Een groot profeet?

"... God heeft naar zijn volk omgezien." (Lucas 7:16b, NBG51).

De mensen in Naïn prijzen God. Hij heeft het leven teruggegeven aan de jongen. Reden genoeg om Hem te loven.

Maar hoe zit het met de andere moeders die hun kind hebben verloren? En de andere weduwen? Kunnen die ook meezingen? De daden die Jezus doet, zijn geweldig, maar ze zijn incidenteel. Ze veranderen de wereld niet. De jongen van Naïn is allang weer dood. Net als zoveel jongens en meisjes. Als Jezus niet meer doet dan de opwekking van deze jongen en nog een paar anderen, wat is Hij dan? Een groot profeet, zeggen de mensen. Inderdaad, Hij is te vergelijken met Elia, die ook incidenteel een dode opwekte. Maar de opwekking van de jongen van Naïn is meer dan een incident. Het gaat om iets anders. Het gaat om de vraag wie Jezus is.

Aan het eind van het Lucasevangelie zegt Jezus dat de mensen Hem niet begrepen hebben. Ze hebben niet door waar het werkelijk om gaat: dat de Christus moest lijden om zó in zijn glorie binnen te gaan (zie Lucas 24:26). Mensen willen een snelle oplossing waardoor alles meteen in orde komt. Jezus als helper in onoplosbare zaken. Een groot profeet. Een grote wonderdokter. Johannes heeft het in zijn evangelie ook over dat misverstand. Mensen lopen achter Jezus aan omdat Hij brood verschaft. Ze zien niet dat dat een teken is (zie Johannes 6:26).

Tekenen zijn geen doel op zichzelf. Ze verwijzen naar iets anders. Dát hebben de mensen niet door. Ze willen te snel, te makkelijk, zonder te lijden. In een teken licht even iets op van wie Jezus is, maar het eigenlijke komt nog als Hij gekruisigd is en opstaat uit de dood. Eerst lijden. Eerst de dood. Eerst de ondergang van de wereld, voordat het vrederijk komt en het leven dat blijft. Zó is het koningschap van God gekomen. Ook voor de kinderen die niet werden opgewekt in dit leven. Ze worden opgewekt in het eeuwige leven. Dat is heel wat meer dan de jaren die de jongen van Naïn erbij kreeg – om daarna weer te sterven.

Wat vind jij moeilijker: te geloven dat wonderen gebeuren, of te blijven geloven ondanks het feit dat ziekte en dood meestal het laatste woord hebben?