Maria was een moederVoorbeeld

Er zijn momenten dat onze kinderen dingen zeggen die echt pijn doen in ons hart. We begrijpen de onvolwassenheid in onze jonge kinderen wanneer ze uithalen met "Ik haat je!" of "Ik wou dat je mijn moeder niet was." En toch doet het veel pijn. Naarmate onze kinderen ouder worden, kunnen sommige zaken die ze zeggen erg diep snijden. In die momenten wordt het moeilijk om hun minder volwassen hart te scheiden van de pijnlijke woorden die prikken in ons eigen hart, en onze gevoelige onzekerheden weer versterken. We zijn gekwetst en beledigd en we slaan meestal terug met andere kwetsende woorden, en dalen af naar het volwassenheidsniveau van ons kind.

Ik vraag me af of Maria zich ook zo voelde aan het eind van Mattheüs 12? Jezus was de hele dag samen met een menigte, dienend, genezend, en altijd Zichzelf gevend aan anderen. Iemand komt naar Jezus toe en zegt Hem dat zijn moeder en broers er zijn om Hem te zien.

Zijn familie is gekomen om Hem te zien! Ik kan me de opwinding voorstellen van Maria, de trots die in haar hart opborrelt voor haar eerstgeborene, de verwachting van een omarming en een vreugdevolle groet. 

Het is moeilijk te begrijpen, maar wanneer Hij zijn directe familie ziet, wijst naar zijn discipelen en zegt: "Kijk, dat zijn mijn moeder en mijn broers." (Mattheüs 12:49, HTB)

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik denk dat mijn hart wel even zou stilstaan als ik Maria was geweest en dit gesprek had gehoord. Ik zou misschien gedacht hebben: "Hé, rustig! Ik ben je moeder! Ik heb je op deze wereld gezet, in een stal! Vergeet niet alles wat ik voor je gedaan heb!" Mijn eigen belangrijkheid en trots zouden uitgebarsten zijn, misschien niet uit mijn mond, maar zeker in mijn gedachten!

We hebben geen verslag gekregen van wat er daarna gebeurd is, behalve dat Jezus verder ging met Zich aan anderen te geven en te dienen. Was Maria beledigd, voelde ze zich afgewezen op dat moment? Misschien wel. Ze had het misschien kunnen opgeven en gewoon weer naar huis kunnen gaan, maar dat deed ze niet. Ze bleef bij Jezus. 

Ze koos voor liefde in plaats van beledigd te zijn. Hoe was dit mogelijk?

Ik geloof dat ze zich deze woorden niet zwaar heeft aangetrokken in haar hart, omdat ze Jezus altijd met geopende handen heeft vastgehouden. Ze wist dat Hij niet bij haar hoorde, dat zijn leven en doel onafhankelijk waren van haar wensen en verlangens voor Hem. Daarom geloof ik ook dat ze geleerd had om ook haar andere kinderen vast te houden met geopende handen. 

Onze kinderen zijn een geschenk, niet om te houden maar om ze terug te geven aan de God Die hen gemaakt heeft naar zijn beeld. Hij weet wat het beste voor hen is, en wat het beste is voor ons. Hij vraagt ons om hen lief te hebben en door ons voorbeeld hen tot Jezus te leiden. Hij vraagt ons om hen te laten opstaan en hun vleugels uit te laten slaan! Beledigingen koesteren, hen een schuldgevoel aanpraten, manipuleren, en te stevig vasthouden zal hen én ons pijn doen. 

Het is moeilijk om onze kinderen te zien als de zijne en niet als de onze, maar het is de beste manier. Het is zijn weg.

Hou jij ook te stevig vast? Of zijn je handen open naar zijn wil en weg voor je kinderen?

Oh, Vader! Het is zo moeilijk. Ik weet dat U het weet, omdat U uw eigen Zoon gegeven hebt voor mij. Ik vraag om moed, om elke dag van mijn leven de schoonheid te zien in het loslaten en teruggeven van mijn kinderen aan U! Ondanks dat de dagen lang lijken, weet ik dat de jaren kort zijn en ik dank U zelfs voor de moeilijkste momenten. Laat me nooit de eer opstrijken voor de zwakheid of kracht van mijn kinderen, want ik weet dat ze van U zijn en slechts een korte tijd een geschenk zijn voor mij. Dank U voor dit geschenk.