Troost

‘Heb je vandaag tijd om bij mij te troosten?’ Het was zondagavond toen ik dit appje kreeg van een Syrische vrouw uit het dorp. Haar schoonvader was zaterdag overleden aan Covid19 en ook dezelfde dag al begraven. De hele familie was in diepe rouw.

Hoeveel mensen hebben er de afgelopen 2 jaar mee te maken gehad dat geliefden gestorven zijn door corona? Dat er soms nauwelijks afscheid genomen kon worden en er een grote leegte achterbleef? En hoe kunnen wij dan naar die mensen uitreiken?

De tekst voor vandaag komt uit psalm 63 (HSV). Daar staat in vers 9: "Mijn ziel klampt zich aan U vast, komt achter U aan, Uw rechterhand ondersteunt mij." Het grondwoord voor vastklampen is ‘dabaq’, wat ook vertaald kan worden met ‘hechten’ of ‘vasthouden.’ Je vindt hetzelfde woord terug in Ruth 1:14 waar Orpa haar schoonmoeder Naomi vaarwel kuste, maar Ruth zich aan haar vastklampte. Ook in Genesis 2 kom je het woord ‘dabaq’ tegen: ‘Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en zich aan zijn vrouw hechten.’

Vastklampen is veel sterker dan vasthouden. Als alles onder je voeten wegvalt en al je zekerheden verdwijnen, als geliefden overlijden, is er maar één redding: ‘mijn ziel klampt zich aan U vast!’ En dan ook gelijk de wetenschap er achteraan, dat Gods rechterhand je ondersteunt.

Uiteindelijk spreekt David zijn verwachting uit met de diepe woorden: ‘Uw goedertierenheid is immers beter dan het leven.’ Wanneer je in deze verwachting leeft, mag je ook vertrouwen dat God je Helper is en je Trooster. Je enige troost in leven en sterven.

Ik ben bij de Syrische familie gaan condoleren, met grote verslagenheid. Gevlucht uit een oorlogsgebied, zoveel meegemaakt om hier dan na 4 weken op de IC te sterven. Wat blijft, is God. Hij alleen kan ondersteunen en kracht geven, en daar konden we ook over praten.

Als er een tijd is van wanhoop, van uitzichtloosheid, vol van schaduwen van de dood, dan mogen wij woorden van Jezus doorgeven. Als menselijke woorden tekort schieten, zijn Gods Woorden er om mee te troosten.