एस्तर 1:1-22
एस्तर 1:1-22 नेपाली नयाँ संशोधित संस्करण (NNRV)
यहाँ वर्णन गरिएका घटनाहरू अहासूरस राजाको पालामा भएका थिए। उनी त्यही अहासूरस थिए जसले भारतदेखि लिएर कूश देशसम्म एक सय सत्ताईस प्रान्तहरूमाथि राज्य गर्थे। त्यस बेला उनी आफ्नो राजधानी शूशनमा भएको राजसिंहासनबाट राजशासन गर्थे। उनका शासनकालको तेस्रो वर्षमा उनले आफ्ना सबै भारदार र अधिकारीहरूलाई एउटा ठूलो भोज दिए। राजकुमारहरू, फारसी र मादी सेनाका प्रतिष्ठित नायकहरू, र प्रान्त-प्रान्तका मुख्य मानिसहरू उनको सामुन्ने उपस्थित भए। उनले एक सय असी दिनसम्म आफ्ना राज्यका धन-सम्पत्ति र आफ्नो रवाफ र ऐश्वर्य प्रदर्शन गरे। ती दिन खतम भएपछि राजाले आफ्नो राजधानी शूशनका ठूला र साना सबै मानिसहरूलाई ठूलो भोज दिए। त्यो भोज राजाका राजदरबारको बगैँचामा सात दिनसम्म भइरह्यो। त्यहाँ बगैँचामा सूती कपड़ाका सेता र नीला पर्दाहरू झुण्डिएका थिए, जो सेता र बैजनी रङ्गका डोरीहरूले सिङ्गमरमरका खम्बाहरूमा भएका चाँदीका गोलचक्रसित बाँधिएका थिए। त्यहाँ बुट्टा बनाइएका राता, सेता, सिङ्गमरमरका र अरू मूल्यवान् पत्थरहरूले छापिएको फर्शमाथि सुन र चाँदीका बस्ने आसनहरू थिए। राजाले एक-अर्काबाट भिन्नाभिन्नै भएका सुनका कचौराहरूमा दाखमद्य दिए। राजाले दिएको दाखमद्य राजसी उदारताको प्रशस्ततामा थियो। त्यहाँ कसैलाई जबरजस्तसँग पियाउने नियम थिएन। हरेक मानिसका इच्छाको ख्याल राख्नू भनी राजाले आफ्ना भण्डारका मद्य टक्र्याउने सबै सेवकहरूलाई हुकुम गरेका थिए। यसबाहेक रानी वश्तीले पनि राजा अहासूरसकै राजमहलमा स्त्रीहरूलाई एउटा ठूलो भोज दिइन्। सातौँ दिनमा जब राजा दाखमद्य पिएर मस्त भएका थिए, तब तिनले आफ्नो घरको व्यवस्था मिलाउने सात जना नपुंसक सेवकहरू, अर्थात् महूमान, बिज्था, हर्बोना, बिग्ता, अबगथा, जेथेर र कर्कासलाई, मानिसहरू र भारदारहरूका सामु रानी वश्तीको सौन्दर्य देखाउनलाई राजसी शिरपेच पहिरेर ल्याउनू भनी हुकुम गरे, किनभने तिनी असाध्य सुन्दरी थिइन्। तर ती नपुंसकद्वारा दिइएको राजाको हुकुम मानेर आउन रानी वश्तीले इन्कार गरिन्। यसले गर्दा राजा अत्यन्त क्रोधित भए। उनी रीसले आगो भए। राजाले यस्तो दुराचरणसम्बन्धी राजसी चलनअनुसार कानून र न्यायमा पोख्त र ज्ञानी सल्लाहकारहरूसँग सल्लाह लिए। तीमध्ये हालको परिस्थिति बुझ्ने फारस र मादीका सात जना भारदार, कर्शेना, शेथार, अद्माथा, तर्शीश, मेरेस, मर्सेना र ममूकान थिए। उनीहरू राजाको नजिकका थिए। उनीहरूलाई राजाको उपस्थितिमा प्रवेश गर्ने विशेष अधिकार थियो। उनीहरूले राज्यमा विशेष स्थान पाएका थिए। राजाले उनीहरूलाई सोधे, “नपुंसकद्वारा दिइएको राजा अहासूरसको हुकुम इन्कार गरेकोमा रानी वश्तीलाई कस्तो व्यवहार गर्नुपर्छ? कानूनले के भन्छ?” तब ममूकानले राजा र भारदारहरूका सामुन्ने यो जवाफ दिए: “रानी वश्तीले केवल राजाको मात्र होइन तर राजा अहासूरसका सारा प्रान्तका सबै भारदारहरू र मानिसहरूको अनादर गर्नुभयो। रानीले गर्नुभएको काम सबै स्त्रीले थाहा पाउनेछन्, र त्यसले गर्दा तिनीहरूले आफ्ना पतिहरूलाई तुच्छ ठान्नेछन्। तिनीहरूले यसो भन्नेछन्, ‘राजा अहासूरसले रानी वश्तीलाई आफ्नो सामु ल्याउन हुकुम गर्नुभएको थियो, तर उहाँ आउनुभएन’। रानीका व्यवहारको विषयमा सुन्ने फारस र मादीका ठूला घरानाका स्त्रीहरूले राजाका सबै भारदारहरूसित आजका दिनको कुरा गर्नेछन्, र यसले गर्दा अनादर र अशिष्टताको सीमा रहनेछैन। “यदि हजूरको इच्छा भए ‘वश्तीले फेरि कहिल्यै राजा अहासूरसको सामुन्ने देखा पर्न नपाऊन्’ भन्ने हजूरबाट एउटा राजकीय उर्दी निकालिबक्सिओस् र त्यो फरिसी र मादीहरूको ऐनमा कहिल्यै रद्द नहुने गरी लेखिओस्। अनि राजाले उहाँको सट्टामा उहाँभन्दा अझै योग्यकी स्त्रीलाई रानीको स्थान दिइबक्सिओस्। यसरी जब यो राजकीय उर्दी राज्यको चारैतिर सुनिन्छ, तब ठूला र साना दर्जाका सबै स्त्रीहरूले आफ्ना पतिहरूको आदर गर्नेछन्।” ममूकानको सल्लाहलाई भारदारहरू सबैले असल ठाने, र तिनको प्रस्ताव राजाले स्वीकार गरे। तब हरेक मानिस आफ्नो घरको मालिक भएर आफ्नो सबै परिवारमाथि अधिकार चलाओस् भनेर राज्यको चारैतिर हरेक प्रदेशमा आ-आफ्नो लिपिबमोजिम र हरेक जातिलाई आ-आफ्नो भाषामा पत्रहरू पठाइए।
एस्तर 1:1-22 पवित्र बाइबल (NERV)
अहासूरसको समयमा यो कुरा घट्यो यी अहासूरस थिए जसले भारतबर्षदेखी इथियोपिया सम्मका 127 प्रदेशहरू माथि शासन गर्थे। ती दिनहरूमा अहासूरस राजाले राजधानी शूशनबाट शासन गर्थे। आफ्नो शासनकालको तेस्रो बर्षमा, राज्यमा भव्य बडाई अनि प्रतिनीधिहरूलाई ठूलो भोज दिन ऐश्वर्यका प्रदर्शन गर्दा तिनले आफ्ना सबै अधिकारीहरू अनि सेवकहरू फारसी अनि मादी सेनापतिहरू, कुलीनहरू अनि आफ्ना अधिनका प्रदेशबाट आएर अधिकारीहरूका निम्ति 180 दिनसम्म भोजको आयोजन गरे। अनि त्यो उत्सव पुरा भयो राजाले शूशनमा भेट्न सकिने सबै धनी एवं गरीब मानिसहरूका निम्ति राजमहलसँगै बारेको बगौंचामा सातदिनसम्म भोजको आयोजन गरे। त्यहाँ मिहीन सुती वस्त्रका हातले बुनेका जाली बनावटका वस्त्र। नीला अनि सेता सुतीका पर्दाहरूको घेरामा मलमलको डोरी अनि बैजनी लुगा, चाँदीका खामाहरू सँगर्ममरको ढुङ्गाहरू थिए। तलमाथि बुट्टा बनाईएका राता सेता मोती अनि मुल्यावान पत्थर लाएको अनि चाँदीका आराम-आसनहरू राखिएका थिए। दाखरस सुनका कचौराहरूमा थिए। कचौरा विभिन्न प्रकारका थिए। अनि त्यहाँ धेरै राजकीय दाखरस थियो, किनभने राजा धेरै दयालू थिए। पेय वस्तु प्रचुर थियो प्रत्येक पाहुनाले जति इच्छा गर्छ त्यति पिउन दिनु भनी राजाले आफ्ना सेवकहरूलाई आदेश गरेका थिए। त्यसै समयमा रानी वश्तीले स्त्रीहरूका निम्ति एक भोजको आयोजना राजा अहासूरस को राजमहलमा गरिन। भोजको सातौं दिनमा जब राजा दाखरसको नशामा चूर थिए उनले यहूमान, बिज्ता, हर्बोना, बिग्ता, अबगता, जेतेर अनि कर्कस, सात जना, नपुंसकहरू जसले राजा अहासूरसको सेवा गर्थे रानी वश्तीलाई राजकीय मुकुट लगाएर उनको अघि ल्याउनु भने उनले रानीको सुन्दरता मानिसहरू अनि अधिकारीहरूलाई देखाउन चाहन्थे किनभने तिनी अत्यन्तै सुन्दरी थिइन्। राजाले नपुंशकहरूलाई आज्ञा गरे। तापनि, रानी वश्तीले आउँन अस्वीकार गरिन्। यसकारण राजा एक्दमै क्रोधित भए। यसकारण राजाले उनका ज्ञानी मानिसहरूसँग भने, जो नियमविचार शक्तिका विषयमा एक्दमै चतुर थिए, राजाले यी कुराहरू साधारण रूपले सोधे। यी सात जना कर्शना, शेतार, अद्माता, तर्शीश, मेरेश, भर्सना अनि ममूकान, ज्ञानी अधिकारीहरू राजाका अत्यन्तै नजिक थिए यी फारस र मादीका अधिकारीहरूको राजासित पहुँच थियो अनि तिनीहरूले राज्यमा शासन चलाउँथे। राजाले तिनीहरूलाई भने। “नियम, अनुसार रानी वश्तीलाई के गर्ने? किनभने राजा अहासूरसले नपुसकहरू मार्फत जे आदेश दिए त्यो रानीले पालन गरिनन्?” अनि ममूकानले राजा अनि अधीकारीहरूको समक्ष भने, “रानी वश्तीले राजा प्रति मात्र होइन सबै अधिकारीहरू अनि राजा अहासूरसका प्रदेशहरूमा बस्ने सबै मानिसहरू प्रति अनादर गरेकीछन्। किनकि रानी को अनादर सबै स्त्रीहरूमा पुगेकोछ, कि तिनीहरूले पनि खुल्लम-खुल्ला आफ्ना पतिहरूलाई तिरस्कार गर्न सक्छन्। हरेक स्त्रीहरूले भन्नेछन्, ‘जब राजा अहासूरसले रानी वश्तीलाई तिनको समक्ष आउनु भने तर तिनी आइनन्।’” “आज, रानीले के गरिन् फारस र मादी अधिकारीहरूका पत्नीहरूले सुने अनि तिनीहरूले आफ्ना पतिहरूसित राजाका अधिकारीहरूले त्यही व्यवहार गरे तिनीहरूमा धेरै अपमान र क्रोध हुनेछ। “यदि राजालाई राम्रो लाग्छ भने, उहाँबाट आदेश जारी होस् अनि यसलाई फारस र मादीहरूको व्यवस्थाको, नियममा लेखियोस्। यसको उलंघन नहोस्। आज्ञापत्रले यो घोषणागर्नुपर्छ कि वश्ती फेरि पनि राजा अहासूरसको अघि आउनुहुँदैन। तिनको रानीको अधिकार पनि अन्य स्त्रीलाई दिनु पर्छ। जो तिनी भन्दा सुन्दर छिन्। राजाले जे हुकुम दिन्छन् विशाल राज्यले सुन्नेछ अनि सामाजिक स्तरमा ठूला या सानाका पत्नीहरूले सम्मान गर्नेछन्।” अनि यो सल्लाह राजा अनि अधिकारीहरूको नजरमा असल ठानियो। अनि राजाले ममूकानको सल्लाहलाई स्वीकार गरे। अनि राजाले समस्त प्रदेशहरूलाई तिनीहरूको भाषा र तिनीहरूको बोलि अनुसार व्यक्ति-व्यक्तिलाई उसको घरको शासक हुनलाई, तिनीहरूलाई आफ्ना मानिसहरू कै भाषामा जाहेरगरेर पत्रहरू पठाए।
एस्तर 1:1-22 सरल नेपाली पवित्र बाइबल (सरल नेपाली)
फारस देशको राजधानी शूशन सहरको राजकीय सिंहासनबाट अहासूरस राजाले भारतवर्षदेखि इथियोपिया देशसम्म जम्मा एक सय सत्ताईस प्रान्तहरूमाथि राज्य गर्थे। उनका राज्यकालको तेस्रो वर्षमा उनले आफ्ना सबै अधिकृतहरू र भारदारहरूलाई एउटा ठूलो भोज दिए। त्यहाँ फारस र मादी देशका सेना हाजिर थिए। प्रान्त-प्रान्तका बडा-हाकिम र ठूल्ठूला घरानाका मानिसहरू हाजिर थिए। पूरा छ महिनासम्म उनले राजदरबारका सम्पत्ति र तिनका चहक-महक र गौरव प्रदर्शन गरे। त्यसपछि राजाले आफ्नो राजधानी शूशन सहरका धनी, गरीब सबै मानिसहरूलाई भोज खुवाए। राज-दरबारको बगैँचामा सो भोज एक सातासम्म चल्यो। त्यहाँका आँगन नीला र सेता रङ्गका सुती कपडाको पर्दाले सिङ्गारिएका थिए। ती पर्दाहरू सिङ्गमरमरका खामामा लगाइएका चाँदीका कुण्डलहरूसित बैजनी रङ्गका मिहिन सुती धागोले बाँधेर जोडिएका थिए। आँगनमा सेता सिङ्गमरमर प्रकार-प्रकारका राता र नीला पत्थरहरू र मोती छापेका थिए। त्यसमा सुन र चाँदीका आराम गर्ने आसनहरू राखिएका थिए। राजाले विभिन्न प्रकारका कचौरामा राजसी दाखमद्य प्रशस्त मात्रामा बाँडे। दाखमद्यको केही हिसाब थिएन। हरेकलाई चाहेअनुसार पिउन दिन राजाले महलका चाकरहरूलाई आज्ञा दिएका थिए। त्यही बेला वश्ती रानीले राजमहलमा स्त्रीहरूलाई एउटा भोज दिँदै थिइन्। भोजको सातौँ दिन राजाले पिउँदै आनन्द मनाउँदै थिए। उनले आफ्ना सात जना नपुंसक चाकरहरू महूमान, बिज्था, हर्बोना, बिग्ता, अबगथा, जेथेर र कर्कासलाई बोलाए। राजकीय मुकुट लाएर वश्ती रानीलाई ल्याउनू भनी राजाले तिनीहरूलाई आज्ञा गरे। रानी अति सुन्दरी थिइन् र राजाले तिनको सुन्दरता आफ्ना पाहुना अफिसरहरूलाई देखाउन चाहन्थे। तर जब चाकरहरूले वश्ती रानीलाई राजाका आज्ञा सुनाए, तिनी आउन मानिनन्। त्यसो हुँदा राजा रिसले आगो भए। नियम-कानुन र आचरणबारे पोख्त मानिसहरूको सल्लाह लिने राजाको चलन थियो र उनले आफ्ना सल्लाहकारहरूलाई बोलाए। अब कसो गर्नुपर्ने हो भनी तिनीहरूले जान्दथे। राजाले धेरैजसो कर्शेना, शेथार, अद्माथा, तर्शीश, मेरेस, मर्सेना र ममूकानका सल्लाह लिन्थे। ती सात जना राज्यमा सबैभन्दा ठूल्ठूला पदमा रहेका फारस र मादीका अधिकृतहरू थिए। उनले तिनीहरूलाई भने, “म अहासूरस राजाले वश्ती रानीलाई चाकरहरूद्वारा एउटा आज्ञा पठाएँ। तिनले सो आज्ञापालन गरिनन्। हामीले रानीलाई के गर्नुपर्छ? कानुनले के भन्छ?” ममूकानले राजा र भारदारहरूलाई भने, “वश्ती रानीले राजाको मात्र होइन, अधिकृतहरूको पनि अपमान गरिन्। वास्तवमा तिनले राज्यका सबै मानिसहरूको अपमान गरिन्। रानीले के गरिन्, त्यो सुन्नेबित्तिकै राज्यभरि स्त्रीहरूले आ-आफ्ना लोग्नेलाई होचो दृष्टिले हेर्नेछन्। तिनीहरूले यसो भन्नेछन्, ‘अहासूरस राजाले वश्ती रानीलाई आफूकहाँ आउन भने तर तिनले इन्कार गरिन्।’ रानीको आचरणबारे जब फारस र मादीका अधिकृतहरूका स्वास्नीहरूले सुन्नेछन्, तब आजै दिनभरिमा तिनीहरूले आफ्ना लोग्नेलाई त्यो कुरा सुनाउनेछन्। जहीँ-तहीँ स्वास्नीहरूले लोग्नेहरूलाई इज्जत गर्न छोड्नेछन् र लोग्नेहरू आफ्ना स्वास्नीहरूमाथि रिसाउनेछन्। हजुरको इच्छा भए, वश्ती रानी अब कहिल्यै राजाको अघि देखा पर्न पाउनेछैनन् भनी एउटा राजकीय उर्दी निकालियोस्। फारस र मादीका कानुनमा यो उर्दी लेखियोस् भन्ने आज्ञा होस् र यो आज्ञा कहिल्यै नफेरियोस् अनि कुनै अझै योग्य स्त्रीलाई रानीको स्थान दिइयोस्। राजाको उर्दी यो विशाल राज्यभरि सुनाइएपछि हरेक स्त्रीले आफ्ना लोग्नेलाई ऊ धनी होस् वा गरीब, इज्जत गर्नेछिन्।” राजा र अधिकृतहरूले यो सल्लाह मन पराए र राजाले ममूकानको सल्लाहअनुसार काम गरे। हरेक लोग्ने मानिस आफ्नो घरको मालिक हुनेछ र उसको आज्ञा घरका सबैले मान्नुपर्नेछ भनी राजाले हरेक प्रान्तमा त्यस प्रान्तकै भाषा र लिपिमा लेखेर आफ्ना आज्ञा पठाए।