Treny 3:17-24

Takeś oddalił, o Boże! od pokoju duszę moję, aż na wczasy zapominam. I mówię: Zginęła siła moja, i nadzieja moja, którąm miał w Panu. Wszakże wspominając na utrapienie moje, i na płacz mój, na piołun, i na żółć. Wspominając ustawicznie, uniża się we mnie dusza moja. Przywodząc to sobie do serca swego, mam nadzieję. Wielkie jest miłosierdzie Pańskie, żeśmy do szczętu nie zginęli; nie ustawają zaiste litości jego. Ale się na każdy poranek odnawiają; wielka jest prawda twoja. Pan jest działem moim, mówi dusza moja, dlatego mam w nim nadzieję.

Bezpłatne plany czytania i rozważania na temat: Treny 3:17-24