God, Waar bent U?! Met John BevereVoorbeeld

Groeipijnen

Het christelijke leven heeft enkele parallellen met een opgroeiend kind. 

Toen ik in mijn eerste geestelijke woestijnervaring terechtkwam, was ik een geestelijk kind. Destijds had ik een geweldig levend voorbeeld vlak voor me — mijn zoon Addison die toen achttien maanden oud was. 

Lisa was een geweldige moeder. Als Addison huilde was zij er onmiddellijk om voor hem te zorgen. In een handomdraai zou hij in haar armen liggen en genieten van het voedsel en het comfort terwijl zij borstvoeding gaf. 

Maar later moest Addison, net als elk kind, groeien naar volwassenheid. Met al onze jongens — en we hebben er vier — kwam het moment dat ze zelf moesten leren eten. O jeetje, wat een puinhoop — ik weet zeker dat je begrijpt wat ik bedoel! Ze proberen te eten en de helft van hun eten ligt op de kinderstoel en op de vloer. 

Tijdens deze periode raken kinderen teleurgesteld in hun ouders omdat ze niet door hun gevoed worden zoals in het verleden. Ze zeuren en huilen terwijl jij een verantwoordelijke ouder probeert te zijn. Terwijl onze zonen het eten rondgooiden, wilden wij inspringen en het overnemen. Maar we wisten dat het hun ontwikkeling zou belemmeren. We lieten onze jongens toe op te groeien. We wilden zeker niet eindigen met één van hen, die we nog steeds zelf eten zouden geven terwijl hij al volwassen was. 

Naarmate baby's groeien, verandert het ondersteuningsniveau dat ze krijgen om hun groei en ontwikkeling te stimuleren. God doet hetzelfde met ons, zodat we geestelijke volwassenheid kunnen ontwikkelen. Wanneer we net bekeerd zijn en vervuld worden met zijn Geest, manifesteert God zich gedurende deze periode elke keer als we schreeuwen. Maar naarmate de tijd verstrijkt — en hopelijk gaan we verder dan enkel maar verlangen naar melk (Hebreeën 5:12) — staat hij toe dat we door periodes gaan waarin Hij niet onmiddellijk op elke oproep reageert. Dit helpt ons om te groeien en volwassen te worden.

Toen de Heer me hielp begrijpen dat groeien naar geestelijke volwassenheid zoiets was als het proces dat iedereen vanaf zijn kinderjaren tot volwassenheid moet doormaken, begon ik meer na te denken. Ik vroeg me af: Ben ik verkeerd geweest? Is dat wat ik doormaak soms een of andere straf van de Heer? Is het mogelijk dat ik naar deze woestijn ben geleid om iets te leren — om te groeien op een manier die me beter toegerust laat zijn om Jezus te volgen en te dienen?

De waarheid is dat je niet gewoon door een woestijnperiode gaat; je groeit er doorheen.