Op de bres staan zoals Mozes

Hét voorbeeld van voorbede vinden we misschien wel bij Mozes. Als Mozes niet op de bres zou hebben gestaan voor Israël, zou God hen hebben weggevaagd omdat ze zich van Hem weg gekeerd hadden. Mozes herinnerde God aan zijn beloftes aan Abraham, Izak en Jakob, namelijk “...Ik zal uw nageslacht talrijk maken als de sterren aan de hemel en dit hele land waarover Ik gesproken heb, zal Ik aan uw nageslacht geven, zodat zij het voor eeuwig in erfbezit nemen” (Exodus 32:13, HSV).

Israël had God aan de kant gezet voor een gouden kalf, en vandaag de dag gebeurt het ook vaak dat we God aan de kant schuiven voor geld, trots, werk, eigen belang, enz... We zien dit overal om ons heen. God krijgt niet meer wat Hem toebehoort: ons hart, onze tijd, ons leven. Mozes, die wel dicht bij God leefde, stond in de bres voor zijn volk en zei tegen God: ‘Heer, U kunt dit volk niet vernietigen, vanwege uw beloftes. En als U hen toch wilt vernietigen, vernietig dan ook mij, en schrap mij maar uit uw boek. U kunt hen niet raken zonder mij te raken, wat op hen terecht komt, komt op mij terecht’ (Exodus 32:32). 

Hoe prachtig om te zien hoe Mozes pleit bij God voor zijn volk. Zo mogen ook wij een naaste, ons dorp, onze stad of zelfs ons land voor Gods troon van genade plaatsen en zeggen: ‘Heer, ik snap maar al te goed dat U dit land zou willen vernietigen, maar zo bent U niet. Nee, U gaf uw geliefde Zoon voor dit land, omdat U van dit land houdt. Er is inderdaad veel onrecht: de regering volgt uw wil niet, er zijn weer wetten aangepast die ingaan tegen wie U bent. Racisme, haat, moord en verkrachting zijn dagelijkse gebeurtenissen. Maar Heer, wees genadig en stort uw liefde uit op dit land, genees dit land, red dit land. Ik sta in de bres voor dit land, net zoals Mozes in de bres stond voor Israël. Openbaar Uzelf aan de inwoners van dit land, o Heer.’