नहेम्याह 2:1-20
नहेम्याह 2:1-20 नेपाली नयाँ संशोधित संस्करण (NNRV)
एक दिन अर्तासास्त राजाको बीसौँ वर्षको नीसान महिनामा जब उहाँको दाखमद्य तयार भयो तब मैले त्यो लगेर राजालाई टक्र्याएँ। राजाको अगाड़ि म पहिला कहिल्यै उदास भएको थिइनँ। त्यसैले उहाँले मलाई सोध्नुभयो, “बिरामी नभएर नै पनि तिम्रो अनुहार किन यति उदास देखिन्छ? यो हृदयको शोकबाहेक अरू केही होइन।” म साह्रै डराएँ, र यसो भनेर जवाफ दिएँ, “राजा सदासर्वदै अमर रहून्। तर मेरा पुर्खाहरू गाड़िएको सहर उजाड़ भइरहेको छ र त्यसका मूल ढोकाहरू आगोले जलेका छन् भने मेरो अनुहार किन उदास नदेखिने?” राजाले भन्नुभयो, “मबाट तिमी के चाहन्छौ?” मैले स्वर्गका परमेश्वरलाई प्रार्थना गरें, अनि मैले राजालाई यो जवाफ दिएँ, “हजूरलाई असल लागे, र म हजूरको निगाह-पात्र भएको छु भने मेरा पुर्खाहरू गाड़िएको सहरलाई पुनर्निर्माण गर्न मलाई यहूदामा पठाइबक्सिओस्।” आफ्नी पत्नी रानी पनि साथमा बसेका राजाले मलाई सोध्नुभयो, “यात्रालाई कति समय लाग्ला, र तिमी कहिले फर्कन सक्छौ?” मलाई जान दिन राजा राजी हुनुभएकोले मैले समय निर्धारण गरें। तब मैले राजालाई यो पनि भनें, “हजूरलाई असल लागे यूफ्रेटिस पारिको प्रान्तका राज्यपालहरूलाई यहूदाको मेरो यात्रामा मेरो सुरक्षा गरिओस् भनी आज्ञा-पत्र दिइबक्सिओस्। मन्दिरसित गाँसिएको गढ़ीका मूल ढोकाहरू, र सहरको पर्खाल र म बस्ने घरको निम्ति सत्तरीहरू बनाउन मलाई काठपात जुटाइदेऊन् भनी हजूरको राजकीय वनको रेखदेख गर्ने मानिस आसापलाई आदेश दिएर मलाई एउटा पत्र दिइबक्सिओस्।” राजाले मेरो बिन्ती मन्जूर गर्नुभयो, किनभने मेरा परमेश्वरको कृपालु हात ममाथि रहेको थियो। समयमा यूफ्रेटिस पारिको प्रान्तका राज्यपालहरूकहाँ म आइपुगें। उनीहरूलाई मैले राजाका पत्रहरू दिएँ। राजाले मेरो साथमा जानलाई घोड़चढ़ीहरू र सेनाका अधिकृतहरू दिनुभएको थियो। तर इस्राएलको भलो चाहने कुनै एक जना मानिस आएको छ भन्ने कुरा जब होरोनी सन्बलत र अम्मोनी अधिकृत तोबियाले सुने तब उनीहरू साह्रै अप्रसन्न भए। म यरूशलेममा पुगें र त्यहाँ मैले तीन दिनसम्म पर्खेपछि आफूसँग केही मानिसहरू लिएर राती निस्कें। तर यरूशलेमको निम्ति मेरो मनमा मेरा परमेश्वरले दिनुभएको प्रेरणा मैले कसैलाई भनिनँ। म सवार भएको पशुबाहेक अरू पशु मसित थिएन। म राती बेँसी ढोकाबाट बाहिर निस्कें, र यरूशलेमका पर्खालहरू भत्केका र मूल ढोकाहरू जलाइएका ठाउँको निरीक्षण गर्दै म फोहोर ढोका र स्यालको पोखरीतिर गएँ। तब म फुहारा ढोका र राजाको पोखरीतिर गएँ, तर म सवार भएको पशुको निम्ति भित्र पस्नलाई ठाउँ पुगेन। यसैले म राती बेँसीबाट उक्लेर गएँ, र सहरका पर्खालको निरीक्षण गरें। त्यसपछि म फेरि बेँसी ढोका भएर सहरमा पसें। म कहाँ गएँ र के गरें, सो अधिकारीहरूले थाहा नपाई म फर्केर आएँ। अझसम्म यहूदीहरू, पूजाहारीहरू, भारदारहरू, अधिकारीहरूलाई वा यस कामको जिम्मा लिनेहरू कसैलाई पनि मैले केही भनेको थिइनँ। त्यसपछि मैले तिनीहरूलाई भनें, “तिमीहरू हाम्रो दुर्दशा जान्दछौ। यरूशलेम उजाड़ भएको छ। त्यसका मूल ढोकाहरू आगोले भस्म भएका छन्। आओ, हामी यरूशलेमको पर्खालको पुनर्निर्माण गरेर हाम्रो निन्दा हटाऔं।” परमेश्वरको कृपालु हात कसरी ममाथि परेको थियो, र राजाले मलाई के भन्नुभएको थियो, सो मैले तिनीहरूलाई बताइदिएँ। तिनीहरूले जवाफ दिए, “हामी पुनर्निर्माणको काम सुरु गरौं।” यसैले तिनीहरूले उत्साहपूर्वक यो असल काम सुरु गरे। तर होरोनी सन्बलत र अम्मोनी अधिकृत तोबिया र अरबी गेशेमले यो कुरा सुनेर हामीलाई यसो भनेर खिसी गर्दै हाम्रो गिल्ला गर्न लागे, “तिमीहरू के गरिरहेछौ? के यो राजाको विरुद्धमा गरेको विद्रोह होइन र?” तर मैले उनीहरूलाई यो जवाफ दिएँ, “स्वर्गका परमेश्वरले हामीलाई सफल तुल्याउनुहुनेछ। हामी उहाँका दासहरू पुनर्निर्माणको काम सुरु गर्दैछौं। तर यरूशलेममा तिमीहरूको केही भाग, दाबी वा परम्पराको अधिकार छैन।”
नहेम्याह 2:1-20 पवित्र बाइबल, नेपाली समकालीन संस्करण (NCV)
राजा अर्तसास्तको शासनको बीसौँ वर्षको नीसान महिनामा उहाँको निम्ति मद्य ल्याइएको बेला मैले मद्य उठाएँ, र त्यो राजालाई टक्राएँ। उहाँको उपस्थितिमा म पहिले कहिल्यै पनि उदास भएको थिइनँ। यसकारण राजाले मलाई सोध्नुभयो, “तिमी बिरामी नभए तापनि तिम्रो अनुहार किन यति धेरै उदास देखिन्छ? यो त हृदयको उदासीनता बाहेक अरू केही हुन सक्दैन।” तब म साह्रै डराएँ। अनि मैले राजालाई जवाफ दिएँ, “राजा अमर रहून्! मेरा पितापुर्खाहरू गाडिएको मेरो सहर उजाड अवस्थामा हुँदा, र त्यसका मूलढोकाहरू आगोद्वारा नष्ट भएको छ भने मेरो अनुहार किन उदास हुँदैन र?” राजाले मलाई भन्नुभयो, “तिमी मबाट के चाहन्छौ?” तब मैले स्वर्गका परमेश्वरसँग प्रार्थना गरेँ, अनि मैले राजालाई जवाफ दिएँ, “यदि राजालाई असल लाग्छ र यदि तपाईंको सेवकले राजाको दृष्टिमा निगाह प्राप्त गरेको छ भने मलाई मेरा पितापुर्खाहरू गाडिएको सहर यहूदामा जाने अनुमति दिइयोस्, ताकि म त्यस सहरलाई पुनर्निर्माण गर्न सकूँ।” तब राजाले, रानी पनि उनको साथमा बसिरहेकी अवस्थामा मलाई सोध्नुभयो, “यात्राको लागि तिमीलाई कति समय लाग्नेछ र तिमी कहिले फर्कनेछौ?” मलाई यरूशलेम पठाउन राजालाई असल लाग्यो। यसकारण मैले यरूशलेम जान समय निर्धारण गरेँ। मैले राजालाई यो पनि बिन्ती गरेँ, “यदि राजालाई असल लागे, के यूफ्रेटिस पारिका राज्यपालहरूलाई लेखिएको पत्र म पाउन सक्छु, ताकि म यहूदा नपुगेसम्म तिनीहरूले मप्रति असल व्यवहार गरून्? अनि के म राजकीय वनका अधिकारी आसापलाई लेखिएको एउटा पत्र पनि पाउन सक्छु; ताकि मन्दिरको छेउको किल्लाका मूलढोकाहरूका निम्ति चौकस, सहरको पर्खाल र म बस्ने घरको निम्ति काठहरू तिनले मलाई देऊन्?” मेरा परमेश्वरका अनुग्रही हात ममाथि रहेको कारण राजाले मेरा बिन्तीहरूमा मन्जुर हुनुभयो। यसकारण म यूफ्रेटिस नदीपारिका राज्यपालहरूकहाँ गएँ, र तिनीहरूलाई राजाका पत्रहरू दिएँ। राजाले मसित सेनापतिहरू र घोडचढीहरू पनि पठाइदिनुभएको थियो। जब होरोनी सन्बलत र अम्मोनी अधिकृत तोबियाहले इस्राएलीहरूको भलाइ गर्न खोज्ने कोही व्यक्ति आएका छन् भन्ने कुरा सुने, तब तिनीहरू साह्रै विचलित भए। म यरूशलेममा गएँ, र त्यहाँ तीन दिन बसेँ। म रातको समयमा केही मानिसहरूसित निस्केँ। परमेश्वरले यरूशलेमको निम्ति केही गर्ने कुरा मेरो हृदयमा हालिदिनुभएको थियो। त्यो कुरा मैले कसैलाई भनिनँ। म आफू चढेको सवारीबाहेक मसित अरू पशु थिएन। म राति नै बेँसीको मूलढोका हुँदै स्याल पोखरी र फोहोरे मूलढोका भएर यरूशलेमका पर्खालहरू जाँच गर्दैगएँ, जुनचाहिँ भत्काइएका र त्यसका मूलढोकाहरू आगोले जलाएर भस्म पारिएका थिए। त्यसपछि म फोहरा मूलढोका र राजाको पोखरीतिर अगि बढेँ, तर त्यहाँ मेरो पशुलाई छिर्ने ठाउँ थिएन। यसकारण पर्खालहरू जाँच गर्दै म राति नै बेँसीमा उक्लेँ। आखिरमा म फर्केर बेँसीको मूलढोका हुँदै सहरभित्र पसेँ। अधिकारीहरूलाई म कहाँ गएको थिएँ, अथवा मैले के गर्न लागेको थिएँ, त्यो कुरा थाहा भएन। किनकि मैले यहूदीहरू वा पुजारीहरू वा अधिकारीहरू वा अधिकृतहरू, अर्थात् अरू कामको जिम्मा लिने कसैलाई पनि केही भनेको थिइनँ। तब मैले तिनीहरूलाई भनेँ, “हामी जुन कष्टमा छौँ, त्यो तिमीहरूले देखेका छौ: यरूशलेम भत्किएको अवस्थामा छ, र यसका मूलढोकाहरू आगोले जलाइएका छन्। आओ, हामी यरूशलेमको पर्खाल पुनर्निर्माण गरौँ। तब हामी फेरि अपमानित भएर रहन पर्नेछैन।” ममाथि मेरा परमेश्वरका अनुग्रही हात रहेको र राजाले मलाई भन्नुभएका सबै कुरा मैले तिनीहरूलाई भनिदिएँ। तिनीहरूले जवाफ दिए, “हामी पुनर्निर्माणको काम सुरु गरौँ।” यसरी तिनीहरूले यो असल काम सुरु गरे। तर जब होरोनी सन्बलत, अधिकृत अम्मोनी तोबियाह र अरबी गेशेमले यस बारेमा सुने, तब तिनीहरूले हाम्रो खिल्ली उडाए, र हाम्रो गिल्ला गरे। तिनीहरूले सोधे, “तिमीहरूले यो के गरेको? के यो राजाको विरुद्धमा गरेको विद्रोह होइन र?” मैले तिनीहरूलाई यसो भनेर जवाफ दिएँ, “स्वर्गका परमेश्वरले हामीलाई सफलता दिनुहुनेछ। हामी उहाँका सेवकहरूले पुनर्निर्माणको काम सुरु गर्दैछौँ। तर तिमीहरूको बारेमा चाहिँ यरूशलेममा तिमीहरूको कुनै हिस्सा छैन, वा यसमा कुनै दाबी छैन; न त ऐतिहासिक अधिकार नै छ।”
नहेम्याह 2:1-20 पवित्र बाइबल (NERV)
बीसौं बर्षको नीशान महीना आर्ट-जारसेज शासनको समय जब उनको अघि दाखरस ल्याएको थियो। मैले दाखरस लिएँ अनि राजालाई दिएँ। आज भन्दा अघि म उहाँको उपस्थितिमा उदासी भएको थिइनँ। यसर्थ राजाले मलाई भन्नुभयो, “तिम्रो अनुहार किन नराम्रो देखिइरहेको छ यद्यपि तिमी विरामी छैनौ? मलाई लाग्छ यो केवल हृदयको दुःख हो अरू केही पनि होइन।” तब म अत्यन्तै डराएँ। मैले राजालाई भने, “राजा सदैव जीवित रहुन्। मेरो अनुहार किन उदास नहुनु जब त्यो शहर जहाँ मेरो पिता-पुर्खाहरू गाढिएका थिए। त्यो भग्नावशेष मात्र छ अनि त्यसका द्वारहरू आगोले नष्ट भएकाछन्।” तब राजाले मलाई भन्नुभयो, “त्यो के हो जो तिमी चाहन्छौ।” तब मैले स्वर्गका परमेश्वरसित प्रार्थना गरें र राजालाई भनें, “यदि राजालाई खुशी लाग्छ भने तथा यदि तपाईंको सेवकले तपाईंलाई खुशी तुल्याएको भए मलाई यहूदामा पठाइदिनु होस् जहाँ मेरो पिता-पुर्खाहरू गाडिएकाछन्। म त्यसको पुनःर्निर्माण गर्नसकुँ।” तब राजाले उनको छेउमा बसेकी रानी साथ मलाई भन्नुभयो, “तिम्रो यात्रा कति लामो हुन्छ अनि तिमी कहिले फर्कन्छौ?” यसर्थ मलाई पठाउन राजा खुशी हुनु भयो, जब मैले उनलाई कतिलामो समयको निम्ति म जान्छु सो बताएँ। तब मैले राजालाई भनें, “यदि यसले राजालाई खुशी पार्छ भने यूफ्रेटिस नदी पश्चिमका राज्यपालहरूलाई सम्बोधित पत्रहरू मलाई दिइयोस्, ताकि तिनीहरूले मलाई यहूदा नपुगुन्जेल नदी पारी सम्म जान दिनेछन्। अनि राजाको जङ्गलका रक्षक असापलाई दिने असापको ठेगाना भएको पत्र मलाई दिइयोस्, जसद्वारा उसले मलाई मन्दिरको किल्लाका द्वाराहरू, शहरका पर्खालहरू। अनि मेरो घर बनाउनका निम्ति काठहरू दिनेछन्।” अनि राजाले मलाई मैले जे मागेको थिएँ दिनु भयो किनभने परमेश्वर म प्रति दयालू हुनु हुन्थ्यो। यसकारण म यूफ्रेटिस नदी पश्चिमका राज्यपाल कहाँ गएँ, अनि तिनीहरूलाई राजाका पत्रहरू दिएँ। राजाले मेरो साथ सैनिक अधिकारीहरू अनि घोडसवारहरू पठाउनु भएको थियो। जब होरोनीको सम्बलत अनि अम्मोनी अधिकारी तोबियाहले यस बारेमा सुने, तिनीहरू दुःखी भए र रिसाए किन भने तिनीहरूले सोचे इस्राएलीहरूलाई सहायता गर्न कोहि आएकोछ। यसकारण म यरूशलेममा आएँ अनि तीन दिन म त्यहाँ थिएँ। त्यसपछि केही मानिसहरू सित म राती हिँडे। मेरो परमेश्वरले मेरो हृदयमा यरूशलेमको निम्ती गर्नु पर्ने जे कुरा हाल्नु हुँदैछ त्यो मैले कसैलाई भनेको थिइन। म चढिरहेको पशुबाहेक कुनै पशुहरू मसित थिएनन्। राती म बेंसीद्वार अनि अजीङ्गरे कुवा सामुन्ने भएर घुर्याने-मूल ढोका सामुन्ने गएँ अनि म यरूशलेमको भत्किएको पर्खाल अनि त्यसका आगोले नष्ट पारेको ढोकाहरू जाँच गर्दै थिएँ। त्यस पछि म फोहोरा-मूल ढोका अनि राजाको पोखरीमा गएँ तर म चढिरहेको पशु पार भएर जाने ठाउँ थिएन। यसकारण म बेंसी भएर राती गएँ, अनि मैले पर्खाल हेरिरहेको थिएँ म फर्किएर बेंसीको द्वार भित्र पसें अनि त्यही बाटो फर्कें। अधिकारीहरूलाई थाहा भएन म कहाँ गएको थिएँ वा मैले के गर्दै थिएँ, मैले अझसम्म यहूदीहरू, महा-पूजाहारीहरू अथवा बाँकीरहेका अधिकारीहरू जो काम गरिरहेका थिए कसैलाई भनेको थिइनँ। तब मैले तिनीहरूलाई भने, “तिमीहरूले हामीहरूमा परेको कष्ट हेर यरूशलेम कस्तो ध्वंशावशेषमा छ अनि यसका ढोकाहरू आगोद्वारा जलेका छन्। आऊ, हामी यरूशलेमको पर्खालको पुनःनिर्माण गरौं, जसमा कि हामी अझ अपमान बेइज्जतको बस्तु रहने छैनौं।” मैले तिनीहरूलाई भनें, कसरी मेरो निम्ति परमेश्वर दयालु हुनभयो। अनि राजाले मलाई के भन्नु भएको थियो। तब तिनीहरूले भने, “हामी पुनःनिर्माण शुरू गरौं।” यसरी यो महान कार्यको तयारीको निम्ति तिनीहरूले स्वयंलाई उत्साहित तुल्याए। जब होरोनी सम्बलत, अम्मोनी अधिकारी, अधिकारी तोबियाह र अरबी गेशेमले सुने तिनीहरूले हामीलाई गिल्ला गरें र भने, “तिमीहरूले यो के गरिरहेका छौ? के का निम्ति तिमीहरू राजाको विरोध गरीरहेछौ?” मैले तिनीहरूलाई भनें “स्वर्गका परमेश्वरले हामीलाई सफलता प्रदान गर्नुहुनेछ। हामी उहाँका सेवकहरू पुनःर्निर्माण शुरूगर्नेछौ, तर तिमीहरूको भाग, (कानूनी) अधिकार वा सनातनी दाबी यरूशलेम माथि छैन।”
नहेम्याह 2:1-20 सरल नेपाली पवित्र बाइबल (सरल नेपाली)
चार महिनापछि एक दिन राजा अर्तासास्त भोजनमा बसेका बेलामा उनलाई मैले मद्य टक्र्याएँ। उनले मलाई कहिल्यै उदास देखेका थिएनन्। उनले सोधे, “तिमी किन यस्तो उदास देखिन्छौ? तिमी बिरामी त छैनौ। तिमी निश्चय अफसोसमा छौ।” म अलिक आत्तिएँ र यसरी उत्तर दिएँ, “राजाको दीर्घायु होस्, म कसरी उदासी देखा नपरूँ, मेरा पुर्खाहरू गाडिएका सहर ध्वस्त भएको छ र त्यसका फाटकहरू आगाले भस्म भएका छन्।” राजाले सोधे, “तिमी के चाहन्छौ?” मैले स्वर्गका परमेश्वरलाई प्रार्थना गरें र राजालाई भनें, “राजा मसँग खुसी हुनुहुन्छ र दासको बिन्ती ग्रहण गर्नुहुन्छ भने मलाई यहूदा देशमा जाने आज्ञा दिनुहोस्, त्यहाँ मेरा पुर्खाहरू गाडिएका छन् र फेरि त्यो सहर नयाँ गरी बनाउन पाऊँ।” राजाले मेरो बिन्ती स्वीकार गरे। रानी पनि साथमा थिइन्। राजाले सोधे, “तिमी कति दिनका निम्ति जान्छौ र कहिलेसम्म फर्कन्छौ?” मैले राजालाई सो बारेमा बताइदिएँ। त्यसपछि मैले राजासित मलाई यहूदासम्म जाने अनुमति दिनू भनेर यूफ्रेटिस नदीपारि पश्चिमतिरको प्रान्तका बडा-हाकिमहरूको नाममा लेखिएको आज्ञा-पत्रहरू मागें। राजाका वन विभागका अधिकारी आसापको नाउँमा पनि मन्दिरको रक्षाको निम्ति बनेका किल्लाका ढोका र फाटकहरू बनाउन अनि सहरका पर्खालहरू र मेरो बस्ने घर बनाउन चाहिने काठपात दिनू भन्ने एउटा आज्ञा-पत्र मागें। मैले मागेको सबै कुरा राजाले दिए किनभने परमेश्वर मसँग हुनुहुन्थ्यो। राजाले केही घोडसवार सैनिक र अफिसरहरू पठाइदिए र म यूफ्रेटिसपारि पश्चिमतिरको प्रान्तमा पुगें। राजाका आज्ञा-पत्रहरू मैले त्यहाँका प्रान्तका हाकिमहरूलाई दिएँ। तर बेथ-होरोन सहरमा बस्ने सन्बलत र अम्मोन प्रान्तका तोबिया नाम भएका अधिकारी भने इस्राएलका मानिसहरूका भलाइ गर्न कुनै व्यक्ति आएको छ भन्ने कुरा सुनेर खुबै रिसाए। म यरूशलेममा पुगें। त्यहाँ तीन दिनसम्म मैले कसैलाई परमेश्वरले मलाई यरूशलेममा के गर्न पठाउनुभएको हो भन्ने बारेमा केही भनिनँ। तब मध्यरातमा केही मानिसहरू साथमा लिएर म बाहिर निस्कें। मैले चढेको एउटा गधाबाहेक अरू पशु हामीसँग थिएन। पश्चिमपट्टि बेसीको मूल-ढोकाबाट म राती सहरदेखि निस्कें। दक्षिणतर्फ अजिङ्गरे भनिने पानीको फोहोरा नाघेर म घुर्याने मूल-ढोकासम्म गएँ। बाटामा मैले सहरका भत्केका पर्खाल र आगाले नष्ट भएका फाटकहरू हेरेर जाँच गरें। तब सहरका पूर्वमा उत्तरतर्फ फोहोरा ढोका र राज पोखरीसम्म पुगें। त्यहाँ मैले चढेको गधाले ढुङ्गाहरूको बीच हिँड्ने बाटो पाएन। यसकारण म ओह्रालो किद्रोनको बेसीमा गएर पर्खालहरू हेर्दै आफ्ना सवारमा अघि बढें। त्यसपछि त्यही बाटो भएर म फर्कें र बेसीको मूल-ढोकाबाट सहरमा पसें। म कहाँ गएँ र के गरें, सहरका कोही अधिकारीहरूले पनि थाहा पाएनन्। मेरा यहूदी भाइ-बन्धुहरूलाई पनि मैले यतिञ्जेल केही भनेको थिइनँ। पुरोहित, अगुवा, अधिकारी वर्ग र अरूबाट मैले पछि आफ्ना कामको निम्ति मद्दत लिनुपर्ने थियो; तर त्यतिञ्जेल तिनीहरू कसैलाई पनि केही भनेको थिइनँ। तब अन्तमा मैले तिनीहरूलाई भनें, “हेर, हाम्रो कस्तो दुदर्शा छ, यरूशलेम ध्वंस भएको छ, त्यसका फाटकहरू भस्म भएका छन्। आओ, सहरका पर्खालहरू फेरि नयाँ गरी बनाऔं र हाम्रो बेइज्जती मेटाऔं।” मैले तिनीहरूलाई कसरी परमेश्वरले मसँग हुनुभएर मेरो मद्दत गर्नुभएको थियो र राजाले के, कसो भनेका थिए, सबै भनेर सुनाएँ। तिनीहरूले उत्तरमा भने, “हामी फेरि सहर र पर्खाल बनाउने काम सुरु गरौं।” र तिनीहरू काम गर्न तयार भए। तर जब सन्बलत, तोबिया र गेशेम नाम गरिएको एक जना अरबीले हामी के गर्न आँटेका छौं भनी सुने, तिनीहरूले हाम्रो हाँसो उडाए र भने, “तिमीहरूले के गर्न लागेका छौ? के तिमीहरू राजाको विरुद्ध विद्रोह गर्ने?” मैले उत्तर दिएँ, “स्वर्गका परमेश्वरले हामीलाई सफल गराउनुहुनेछ। हामी उहाँका सेवकहरू हौं अनि सहर र पर्खाल बचाउन सुरु गर्न लागेका छौं। तर यरूशलेममा भएका कुनै सम्पत्तिमाथि तिमीहरूको अधिकार छैन, यसको परम्परामा पनि तिमीहरूको केही भाग छैन।”