Waarom is verlossing nodig?Voorbeeld

Erkennen dat verlossing nodig is

In Lukas 18:9-12 (HSV) vertelt Jezus de gelijkenis van twee mensen die naar de tempel gingen om te bidden.

“En Hij sprak ook met het oog op sommigen die van zichzelf overtuigd waren dat zij rechtvaardig waren en alle anderen minachtten, deze gelijkenis: Twee mensen gingen naar de tempel om te bidden. De één was een Farizeeër en de ander een tollenaar. De Farizeeër stond daar en bad dit bij zichzelf: O God, ik dank U dat ik niet ben zoals de andere mensen: rovers, onrechtvaardigen, overspelers of ook als deze tollenaar. Ik vast tweemaal per week. Ik geef tienden van alles wat ik bezit.”

Deze Farizeeër was aan het roemen. Hij verhoogde zichzelf, rechtvaardigde zichzelf en was aan het pronken tegenover God over hoe geweldig hij was. Hij deed alle juiste dingen: Hij vastte, hij bad, hij bezocht de synagoge, hij gaf zijn tienden en ga zo maar door.

Zo werkt het ook vandaag de dag bij veel gelovigen. Ze denken alle juiste dingen te doen en daardoor heilig te zijn. Dat is religieus en wettisch. Zij zijn net als deze Farizeeër rechtvaardig in hun eigen ogen en die van hun religieuze vriendjes. Maar dat is ‘zelfrechtvaardiging’ zoals we gisteren hebben gelezen.

Jezus gaat verder in Lukas 18 vers 13 (HSV):
"En de tollenaar [zondaar] bleef op een afstand staan en wilde ook zelfs zijn ogen niet naar de hemel opheffen, maar sloeg op zijn borst en zei: O God, wees mij, de zondaar, genadig".

Deze tollenaar had niks om zich op te beroemen. Hij durfde niet eens zijn ogen op te richten naar de hemel. Hij wist van zichzelf dat hij een zondaar was, dat hij fouten maakte in zijn leven en zichzelf niet kon redden, niet kon verlossen, en hoopte dus op de genade van God.

Dan vervolgt Jezus zijn verhaal in Lukas vers 14 (HSV):
"Ik zeg u: Deze man [de tollenaar] ging gerechtvaardigd terug naar zijn huis, in tegenstelling tot die andere [de Farizeeër]. Want ieder die zichzelf verhoogt, zal vernederd worden en wie zichzelf vernedert, zal verhoogd worden".

De tollenaar werd verlost en gerechtvaardigd, in tegenstelling tot de Farizeeër die ‘zichzelf’ verhoogde en roemde in zijn werken. De tollenaar erkende dat hij zonder God niets waard was. Hij hoopte op een beetje genade om vergeven en verlost te worden. En dat kreeg hij.

Dat doet mij denken aan het moment dat ik huilend op de grond van mijn gevangeniscel lag. Ik wist dat ik niks anders verdiende dan de dood. Maar God kwam met zijn liefde en genade en vergaf mij. Ik ontving verlossing.

Deze pure genade is voor iedereen. De wil om het te ontvangen komt als je erkent dat je het nodig hebt.