Hart van aanbiddingVoorbeeld

Wees vrij in aanbidding 

 Misschien vind je het een vreemd idee om je handen omhoog te doen bij aanbidding. Je bent er niet mee opgegroeid. Je bent het niet gewend en het voelt onnatuurlijk aan. Je wil je niet verplicht voelen om je handen omhoog te doen. Het past niet bij je. Dat is allemaal begrijpelijk, maar er is toch nog wat over te zeggen. Diep van binnen zijn er momenten waarop je je handen wil opheffen naar God. 

Er zijn momenten waarop je je handen wil opheffen naar God daarboven, omdat het de natuurlijke uiting is van de vreugde en aanbidding in je hart. Je voelt iets, iets heel diep in je hart. Je voelt iets vanbinnen en je wil deze gevoelens van blijdschap en lofprijzing uiten. Je wil het uiten met je stem en met je handen. Je handen willen omhoog reiken naar de hemel, of je wil klappen, staan, knielen of dansen. Je wil met alles wat je in je hebt — hart, stem en lichaam — uiten wat je voelt vanbinnen, je diepste aanbidding en blijdschap. 

Denk aan een voetbalwedstrijd. De wedstrijd om het kampioenschap. Het is spannend, een nagelbijter. De score staat gelijk. De laatste seconden van de wedstrijd tikken weg. Jouw elftal speelt een wanhopige bal naar het doelgebied en scoort. Ze winnen en het hele stadion barst uit in gejuich. Handen en armen gaan omhoog. De mensen schreeuwen en juichen, klappen en roepen. Het is geen bescheiden applausje. Niemand zit op zijn handen. Natuurlijk niet! We willen uiting geven aan de gevoelens van ons hart. Dat is heel normaal en het hoort zo. God heeft ons zo gemaakt. Als ik samenkom met medegelovigen om te aanbidden, zijn er momenten dat ik diep van binnen voel dat ik mijn handen moet opheffen naar God, net zoals ik ook mijn stem ophef naar God. Het voelt goed. Het voelt lekker. Het voelt zoals God het bedoeld heeft. Voel je echter niet verplicht. Voel je vrij. Geef volledig uiting aan de aanbidding en blijdschap zoals jij het voelt in je hart.