Deze blijft leven

De geuren van de sloppenwijk maken plaats voor de geur van verse koffie en gebak. Maar ook al stappen we in deze koffietent een andere wereld binnen, de beelden van de sloppenwijk laten me nog niet los. Met de drie lokale medewerkers komen we even op adem. En ik ben benieuwd: hoe ervaren zij het om hun landgenoten in zo'n armoede te zien? Mijn vraag belandt bij Carol. Als fotojournalist bezoekt ze regelmatig mensen binnen én buiten het project.

Ook zij ervaart dat het soms zo hopeloos voelt. Dat je nooit genoeg kan doen. “Hoe ga je om met die hopeloosheid?”, vraag ik haar. En dan vertelt ze een verhaal.

‘Laat me je meenemen naar het strand. Een man maakt een wandeling langs de zee. Zijn aandacht wordt getrokken door iets in de verte. Talloze hoopjes in verschillende groottes. Als hij dichterbij komt, ziet hij dat het aangespoelde zeesterren zijn. Een kleine jongen is bezig om ze één voor één weer terug in zee te gooien. De man loopt naar hem toe. “Dat heeft toch helemaal geen zin? Je zal ze nooit allemaal kunnen redden! Het zijn er veel te veel! .” “Dat klopt,” zegt het jongetje . “Maar deze,” en hij gooit opnieuw een zeester terug in zee, “deze blijft leven.”’

Wat zijn er veel spreekwoorden die aangeven hoe hopeloos iets kan lijken. Dweilen met de kraan open. Een druppel op een gloeiende plaat. Eén kopje water in de oceaan. Voor mij voelt het vooral als een excuus om niks te doen. Maar wat als jij één van die zeesterren zou zijn op het strand? Zou je dan niet willen dat iemand in actie kwam om je te redden?

Vandaag wil ik je aansporen, om je niet te laten overweldigen door de grootte van het armoedeprobleem. Zorg dat het je niet verlamt, maar begin gewoon met één kleine stap. Met dat ene stapje kun je al een levensgroot verschil maken. Denk deze dag aan het beeld van de zeester. En maak voor ten minste één persoon een klein verschil.