Wie genade afwijst

"Daarop zei Jezus tegen hem: 'Mijn Kameraad, ben je daarom hier gekomen?' (...)" (Matteüs 26:50, EBV24).

Judas Iskariot was een uitzondering onder de discipelen. Niet alleen omdat hij als enige uit Judea kwam; kennelijk bleef hij buiten Jezus’ genade.

De evangeliën benoemen dat op een manier ook. Als er een overzicht van Jezus’ leerlingen wordt genoemd, is Judas steeds de leerling die Jezus zou uitleveren (zie Markus 3:19, EBV24). Het zat er zogezegd van begin af aan al in. De evangelieschrijvers geven daarmee impliciet aan hoe het met Judas afloopt: dat hij zich nooit bekeerd had, zich nooit echt aan Jezus had toevertrouwd. Terwijl Jezus hem toch ook had uitgekozen (zie Johannes 6:70, EBV24).

Het zou zomaar kunnen dat het Juda structureel niet lukte om onverdiende gunst te ontvangen. Hij vond het blijkbaar nodig om zijn eigen geluk te bevechten en stal ook uit de gemeenschappelijke pot. Hij toonde zich dan ook regelmatig berekenend. Toen een vrouw Jezus spontaan haar waardering wilde bewijzen met dure parfum, keurde hij dat af. Hij vond dat het geld beter anders besteed had kunnen worden (zie Johannes 12:4-5, EBV24). Hij had geen oog voor de werking van genade in deze gebeurtenis.

Hoewel Jezus met hem begaan was (zie Johannes 13:21, EBV24) sloot Judas zich daarvoor af, en de duivel kreeg zijn uiteindelijke vat op hem(zie Johannes 13:26-27, EBV24). Vervolgens zocht hij zijn voordeel door Jezus te verraden en uit te leveren (zie Matteüs 26:14-16, EBV24). En nadat hij alles zo in werking had gezet, berouw kreeg, maar het niet meer terug kon draaien, maakte hij een eind aan zijn eigen leven (zie Matteüs 27:5, EBV24).

Judas is een triest voorbeeld. Misschien zelfs een waarschuwing. Je zou kunnen zeggen: wie zich niet bekeert en zich blijft afsluiten voor Gods genade, raakt verhard. Je veroordeelt jezelf.