Ik-gerichtheid

Gisteren kon je lezen dat wanneer je zegt dat je geen God nodig hebt, je zegt dat je autonoom bent en je eigen wet kan bepalen; dat je eigenlijk je eigen baas bent, je eigen god. Dat klinkt best egoïstisch, ik-gericht en niet liefdevol, want liefde en egoïsme gaan niet samen.

Toch klinkt het zoals veel mensen vandaag de dag denken. En, het is misschien wel de voornaamste reden waarom het op deze wereld en in zoveel levens zo’n enorme puinhoop is. We zijn erin gaan geloven dat deze ik-gerichtheid de weg naar geluk en vrijheid is. Maar het is een leugen met als uitkomst: een eigen leven met gebrek aan geluk en een overvloed aan gebondenheid en verslaving.

Breuk

Volgens de Bijbel is de oorsprong van dit ongeluk een moment met die gevallen engel Lucifer, het kwaad. Dat moment heeft een breuk veroorzaakt tussen God en de mens. Een van de belangrijkste dingen waar het kwaad zich mee bezighoudt, is om ons bezig te houden en af te leiden met allerlei dingen, zodat wij ons ongeluk zo min mogelijk ervaren. Op deze manier zal je namelijk nooit realiseren dat een leven zonder God uiteindelijk leeg en doelloos is.

Persoonlijk verhaal

Peter deelde zijn verhaal met ons. We delen het graag zodat jij er ook wat aan hebt.

“Ik kwam op mijn 29e tot geloof. Ik had een goedlopend bedrijf, was gelukkig getrouwd, hadden 3 kinderen en inmiddels een zeer groot bedrag op buitenlandse bankrekeningen staan. Ik kon mij het nodige permitteren. Ik had niets tegen God, zong zelfs in een Gospelgroep (maar dat meer omdat ik die stijl muziek mooi vond), maar ook ik had geen God nodig.

En toen werd ik uitgenodigd om 3 weken mee te gaan naar Turkije om daar de geluidsopnamen te verzorgen. Ik kon me redelijk goed redden in de omgeving van die christenen, dat had ik van huis uit wel meegekregen. Er werken verschillende mensen mee aan het programma. Er was ook een groep van 12 jongeren mee, die tijdens de verschillende opnamen luisterden naar de studie. Over die studies was ik niet zo enthousiast, ik vond God er vooral veeleisend uit naar voren komen.

Wat mij wel enorm trof was de manier waarop iedereen met elkaar omging, dus ook met mij. Ik ervoer een soort liefde die ik van vreemden niet eerder zo ervaren had. Ook de rust en vrede die ze uitstraalden en de enorme hoop waar vanuit ze leefden, ondanks hun omstandigheden en uitdagingen, was jaloersmakend.

Bij de laatste studie begreep ik uiteindelijk toch dat die zogenaamd veeleisende God, niet veeleisend was om er Zelf beter van te worden, maar om mij er een beter mens van te laten worden en om mij te beschermen tegen de listen van het kwaad.

Ik ging steeds beter begrijpen dat ik God wel degelijk nodig had en dat het leven zonder God eigenlijk doelloos is. Maar, daar moest ik wel drie weken voor worden stilgezet en de nodige strijd ervaren.”

Vragen

• Herken jij jezelf in het bovenstaande verhaal van Peter?
• Waarin ervaar jij afleiding om met God bezig te zijn?