42; Ps. 118,22 On to jest owym kamieniem odrzuconym przez was, budujących, On stał się kamieniem węgielnym.
12 #
Mat. 1,21
I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni.
13A widząc odwagę Piotra i Jana i wiedząc, że to ludzie nieuczeni i prości, dziwili się; poznali ich też, że byli z Jezusem;
14 #
Dz. 3,8—9
Patrząc zaś na człowieka uzdrowionego, który stał z nimi, nie wiedzieli co odpowiedzieć.
15Kazali im tedy opuścić Radę Najwyższą i naradzali się między sobą,
16 #
Jan 11,47
Mówiąc: Cóż poczniemy z tymi ludźmi? Wiadomo przecież wszystkim mieszkańcom Jerozolimy, że dokonali oczywistego cudu, i nie możemy temu zaprzeczyć;
17 #
Dz. 5,28
Lecz aby się to między ludem jeszcze bardziej nie rozeszło, zagroźmy im, aby w tym imieniu więcej do nikogo z ludzi nie mówili.
18I przywoławszy ich, nakazali im, aby w ogóle nie mówili ani nie nauczali w imieniu Jezusa.
19 #
Dz. 5,29
Lecz Piotr i Jan. odpowiedzieli im i rzekli: Czy słuszna to rzecz w obliczu Boga raczej was słuchać aniżeli Boga, sami osądźcie;
20My bowiem nie możemy nie mówić o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy.
21A oni zagrozili im ponownie i zwolnili ich, nie znajdując nic, za co by ich ukarać, a to ze względu na lud; wszyscy bowiem wysławiali Boga za to, co się stało;
22Bo człowiek, na którym dokonał się ten cud uzdrowienia, miał ponad czterdzieści lat.
Powrót do swoich
23A gdy zostali zwolnieni, przyszli do swoich i opowiedzieli wszystko, co do nich mówili arcykapłani i starsi.
24 #
II Mojż. 20,11; Ps. 146,6; Izaj. 37,16; Łuk. 2,29; Przyp. 6,10 Ci zaś, gdy to usłyszeli, podnieśli jednomyślnie głos do Boga i rzekli: Panie, Ty, któryś stworzył niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest,
25 #
Ps. 2,1—2
Któryś powiedział przez Ducha Świętego ustami ojca naszego Dawida, sługi twego:
Czemu wzburzyły się narody,
A ludy myślały o próżnych rzeczach?
26Powstali królowie ziemscy i książęta zebrali się społem przeciw Panu i przeciw Chrystusowi jego.
27 #
Łuk. 23,12
Zgromadzili się bowiem istotnie w tym mieście przeciwko świętemu Synowi twemu, Jezusowi, którego namaściłeś, Herod i Poncjusz Piłat z poganami i plemionami izraelskimi,
28 #
Dz. 2,23
Aby uczynić wszystko, co twoja ręka i twój wyrok przedtem ustaliły, żeby się stało.
29 #
Efez. 6,19
A teraz, Panie, spójrz na pogróżki ich i dozwól sługom twoim, aby głosili z całą odwagą Słowo twoje,
30Gdy Ty wyciągasz rękę, aby uzdrawiać i aby się działy znaki i cuda przez imię świętego Syna twego, Jezusa.
31 #
Dz. 2,2—4
A gdy skończyli modlitwę, zatrzęsło się miejsce, na którym byli zebrani, i napełnieni, zostali wszyscy Duchem Świętym, i głosili z odwagą Słowo Boże.
Wspólnota dóbr
32 #
Dz. 2,44
A u tych wszystkich wierzących było jedno serce i jedna dusza i nikt z nich nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne.
33 #
Dz. 2,47
Apostołowie zaś składali z wielką mocą świadectwo o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wielka łaska spoczywała na nich wszystkich.
34 #
Dz. 2,45
Nie było też między nimi nikogo, który by cierpiał niedostatek, ci bowiem, którzy posiadali ziemię albo domy, sprzedając je przynosili pieniądze uzyskane ze sprzedaży
35I kładli u stóp apostołów; i wydzielano każdemu, ile komu było potrzeba.
36 #
Dz. 11,22.24; 13,4; 15,39 I tak, Józef, nazwany przez apostołów Barnabą, co się wykłada Syn Pocieszenia, lewita, rodem z Cypru,
37Sprzedał rolę, którą posiadał, przyniósł pieniądze i złożył u stóp apostołów.
Obecnie wybrane:
Dzieje Apostolkie 4: BW1975
Podkreślenie
Udostępnij
Kopiuj
Chcesz, aby twoje zakreślenia były zapisywane na wszystkich twoich urządzeniach? Zarejestruj się lub zaloguj
© 1975 - 2020 Towarzystwo Biblijne w Polsce (Warszawa), Bible Society in Poland (Warsaw)
