Mijn eerste wonder

Het bidden voor genezing is een onderwerp dat vaak aan de orde komt, omdat we het een ‘lastig’ onderwerp vinden. Het ligt gevoelig, omdat het ook zo kwetsbaar is. We hebben er vaak veel vragen bij, als we er al in kunnen geloven. Maar vaak zetten we onderwerpen, zoals deze, liever opzij om ze te mijden. We laten het er dan bij en berusten in het feit dat we wonderen nooit of zelden zien. We stellen onszelf geen moeilijke vragen meer, laat staan de confrontatie aan te gaan met onszelf, in de ontdekkingstocht met Jezus.

Een van mijn eerste ervaringen met genezing was dat ik mijn vader zag genezen. Door een val had hij een complexe breuk opgelopen in zijn pols. Als gevolg daarvan kon hij zijn hand bijna niet meer gebruiken, omdat hij er geen kracht in had en ontzettend veel pijn. De artsen hadden er ook geen oplossing voor. Mijn vader zou ermee moeten leven en was hierdoor dus arbeidsongeschikt geworden. We zijn samen gaan bidden voor zijn pols. We wilden ons niet neerleggen bij de uitspraak van de dokters. Na maanden van gebed werd mijn vader aangeraakt in zijn hand en begon hij te ervaren hoe de kracht terugkwam en de pijn verdween. Hij werd zelfs sterker in die hand dan in zijn andere ‘gezonde’ hand. De artsen stonden perplex, ze hadden er geen verklaring voor. Mijn vader wel en heeft getuigd van een Godswonder!

Later ben ik zelf gaan bidden voor mensen voor genezing. Het eerste wonder kwam heel onverwacht. Ik bad voor een meisje op straat voor haar hoofdpijn, die op dat moment meteen verdween. Ik kon het eerlijk gezegd zelf bijna niet geloven. Zij reageerde heel gewoon en zei: ‘Ja, dat zei ik toch al, het is helemaal weg!’