2 Koryntian 6:1-13

Jako współpracownicy wzywamy też was, abyście łaski Bożej nie przyjmowali na próżno. Czytamy bowiem: W czasie przychylności wysłuchałem cię i w dniu zbawienia pomogłem ci. Właśnie teraz jest ten czas przychylności! Teraz jest dzień zbawienia! Nikomu w niczym nie robimy przeszkód i nie chcemy, by ktoś podważał nasze posługiwanie. We wszystkim natomiast, jako przedstawiciele Boga, stawiamy siebie za przykład: w wielkiej wytrwałości, w uciskach, w potrzebach, w niewygodach, w chłostach, w więzieniach, w rozruchach, w ciężkiej pracy, w bezsennych nocach, w postach, w czystości, w poznaniu, w cierpliwości, w uprzejmości, w Duchu Świętym, w nieobłudnej miłości, w Słowie prawdy, w mocy Bożej; przez oręż sprawiedliwości w ataku i obronie, przez chwałę i hańbę, przez sławę i niesławę; jako zwodziciele, a jednak godni zaufania; jako nieznani, a jednak dobrze znani; jako umierający, a oto żyjemy! Jako bici, a jednak nie zabici! Jako zasmucani, a jednak zawsze radośni. Jako ubodzy, a jednak wielu wzbogacający. Jako nic nie mający, a jednak posiadający wszystko. Wciąż możemy z wami otwarcie rozmawiać, Koryntianie. Nasze serca są otwarte szeroko. To nie u nas jest wam ciasno. Ciasno jest w waszych wnętrzach. W imię wzajemności — jak do dzieci mówię — otwórzcie się i wy szeroko.