Oordelen of vertrouwen

"Wie ben jij, dat je de dienaar van een ander oordeelt? ..." (Romeinen 14:4, EBV24)

We kunnen geschokt zijn door mensen. Door hun gedrag, hun woorden. Ik bedoel dan allereerst door Gods kinderen, mensen van wie je dat nu juist niet zou verwachten. Dat kunnen je ouders zijn, je geestelijk leiders, vrienden, of zelfs je eigen kinderen. Ze doen in jouw ogen absoluut afkeurenswaardige dingen. Op het laatst zeg je maar dat die mensen hun behoud hebben verspeeld. Ze zijn ‘afgevallen’ ...

Ho, stop! Hier corrigeert de Bijbel je. ‘Wie bent u dat u een oordeel velt over de dienaar van een ander?’

Het enige wat ons te doen staat, is zelf in Gods genade blijven geloven. Het vertrouwen dat de Vader ons schenkt, kunnen we vervolgens misschien ook opbrengen voor de ander. God zal zijn weg gaan met hem of haar. Zoals de Bijbel vervolgt: "Want als hij staat, gaat dat zijn eigen heer aan en als hij valt, gaat dat zijn eigen heer aan. Zijn Heer is bij machte hem te doen staan" (Romeinen 14:4, EBV24).

De zaak is niet dat we ons vertrouwen in mensen verliezen. Het is zaak dat we ons vertrouwen in God de Vader niet verliezen – die vertrouwen houdt in zijn kinderen, omdat Hij vertrouwen heeft in het volmaakte werk van zijn Zoon voor al die moeilijke mensen.

Hoe kijk je naar andere mensen?

"Want GOD verandert zijn genadegave en zijn roeping niet" (Romeinen 11:29, EBV24).

Tip – Heb je moeite met mensen? Zegen ze.