3-daags leesplan: Leef wat liefde doetVoorbeeld

Ik heb altijd gedacht dat Jeeps de coolste auto's zijn die ooit zijn gemaakt. Ze zijn stoer en leuk en ik hou vooral van degenen die geen dak hebben. Ik had vroeger een felrode Jeep, en door die auto heb ik een hele belangrijke les geleerd.

Een paar jaar geleden reed ik van de kerk naar huis. Vanuit het niets reed een andere auto mij vanuit een zijstraat tegemoet en crashte in de bestuurderskant van mijn Jeep. Voor ik wist wat er gebeurde, tolde mijn wagen over de kop en vloog ik er via het dak uit! Ik wist dat ik altijd mijn gordel zou moeten dragen, maar deze keer was ik het vergeten. Dat was echt een grote vergissing.

Ik landde in een zittende houding op het asfalt, recht tegenover mijn verwoeste auto. Stukken van de Jeep lagen overal verspreid — op straat, op een grasveld, en zelfs in een schutting even verderop. Het was een puinhoop! Ik checkte of ik in orde was.

Heb ik al mijn armen en benen? Check.

Vingers en tenen? Check.

Langzaam stond ik op en realiseerde mij dat ik me prima voelde. Ik liep naar de auto die mij zojuist had aangereden. De verbijsterde bestuurster zat achter haar stuur, wat ze stevig vasthield terwijl haar ogen vooruit staarden. Haar knokkels waren wit. 

Ik stak mijn hoofd door haar raam. "Hallo! Ik ben Bob. Wie ben jij?"

De bestuurster was minstens negentig jaar oud, klein, broos en bang. Het kostte haar een tijdje voordat ze antwoordde: "Ik... ben Lynn," stotterde ze.

"Lynn, ben je in orde?" vroeg ik.

"Ik... denk het wel" zei ze. Plots kwamen er tranen in haar ogen.

"Het spijt me zo... Weet je dat je door het dak bent gevlogen?!"

"Och Lynn," zei ik, in dezelfde ernstige toon maar met een lach in mijn stem. "Ik kan niet liegen. Dat was een behoorlijke grote verrassing, maar gelukkig ben ik in orde. Dus echt, helemaal geen zorgen. Alles is prima!"

Lynn voelde zich nog steeds verschrikkelijk maar uiteraard vergaf ik haar ter plekke. Het was werkelijk een waanzinnige rit.

Een paar dagen later ontving ik een telefoontje. Het was Lynn. "Het spijt me zo, Bob" zei ze met huilerige stem.

"Och Lynn" zei ik, "maak je er echt maar geen zorgen over. Je bent helemaal vergeven. Ik voel me geweldig! Zelfs geen schrammetje. Het is niet nodig om nog eens te bellen."

Het grappige is dat ze niet stopte met bellen. In de daaropvolgende dagen kreeg ik dagelijks telefoontjes van Lynn. Elke keer verontschuldigde ze zich en ik herinnerde er haar telkens aan dat alles in orde was. Om de één of andere reden geloofde ze me niet wanneer ik haar zei dat ze vergeven was.

Jezus sprak veelvuldig over andere mensen vergeven. Weet jij hoeveel keer Jezus wil dat jij iemand vergeeft die jou kwaad heeft gedaan? Denk aan het hoogste cijfer dat je je kan inbeelden, voeg dan aan het eind nog een paar nullen toe en dan ben je misschien dicht bij het aantal keer dat jij iemand moet vergeven. Jezus wil dat wij altijd anderen vergeven.

Maar misschien weet je hoe het voelt om als Lynn te zijn en voel je je verschrikkelijk dat je een fout hebt gemaakt. Misschien geloof je de mensen niet wanneer ze zeggen dat je vergeven bent. Soms is het nodig dat we zien dat we vergeven zijn, in plaats van alleen de woorden te horen.

Dus bedacht ik een plan. Op de vijfde dag dat Lynn belde om me te zeggen dat het haar speet, belde ik de bloemist en bestelde een enorm groot boeket bloemen. Ik voegde er een kaartje bij dat zei; "Lieve Lynn, het was mooi om jou onlangs tegen te komen. Je hoeft niet meer te bellen! Liefs, Bob."

Liefde en vergeving wegen het zwaarst wanneer ze door daden worden getoond, in plaats van dat ze alleen worden geuit in woorden. Daarom was het zo belangrijk dat Jezus kwam. God vertelde ons niet alleen dat we vergeven zijn; Hij stuurde Jezus om bij ons te zijn en ons te tonen dat we vergeven zijn.

Sinds het ongeval heb ik Lynn een paar keer ontmoet. Het heeft een tijdje geduurd, maar ik denk dat ze nu echt gelooft dat ze vergeven is. Ik denk dat God hoopt dat wij ons ook zo voelen.