Jezus' lijden, dood en opstandingVoorbeeld

Een waardig afscheid?

“En zie, daar was een man van wie de naam Jozef was, een raadsheer, een goed en rechtvaardig man. […] En toen hij [Jezus’ lichaam] van het kruis afgenomen had, wikkelde hij het in fijn linnen en legde het in een graf dat in een rots uitgehouwen was, waarin nog nooit iemand gelegd was” (Lukas 23:50, 53, HSV).

Jezus was gestorven als een misdadiger, en daarom zou zijn lichaam als oud vuil worden weggegooid. Maar dat konden zijn volgelingen niet verdragen. Ze raapten al hun moed bij elkaar en vroegen stadhouder Pilatus om toestemming om Jezus’ lichaam te mogen begraven. Dat deden ze vervolgens op een waardige en liefdevolle manier. De voorschriften rondom de naderende sabbat (rustdag) dwongen hen ertoe de begrafenis snel te beëindigen, maar ze waren van plan later terug te komen met specerijen om het lichaam nog verder te verzorgen.

Op het eerste gezicht lijkt dit een waardig einde van een verschrikkelijke geschiedenis. De held van het verhaal is gestorven en wordt de laatste eer bewezen. Hij krijgt het respect dat Hij verdiend heeft.

En toch mist er iets. Laten we nog eens terugkijken naar Jezus’ voorspellingen zoals uit Lukas 18: “[De Zoon des mensen] zal aan de heidenen worden overgeleverd en bespot worden en smadelijk behandeld en bespuwd worden. En zij zullen Hem doden, nadat zij Hem gegeseld hebben en op de derde dag zal Hij weer opstaan”. Al deze profetieën zijn uitgekomen.

Maar de discipelen leken de laatste profetie vergeten te zijn. Zij namen verdrietig afscheid van Jezus. Maar het verhaal was nog niet afgelopen!

Morgen vieren we Pasen. Want Jezus is niet in het graf gebleven. Hij is weer opgestaan!