Naar Gods hartVoorbeeld

Zonde en bekering

Toen ik net leerde autorijden, vroeg mijn moeder of ik haar auto uit de garage wilde halen voordat we boodschappen gingen doen. Ik pakte haar sleutels en begon achteruit te rijden, maar toen schraapte ik haar voorbumper tegen de muur. Ik dacht dat ze woedend zou zijn. Dus ik begon te bedenken hoe ik kon verbergen wat er was gebeurd. Maar gelukkig haalde ik even diep adem en besloot haar gewoon de waarheid te vertellen. Gelukkig vergaf ze het me meteen! Ik moest nog steeds de auto repareren, maar al mijn angst en bezorgdheid spoelden weg toen ik besloot op te biechten wat ik had gedaan.

Hier is een onontkoombare waarheid: we zijn allemaal zondaars. Ieder van ons heeft wel eens iets gedaan wat niet de bedoeling was. Waarschijnlijk heeft ieder van ons ook het moment van beslissing meegemaakt dat komt nadat we gezondigd hebben. We vragen ons angstig af: "Zal ik opbiechten wat ik heb gedaan, of zal ik het proberen te verbergen?" Diep vanbinnen hopen we allemaal dat onze zonde verborgen kan blijven, maar dat gebeurt nooit echt.

In 2 Samuël 11-12 leerde David deze les op de harde manier. Zijn zondespiraal begint met zijn beslissing om niet met de rest van zijn leger ten strijde te trekken. In plaats daarvan blijft hij in Jeruzalem en pleegt overspel met Bathseba, de vrouw van zijn trouwe soldaat Uria. Wanneer hij ontdekt dat Bathseba zwanger is, doet hij er alles aan om dit te verbergen. Uiteindelijk laat hij Uria op het slagveld vermoorden. David dacht waarschijnlijk dat hij zijn zonde met succes had verborgen, maar voor God is niets verborgen. God stuurt Nathan om David te confronteren met wat er is gebeurd en David bekent uiteindelijk. Hoewel hij nog steeds de gevolgen van zijn daden moet ondergaan, realiseert hij zich het werk van God en besluit hij Hem te loven en te aanbidden.

Het is gemakkelijk om naar Davids zonde te kijken en te denken: "Zoiets ergs heb ik tenminste niet gedaan." Maar we weten dat alle zonde vernietigend is, hoe groot of klein die ook is. We zouden willen dat onze zonden verborgen bleven, maar niets van wat we doen, zeggen of zelfs maar denken is verborgen voor God. En toch, ondanks het feit dat Hij alles weet wat we ooit verkeerd hebben gedaan, wil God ons nog steeds vergeven. Als we zondigen hebben we twee keuzes: het verbergen en ons laten achtervolgen door onze schaamte en schuld totdat het aan het licht komt, of het opbiechten aan God, die alles weet wat we hebben gedaan en ons al heeft vergeven. Ik vraag me af hoeveel vreugde en vrijheid we allemaal zouden ervaren, zelfs vandaag de dag, als we er gewoon voor zouden kiezen om in het licht te wandelen.

Vraag jezelf: Welke dingen heb je verborgen die zwaar op je drukken? Hoeveel vrijer zou je je voelen als je het aan iemand zou vertellen? Heb je gebeden en het beleden aan God? Aan wie in je leven kun je regelmatig je zonden opbiechten en in het licht wandelen?