Het zondaarsgebed

Toen ik 15 jaar oud was en God vanaf mijn kinderjaren opnieuw echt hoorde spreken tot mijn geest, gaf ik mezelf voor het eerst heel bewust in de handen van papa God. God was vanaf toen mijn Papa en ik Zijn kind. Ik weet nog dat ik, zoals ik dat nooit eerder durfde, naar voren liep in een klein kerkje waar ik toen was. Er was een oproep gedaan voor bekering en het was alsof iemand mij een klein duwtje gaf. Zo van, ga maar, zonder enige dwang. Het voelde als mijn eigen keuze en ik wilde het, want ik had Papa horen spreken en ik was overtuigd dat Hij er voor mij was. Een jeugdleider bad een gebed voor mij. Ik weet nog dat ik dacht: hij bidt iets heel anders dan waarvoor ik naar voren ben gekomen. Maar ik kwam om mijn leven aan Jezus te geven. Wat ik ook deed. Met heel weinig woorden zei ik in mijn hoofd zoiets als van: “Heere, ik wil U volgen, vul mijn leven.” Het waren niet de woorden die mijn leven op dat moment veranderde. Het was het diepe besef dat ik het zonder Papa niet kan, dat ik zonder Hem een zondig mens blijf. Het was een gebed van overgave in geloof dat recht uit mijn hart kwam, waardoor ik op dat moment getrokken werd uit de macht van de duisternis en werd overgezet in het Koninkrijk van de Zoon van de Vaders liefde.

Kolossenzen 3:14 zegt het zo mooi: “In Hem hebben wij de verlossing, door Zijn bloed, namelijk de vergeving van zonden.” Jezus is het vleesgeworden Woord. Hij heeft onder ons gewoond en door Zijn offer aan het kruis leeft dit woord in ons. Het is dichtbij gekomen. Het is in ons hart en in onze mond. We leven en spreken het uit! Het is een levensstijl. En dit woord, overgebracht aan een ander, vraagt om een respons. Het is zo dichtbij en beschikbaar als het maar kan zijn, zonder zich op te dringen. Het is dit woord: het Woord van geloof, dat wij prediken. De reactie hierop is dan, zoals letterlijk in Romeinen 10:9 staat: “Als u met uw mond de Heere Jezus belijdt en met uw hart gelooft dat God Hem uit de doden heeft opgewekt, zult u zalig worden.”