Zelfonderzoek maakt ziek

"... daarom leef ik niet meer, maar Christus leeft in mij ..." (Galaten 2:20a, EBV24).

Komt nieuwjaar met goede voornemens? Gebruik je ook van die lijstjes waarmee je jezelf moet verbeteren? Moderne mensen zwelgen in zelfreflectie. Het summum van wereldse wijsheid is jezelf kennen. Je doet een test, stelt een programma op, neemt je voor. Waarna je weer wegzakt in dat doffe gevoel dat je jezelf alleen maar kunt teleurstellen.

Sommige christenen doen er nog een schepje bovenop door te veronderstellen dat je jezelf voortdurend moet onderzoeken op zonden. Daarvoor moet je jezelf doorzoeken en ook nog teruggaan naar je verleden. En maar belijden. Altijd graven, nooit klaar. Alsof God onze zonden niet in de diepten van de zee geworpen heeft (zie Micha 7:19b).

Kom je niet juist vast te zitten aan wat je wilt opruimen als God dat allang opgeruimd heeft? En raak je niet steeds meer in jezelf verstrikt naarmate je meer met jezelf bezig bent?

Geloven betekent juist: durven loslaten, om Jezus vast te grijpen.

Ware wijsheid begint met ontzag voor God, wat leidt tot overgave. "Met Christus ben ik gekruisigd en daarom leef ik niet meer, maar Christus leeft in mij ..." (Galaten 2:20, EBV24). We concentreren ons niet langer op onszelf, onze zonden of onze goede voornemens, maar op Jezus.

"Hij is voor allen gestorven, opdat wie leven niet voor zichzelf zouden leven, maar voor Hem die voor hen gestorven is en opgestaan" (2 Korintiërs 5:15, EBV24).

Leef dat leven!