Gebrokenheid, de weg naar heerlijkheidVoorbeeld

Het voorbeeld van Mozes

Hebreeën 11:26 (HSV): “Hij beschouwde de smaad van Christus als grotere rijkdom dan de schatten in Egypte, want hij had het loon voor ogen”.

De joodse geschiedschrijver Josefus schreef in Oude geschiedenis van de Joden; boek 2, hoofdstuk 10 dat, toen Mozes nog een jongeman was aan het hof van farao, de Ethiopiërs Egypte binnenvielen en bezetten. Farao vroeg Mozes om het bevel over de legers van Egypte op zich te nemen, en door een uitgekiend krijgsplan wist hij het Ethiopische leger te verrassen en te verdrijven. Hij kwam terug, overladen met roem en eer, als een nationale held. Of dit verhaal klopt, kunnen we uit de Bijbel niet opmaken. Het vervolg echter wel: toen Mozes zijn mede-Israëlieten besloot te gaan helpen, ging alles mis. Hij doodde een Egyptenaar die zijn Israëlische broeder aan het slaan was en dat nieuws werd bekend.

Exodus 2:15 (HSV), “Toen nu de farao van deze zaak hoorde, wilde hij Mozes doden, maar Mozes vluchtte voor de farao en vestigde zich in het land Midian…”. Van een nationale held verviel hij tot de status van vluchteling - en bracht 40 jaar door in vergetelheid. Hebreeën 11:27 (HSV) laat daar wat licht op schijnen: “Door het geloof heeft hij Egypte verlaten zonder bevreesd te zijn voor de toorn van de koning. Want hij bleef standvastig, als zag hij de Onzichtbare”. Voor Mozes was het dienen van God belangrijker dan het najagen van alle luxe in Egypte.

Maar als hij serieus werk maakte van zijn toewijding aan God, waarom liet God hem dan 40 jaar als een verschoppeling doorbrengen? God was heel blij met de verandering die Hij in Mozes zag, maar wist dat Mozes nog niet rijp was voor zijn roeping. Er was nog een heel proces voor nodig, zoals bij velen van ons. Als we dat als volgelingen van Christus niet in de gaten hebben, dan zullen we heel erg in de war zijn over wat God in ons leven aanricht.

Kijk eens naar het verschil tussen de Mozes van Exodus 2 en die van Exodus 3! In Exodus 2 vertrouwde Mozes op zijn eigen kracht om de Israëlieten te bevrijden en was hij er veel te zeker van dat hij alles wel aan kon. Nergens lezen we dat hij op God vertrouwde. Hij had heel wat bekwaamheden. Hij had de universiteit van Egypte doorlopen, maar moest opnieuw naar de school van God. Daarom nam God hem mee de woestijn in, en toen hij Gods school afgerond had, was hij niet langer dezelfde persoon.

Mozes is een heel ander mens in Exodus 3. Zijn opleiding was aangevuld met praktijklessen van God. Geen overdreven zelfvertrouwen en zelfbewustheid meer. Exodus 3:11 (HSV): “...Wie ben ik dat ik naar de farao zou gaan en de Israëlieten uit Egypte zou leiden?”. Nu voelt Mozes zich totaal onbekwaam voor precies dezelfde taak die hij 40 jaar eerder wel eventjes zou doen. Hij stribbelt zelfs tegen als God hem terugroept naar Egypte om de Israëlieten te bevrijden, totdat God hem geen keuze meer laat in Exodus 4:12 (HSV): “Nu dan, ga, Ik zal Zelf met uw mond zijn, en u leren wat u spreken moet”. Mozes leert gaandeweg dat God kan voorzien in dat wat Hij van Mozes vraagt, ook als Mozes het zelf niet ziet zitten. In Gods kracht is alles mogelijk!

Als we Mozes’ gehoorzaamheid zien in de daaropvolgende hoofdstukken van Exodus, en de plagen die het hof van de farao teisteren in het land Egypte, gaan we iets zien van hoe Mozes ervoor koos afhankelijk te zijn van Gods kracht en hoe hij de bevrijder van Israël werd zoals God het had bedoeld. Zie de kracht die er ligt in de woorden van Exodus 14:13-14 (HSV) : “Wees niet bevreesd, houd stand, zie het heil van de HEERE dat Hij vandaag nog voor u zal bewerken! Want de Egyptenaren die u vandaag ziet, zult u tot in eeuwigheid niet meer terugzien. De HEERE zal voor u strijden, en ú moet stil zijn”.

Ter overdenking: Is het de moeite waard om op God te wachten in plaats van zijn werk in eigen kracht proberen te doen? Zie je Gods goedertierenheid in het feit dat Hij Mozes zo lang liet wachten?