प्रेरित 23:1-35
प्रेरित 23:1-35 नेपाली नयाँ संशोधित संस्करण (NNRV)
पावलले महासभातिर एकटक लाएर हेरे, र भने, “भाइ हो, आजको दिनसम्म परमेश्वरको दृष्टिमा मैले शुद्ध विवेकले जीवन बिताएको छु।” यस कुरामा प्रधान पूजाहारी हननियाले तिनको छेउमा उभिनेहरूलाई मुखमा हिर्काउने हुकुम दिए। तब पावलले उनलाई भने, “हे चून पोतेको भित्तो! तिमीलाई पनि परमेश्वरले प्रहार गर्नुहुनेछ। तिमी व्यवस्थाबमोजिम मेरो इन्साफ गर्न बसेर के व्यवस्थाको विपरीत मलाई हिर्काउने हुकुम दिन्छौ?” अनि छेउमा उभिनेहरूले भने, “के तँ परमेश्वरका प्रधान पूजाहारीको अपमान गर्छस्?” तब पावलले भने, “भाइ हो, उहाँ प्रधान पूजाहारी हुनुहुन्छ भन्ने मलाई थाहा थिएन। किनकि लेखिएको छ, ‘तैंले आफ्ना जनताका शासकको खराबी नबोल्नू’।” तर त्यस महासभामा एक दल सदुकी र अर्को दल फरिसीहरू रहेछन् भन्ने थाहा पाएर पावलले उच्च सोरमा भने, “भाइ हो, म त फरिसीहरूका छोरो फरिसी नै हुँ। मरेकाहरूको आशा र पुनरुत्थानको कारण मेरो मुद्दा चलिरहेछ।” तिनले यसो भनेपछि फरिसीहरू र सदुकीहरूमा मतभेद भयो, र भीड़मा फाटो पर्यो। किनकि सदुकीहरू भन्दछन् कि पुनरुत्थान, स्वर्गदूत, आत्मा भन्ने केही पनि छैन। तर फरिसीहरू ती सबै मान्छन्। त्यहाँ ठूलो होहल्ला मच्चियो, र फरिसी दलका कोही शास्त्रीहरू खड़ा भएर यसो भन्दै प्रतिवाद गर्न लागे, “यस मानिसमा हामी केही खराबी पाउँदैनौं। यदि आत्मा वा स्वर्गदूतले यिनलाई यसो भनेका हुन् भने के त?” त्यहाँ ठूलो मतभेद भएपछि उनीहरूका हातबाट पावल लुछलाछ पारिएलान् भन्ने डरले सेनापतिले सिपाहीहरूलाई तल गएर तिनलाई उनीहरूका बीचबाट बलजफतीसँग ल्याएर ब्यारेकभित्र लैजानू भनी आज्ञा दिए। भोलिपल्ट राती प्रभुले तिनका नजिक उभिएर भन्नुभयो, “साहस गर, पावल, किनकि जसरी तिमीले यरूशलेममा मेरो विषयमा गवाही दियौ, त्यसरी तिमीले रोममा पनि गवाही दिनुपर्छ।” बिहान उज्यालो भएपछि यहूदीहरूले आपसमा गट्ठा बाँधेर पावलको हत्या नगरेसम्म केही नखाने र नपिउने शपथ खाए। यो षड्यन्त्र गर्ने मानिसहरू चालीसभन्दा पनि बढ़ी थिए। यिनीहरूले मुख्य पूजाहारीहरू र धर्म-गुरुहरूकहाँ गएर भने, “पावलको हत्या नगरेसम्म हामी केही खानेछैनौं भनी हामीले दृढ़ शपथ खाएका छौं। यसकारण तपाईंहरू र महासभा मिलेर सेनापतिलाई अपिल गर्नुहोस्, र त्यसको मुद्दाको निर्णय अझ ठीक रूपले गर्नुपर्छ भन्ने बहाना बनाई त्यसलाई झिकाउनुहोस्। अनि त्यो यहाँ आउनासाथ हामी त्यसको हत्या गर्न तयार रहन्छौं।” अब पावलको भानिजले यो षड्यन्त्र थाहा पाएर ब्यारेकभित्र गई पावललाई सुनाइदियो। तब पावलले कप्तानहरूमध्ये एक जनालाई बोलाएर भने, “यस युवकलाई सेनापतिकहाँ पुर्याइदिनुहोस्, किनकि यसको उहाँसँग केही भन्ने कुरा छ।” यसकारण उनले त्यसलाई लिएर सेनापतिकहाँ पुर्याएर भने, “बन्दी पावलले मलाई डाकेर यस ठिटालाई तपाईंकहाँ लैजानू भनेको छ, तपाईंलाई भन्नुपर्ने केही कुरा छ, अरे।” सेनापतिले त्यसको हात समातेर एकातिर लगी एकान्तमा सोधे, “तैंले मलाई भन्ने कुरा के हो?” त्यसले भन्यो, “यहूदीहरूले पावलको विषयमा अझ राम्ररी सोधपूछ गर्ने निहुँ गरी भोलि तिनलाई महासभामा ल्याइदिनुहोस् भनी तपाईंसँग अनुरोध गर्ने मतो गरेका छन्। तर तपाईंले तिनीहरूको कुरा नमान्नुहोला, किनकि तिनीहरूमध्ये चालीसभन्दा पनि बढ़ी मानिसहरूले तिनको हत्या नगरुञ्जेल केही खानपान नगर्ने शपथ खाएर तिनलाई मार्नलाई ढुकेर बसेका छन्, र अब तिनीहरू तपाईंका वचनको आशा गरी तयारीमा छन्।” यसकारण सेनापतिले त्यस ठिटालाई यसो भनी आज्ञा दिएर पठाए, “तैंले मलाई यो खबर दिएको कुरा कसैलाई नभन्।” त्यसपछि तिनले कप्तानहरूमध्ये दुई जनालाई बोलाई भने, “आज राती नौ बजेतिर दुई सय सिपाहीहरू, सत्तरी जना घोड़चढ़ी र दुई सय भालावालहरूलाई कैसरियासम्म जान तयार पारी राख। अनि पावलको निम्ति पनि घोडाको व्यवस्था गर, र उनलाई सुरक्षासाथ हाकिम फेलिक्सकहाँ पुर्याऊ।” तिनले यस किसिमको पत्र पनि लेखे: “माननीय हाकिम फेलिक्सलाई, क्लौडियस लुसियसको अभिवादन! यस मानिसलाई यहूदीहरूले पक्रेर मार्न खोजेका थिए, तर यो रोमी नागरिक रहेछ भन्ने मैले थाहा पाई फौजसँग त्यहाँ पुगी यसलाई छुटाएँ। कुन अभियोगमा तिनीहरूले यसलाई दोष लाएका रहेछन् भनी जान्ने इच्छाले मैले यसलाई तिनीहरूको महासभामा ल्याएँ। तिनीहरूले व्यवस्थाका प्रश्नबारे यसलाई दोष लाएका रहेछन्। तर ज्यानसजाय अथवा कैद गर्नुपर्ने माफिकको केही दोष मैले भेट्टाइनँ। यस मानिसको विरुद्ध षड्यन्त्र हुँदैछ भन्ने कुराको सूचना मलाई दिइयो, र यसलाई तुरुन्तै तपाईंको सामने पठाएको छु, र यसको विरुद्ध दोष लाउनेहरूलाई पनि तपाईंको सामु बयान दिनू भनी आदेश गरेको छु।” यसैले आज्ञा पाएबमोजिम सिपाहीहरूले पावललाई राती नै एन्टिपाट्रिसमा पुर्याए। घोड़चढ़ीहरूलाई तिनको साथ जान त्यहीँ छोड़ेर अर्को दिन तिनीहरू ब्यारेक फर्के। कैसरियामा पुगेपछि तिनीहरूले हाकिमलाई पत्र बुझाई पावललाई पनि उनका सामुन्ने हाजिर गराए। उनले पत्र पढ़ेपछि तिनी कुन जिल्लाका हुन् भनी सोधे। तिनी किलिकियाका हुन् भन्ने थाहा पाएपछि उनले भने, “तिमीलाई अभियोग लाउनेहरू आएपछि तिम्रो मुद्दा सुन्नेछु।” अनि उनले तिनलाई हेरोदले बनाएको दरबारमा राख्नू भनी हुकुम गरे।
प्रेरित 23:1-35 नेपाली समकालीन संस्करण (NCV)
तब पावलले महासभातिर टिठ लाएर हेर्दै भने, “मेरा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरू, आजका दिनसम्म मैले असल विवेकमा परमेश्वरप्रति मेरो कर्तव्य पूरा गरेको छु।” यो कुरा सुन्नासाथ प्रधान पूजाहारी हननियाले पावलका नजिकै उभिएका मानिसलाई उनको मुखमा हिर्काउने आदेश दिए। अनि पावलले भने, “हे चून पोतिएको भित्ता, तपाईंलाई परमेश्वरले प्रहार गर्नुहुनेछ! व्यवस्थाअनुसार मेरो न्याय गर्न तपाईं त्यहाँ बस्नुभएको छ, तर पनि मलाई हिर्काउने आदेश दिएर तपाईं स्वयम् त्यस विधिको उलङ्घन गर्दै हुनुहुन्छ।” यो सुनेर पावलका नजिकै उभिनेहरूले उनलाई भने, “परमेश्वरको प्रधान पूजाहारीलाई बेइज्जत गर्ने तँ कसरी साहस गर्दैछस्?” पावलले तिनीहरूलाई जवाफ दिए, “दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूहो, उहाँ प्रधान पूजाहारी हुनुहुन्छ भन्ने मैले थाहा पाउन सकिनँ; किनकि यस्तो लेखिएको छ: ‘तिम्रा मानिसहरूका शासकको बारेमा निन्दनीय कुरा नबोल।’ ” जब पावलले महासभामा एक सदुकी दलका र अर्को फरिसी दलका रहेछन् भनेर उनले थाहा पाए, तब उच्च सोरमा भने, “मेरा दाजुभाइ-दिदीबहिनीहरूहो, म फरिसीहरूको छोरो एउटा फरिसी हुँ। मरेकाहरू पुनर्जीवित हुनेछन् भन्ने कुरामा मेरो आशा रहेकोले, म दोषीको रूपमा यहाँ उभिएको छु।” जब उनले यो कुरा भने, त्यहाँ भएका सदुकीहरू र फरिसीहरूका बीच एउटा मतभेद उत्पन्न भयो र महासभामा फाटो आयो। सदुकीहरू भन्छन् कि मरेकाहरू पुनर्जीवित हुनेछैनन् र स्वर्गदूतहरू, आत्माहरू पनि छैनन्, तर फरिसीहरू यी सबै कुराको अस्तित्व स्वीकार गर्दछन्। त्यहाँ ठूलो खैलाबैला मच्चियो र फरिसी दलका केही व्यवस्थाका शिक्षकहरू उठेर घमासान तर्क गर्न थाले। तिनीहरूले भने, “यस मानिसमा कुनै किसिमको गल्ती हामी भेट्टाउँदैनौं। कतै एउटा आत्मा वा स्वर्गदूत पो यस मानिससँग बोल्यो कि?” तिनीहरू बीचको झगडा यति हिंसात्मक हुनथाल्यो कि तिनीहरूले पावललाई लुछलाछ पार्लान् कि भन्ने सेनापतिलाई डर भयो। त्यसकारण तिनले आफ्ना सैनिकहरूलाई “तल गई पावललाई तिनीहरूका बीचबाट निकालेर उनलाई ब्यारेकभित्र लैजाऔ” भन्ने आदेश दिए। भोलिपल्ट राती प्रभुले पावलको नजिकै उभिएर भन्नुभयो, “साहस गर! यरूशलेममा जसरी तिमीले मेरो बारेमा साक्षी दिइरहेका थियौ, त्यस्तै साक्षी तिमीले रोममा पनि दिनुपर्छ।” भोलिपल्ट बिहान केही यहूदीहरूले एउटा षड्यन्त्र रचे, र तिनीहरूले पावललाई नमारून्जेल अन्नपानी ग्रहण नगर्ने शपथ खाए। यस षड्यन्त्रमा चालीसजनाभन्दा बढी मानिसहरूको संलग्नता थियो। तिनीहरू मुख्य पूजाहारीहरू र प्रधानहरूकहाँ गएर भने, “हामीले पावललाई समाप्त नपारेसम्म केही पनि नखाने दृढ शपथ खाएका छौं। त्यसैले अब तपाईं र महासभाले त्यसको मुद्दाका बारेमा बढी सही छानबिन गर्नु जरुरी भएको बहाना बनाई त्यस मानिसलाई भोलि महासभामा ल्याउन सेनापतिलाई उजुर गर्नुहोस्; अनि त्यो यहाँ आइपुग्नुभन्दा पहिले नै त्यसलाई मार्न हामी तयार छौं।” जब पावलको भानिजले यो षड्यन्त्रको बारेमा सुने, तब तिनी ब्यारेकभित्र गएर सबै कुरा पावललाई बताइदियो। अनि पावलले एकजना कप्तानलाई बोलाएर भने, “यस युवकलाई लिएर सेनापतिकहाँ जानुहोस्; यिनीसँग उहाँलाई भन्नुपर्ने केही कुरा छ।” अनि उनले तिनलाई सेनापतिकहाँ लिएर गए। यसकारण उनले तिनलाई कप्तानकहाँ लगेर भने, “कैदी पावलले मलाई बोलाएर यस युवकलाई हजुरकहाँ लिएर जानू भनेर पठाए, किनकि हजुरलाई भन्नैपर्ने केही कुरा योसँग छ।” त्यस युवकको हात समातेर सेनापतिले उसलाई केही पर लगी सोधे, “तिमीले मलाई भन्न खोजेको कुरो के हो?” युवकले भन्यो: “पावलको बारेमा सही छानबिन गर्नु जरुरी भएको बहाना गरेर भोलिको महासभामा उनलाई उपस्थित गराउन तपाईंहरूसँग विन्ती गर्न केही यहूदीहरू योजना बनाएका छन्। तर तपाईं त्यसो नगर्नुहोस्; किनकि चालीसजनाभन्दा बढी मानिसहरू बाटैमा तिनलाई मार्न ढुकेर बस्नेछन्। पावललाई नमारेसम्म अन्नपानी ग्रहण नगर्ने शपथ तिनीहरूले खाएका छन्। हाल तिनीहरूका अनुरोधमा तपाईंको सहमतिलाई पर्खेर तिनीहरू तयार भएर बसेका छन्।” सेनापतिले तिनलाई यसरी सतर्क गराउँदै त्यहाँबाट बिदा दिए, “यो कुरा तिमीले मलाई भन्यौ भनेर कसैलाई पनि नभन्नू।” त्यसपछि सेनापतिले आफ्ना दुईजना कप्तानलाई बोलाएर यस्तो आदेश दिए, “आजै राती नौ बजे कैसरिया जानका निम्ति दुई सय सिपाहीहरूको एउटा पल्टन, सत्तरी जना घोडसवारहरू र दुई सय जना भाला बोक्ने सिपाहीहरू तयार पारेर राख। पावलको निम्ति पनि घोडा तयार गर, र उनलाई राज्यपाल फेलिक्सकहाँ सुरक्षित पुर्याउन सकियोस्।” अनि यस किसिमको पत्र तिनले लेखे: सम्माननीय राज्यपाल फेलिक्सलाई, क्लौडियस लुसियसको अभिवादन। यस मानिसलाई यहूदीहरूले समातेर मार्नै आँटेका थिए, तर आफ्ना सिपाहीहरू लिएर म घटनास्थलमा पुगें, र यिनलाई छुटाएर ल्याएँ, किनकि यिनी एक रोमी नागरिक हुन् भन्ने मैले थाहा पाएँ। तिनीहरूले पावललाई किन आरोप लगाएका हुन् भनेर म जान्न चाहन्थें; त्यसैले मैले तिनीहरूका महासभामा उनलाई उपस्थित गराएँ। मैले पत्तो पाएँ, तिनीहरूका व्यवस्थासम्बन्धी प्रश्नहरूलाई लिएर ती आरोपहरू लगाइएका रहेछन्, तर उनी विरुद्ध ज्यान सजाय वा कैद हुने किसिमको कुनै आरोप छैन। जब मैले यस मानिसलाई मार्ने एउटा षड्यन्त्र रचिएको थाहा पाएँ, तब यिनलाई तपाईंकहाँ तुरुन्तै पठाउँदैछु। साथै यी मानिसमाथि आरोप लगाउनेहरूलाई पनि यिनका विरुद्ध आफ्नो बयान दिन तपाईंसमक्ष उपस्थित होऊन् भनी आदेश दिएको छु। त्यो आदेशलाई पूरा गर्न सिपाहीहरूले आफ्नो साथमा पावललाई लिएर राती नै हिँडेर उनलाई एन्टिपाट्रिससम्म ल्याए। भोलिपल्ट घोडचढीहरूलाई पावलसँग जानको लागि छोडिराखे, र बाँकी सिपाहीहरूचाहिँ ब्यारेकतिर फर्के। कैसरिया पुगेपछि घोडचढी सिपाहीहरूले राज्यपाललाई पत्र चढाएपछि पावललाई पनि राज्यपालको सामु बुझाइदिए। पत्र पढेर राज्यपालले उनी कुन प्रान्तका हुन् भनी सोधे, अनि उनी किलिकियाका हुन् भन्ने थाहा पाएर, उनले भने, “तिमीलाई आरोप लाउनेहरू यहाँ आएपछि म तिम्रो सुनुवाइ गर्नेछु।” त्यसपछि तिनले पावललाई हेरोदको दरबारमा सुरक्षाकर्मीहरूका बीचमा राख्न आदेश दिए।
प्रेरित 23:1-35 पवित्र बाइबल (NERV)
पावलले यहूदी-महासभालाई हेरे अनि भने, “मेरा दाज्यू-भाइहरू हो, मैले आज सम्म मेरो जीवन राम्रो विचारमा नै बिताँए।” हनानिया, प्रधान पूजाहारी पनि त्यहाँ थिए। हननियाले पावलले भनेको सुने र मानिसहरूलाई पावलको मुखैमा हिर्काउन आदेश दिए जो पावलको छेउमा उभिएका थिए। पावलले हननियालाई भने, “परमेश्वरले पनि तिमीलाई हिर्काउनु हुनेछ। तिमी एक मैला भित्ता जस्तो छौ जुन सेतो रंगले पोतेको छ। मोशाको व्यस्था अनुसार मेरो न्याय गर्न तिमी त्यहाँ बसिरहेका छौ यद्यपि तिमी मलाई हिर्काउर्नें आदेश दिएर कानुन अमान्य गरिरहेका छौ।” पावलको छेउमा उभिरहेका मानिसहरूले भने, “तिमीले त्यसरी प्रभुको प्रधान पूजाहारीसँग बात गर्नु हुँदैन, तिमीले उनलाई निन्दा गरिरहेछौ!” पावलले भने, “दाज्यू-भाइहरू, मलाई थाहा थिएन कि उनी प्रधान पूजाहारी हुन्। धर्मशास्त्रमा यस्तो लेखिएको छ, ‘तिमीले तिम्रा मानिसहरूका अगुवाको विषयमा खराब कुराहरू गर्नु हुँदैन।’” सभामा कतिपय मानिसहरू सदुकिहरू थिए र अन्य फरिसीहरू थिए। यो सोचेर पावलले एउटा विचार निकाले। उनी महा-सभाप्रति चिच्याए, “मेरा दाज्यू-भाइहरू, म फरसीको छोरो फरसी हुँ। म यहाँ मुद्दामा छु किनभने म विश्वास गर्छु मानिसहरू मृत्युबाट बौरी उठ्ने छन्!” जब पावलले त्यसो भने, त्यहाँ फरिसी र सदुकीहरू माझ गहन तर्क शुरु हुन थाल्यो। सभा दुइ दलमा विभाजन भयो। सदुकीहरूको विश्वास थियो मानिसहरू मरे पछि तिनीहरू फेरि जिउँदो हुँदैनन्, अनि स्वर्गदूत अथवा आत्मा हुँदैन। तर फरिसीहरू यी सबैमा विश्वास गर्छन्। ती सबै जना यहूदीहरू जोड-जोडले चिच्याउन थाले। कतिपय शास्त्रीहरू, जो फरसीहरू थिए, उभिए र तर्क गरे, “हामीले यस मानिसको विरुद्ध कुनै गल्ती पाएनौं। हुन सक्छ दमीशकको बाटोमा स्वर्गदूतले अथवा आत्माले उसँग बोल्यो होला!” तर्क लड़ाईँमा बद्लियो। यहूदीहरूले पावललाई टुक्रा-टुक्रा पार्नेछन् भनेर सेनापति डराए। यसैले सेनापतिले सिपाहीहरूलाई तल गएर पावललाई यहूदीहरूबाट लिइकन सैन्य-भवनमा राख्न लगाए। अर्को रात, प्रभु येशू आउनु भयो अनि पावलको छेउमा उभिनु भयो अनि भन्नुभयो, “साहसी बन! जसरी तिमीले यरूशलेममा मेरो विषयमा भन्यौ, रोममा पनि गएर मेरो विषयमा बताउनु पर्छ।” अर्को बिहान कतिपय यहूदीहरूले पावललाई मार्ने योजना बनाए। तिनीहरूले जब सम्म पावललाई मार्दैनौं न खाने नै छौं न पिउने नै छौं भन्ने प्रतिज्ञा गरे। चालीस जना भन्दा धेरै यहूदीहरू त्यस समूहमा थिए जसले यस षड्यन्त्रमा भाग लिए। ती यहूदीहरू मुख्य पूजाहारीहरू र बूढा अगुवा पूजाहारीहरू भएकोमा गए अनि भने, “हामी आफैंले प्रतिज्ञा गरेका छौं कि हामी पावललाई नमारून्जल सम्म न केही पिउँछौं न केही खानेछौं। यसकारण यसैले हामी तपाईंहरूलाई यस्तो गराउन चाहन्छौं तपाईहरूकहाँ ल्याउनु भनी खबर पठाउनु होस्। तिनलाई भन्नुहोस् कि पावलसँग तपाईंले धेरै प्रश्नहरू गर्नु छ। पावल यहाँ आई पुग्न अघि नै हामी उसलाई मार्न त्यारी भई बाटोमा बस्नेछौं।” तर पावलको भानिजले यो षड़यन्त्र थाहा पाए। उनी सैन्य भवनमा गए र पावललाई सुनाईदिए। तब पावलले एकजना सेना अधिकारीलाई बोलाए अनि भने, “यस जवानलाई सेनापतिकहाँ लिएर जाऊ। उसकोमा उनको निम्ति खवर छ।” यसकारण सेना अधिकारीले त्यस जवान मानिसलाई सेनापतिकहाँ लगे। अधिकारीले भन्यो, “कैदी पावलले भन्यो कि यस जवान मानिसलाई तपाईं कहाँ लैजाउनु, किनभने उसले तपाईंलाई केही खबर दिन चाहन्छ।” सेनापतिले त्यस जवन मानिसलाई एकांत ठाउँमा लगे, जहाँ उनीहरू खुलासँग बात मार्न सक्थे। सेनापतिले भने, “तिमीले मलाई केही भन्न चाहन्छौ?” त्यस जवान मानिसले भन्यो, “यहूदीहरूले पावललाई अझ धेरै प्रश्न गर्ने निहूँमा तपाईंलाई भोलि महासभामा पावललाई ल्याई माग्ने निर्णय गरेका छन्। तर तिनीहरूलाई विश्वास नगर्नुहोस्। त्यहाँ चालीस जना भन्दा धेरै मानिसहरू लुकेर पावललाई मार्न बसेकाछन्। तिनीहरूले उनलाई नमारे सम्म न पिउने, न खाने कसम खाएका छन्! अहिले तिनीहरू तपाईंको सहमतिको निम्ति पर्खिरहेका छन्।” सेनापतिले त्यस जवान मानिसलाई यसो भनेर पठाईदिए। “कसैलाई पनि तिमीले यसो भने, भनेर नभन्नु।” त्यसपछि सेनापलिले दुइ सैन्य अधिकारीहरूलाई डाके। अनि भने, “सिजरिया जानको निम्ति 200 सिपाहीहरू 70 घोड सवार र 200 भालाधारी सिपाहीहरू तयार पार। तिनीहरू राती 9 बजे हिडन तयार हुनु पर्छ। केही घोडाहरू पावलको लागि पनि ल्याऊ ताकि पावललाई राज्यपाल फेलिक्सकहाँ सुरक्षित पुर्याउन सकिन्छ।” सेनापतिले यस्तो एउटा चिट्ठी पनि उनलाई लेखे: क्लौडियस लायसिअसबाट, महामहिम राज्यपाल फेलिक्सलाई, नमस्कार: यहूदीहरूले यो मानिसलाई पक्रेका थिए अनि मार्ने योजना गरिरहेका थिए। मैले चाल पाँए कि उनी एक रोमी नागरिक रहेछन्। यसकारण म मेरा सिपाहीहरूसँग गएँ अनि उनलाई बचाएँ। म जान्न चाहन्थें कि तिनीहरूले उनलाई किन दोष लगाइरहेका छन्। यसैले मैले तिनीहरूका महासभामा उनलाई पुर्याएँ। मैले थाहा पाएँ कि तिनीहरूकै व्यवस्थाको प्रश्नहरूको सम्बन्धमा तिनलाई दोषी ठह्राइएको रहेछ। तर ती विषयहरूमा तिनलाई जेल पठाउनु तथा मृत्यु दण्ड दिनु कुनै पनि योग्य ठहरिंदैन। मलाई सुनाईयो कि कतिपय यहूदीहरूले उनलाई मार्ने षडयन्त्र गरिरहेका थिए। यसैले मैले उनलाई तपाईंकहाँ तुरन्तै पठाएँ। यहूदीहरू जसले तिनलाई दोष्याउँदैछन् तपाईं अघि उनको विषयमा यहूदीहरूसँग भएको दोष देखाउन पनि लगाएको छु। सिपाहीहरूले तिनीहरूलाई भनेका कुराहरू गरे। सिपाहीहरूले पावललाई लिएर एन्टिप्याट्रिस शहरमा राति नै लगे। अर्को दिन घोडसवार पावलसँग सिजरियागए। तर अन्य सिपाहीहरू र भालाधारीहरू यरूशलेम सैन्य-भवन तिरै फर्केर आए। घोडसवार सिपाहीहरू सिजरियाभित्र पसे अनि राज्यपाललाई चिट्ठी दिए। त्यसपछि उनीकहाँ पावललाई सुम्पे। राज्यपालले चिट्ठी पढे पावललाई सोधे, “तिमी कुन देशका हौं?” राज्यपालले पावल सिलिसियाका हुन भनेर जाने। राज्यपालकले भने, “तिमीलाई दोष्याउनेहरू यहाँ आउँदा म तिम्रो मुद्दा लिनेछु।” अनि त्यसपछि उनले पावललाई हेरोदको राजमहलमा सुरक्षित राख्न आदेश दिए।
प्रेरित 23:1-35 सरल नेपाली पवित्र बाइबल (सरल नेपाली)
पावलले सभाको चारैतिर हेरेर भने, “दाजुभाइहरू हो, आजसम्म मेरो जीवनको यात्रामा मैले मेरो विवेकलाई परमेश्वरको अघि शुद्ध राखेको छु।” पावलले यो कुरा भनेको सुनेर प्रधान पूजाहारी हननियाले नजिकै उभिएका मानिसहरूलाई पावलको मुखमा हिर्काउने आज्ञा दिए। तर पावलले हननियालाई भने, “हे सेतो कमेरो लाएको भित्तो! तिमीलाई पनि परमेश्वरले हिर्काउनुहुनेछ। तिमी व्यवस्थाअनुसार मेरो न्याय गर्न बसेका छौ र पनि व्यवस्था मिचेर मलाई कुट्ने आज्ञा किन दिन्छौ?” पावलका नजिकै हुनेहरूले भने, “के तिमी परमेश्वरले ठहराउनुभएका प्रधान पूजाहारीलाई पनि गाली दिन्छौ?” पावलले भने, “दाजुभाइहरू हो, उहाँ नै प्रधान पूजाहारी हुनुहुन्छ भन्ने कुरा मलाई थाहा थिएन। आफ्ना मानिसहरूमाथि अधिकार गर्ने प्रधानको विरोधमा नराम्रो कुरा बोल्नुहुँदैन भन्ने धर्मशास्त्रमा लेखिएको त्यो कुरा म जान्दछु।” महासभामा सदुकी र फरिसी समूहका मानिसहरू बसेका छन् भन्ने कुरा जानेर पावलले ठूलो सोरमा भने, “दाजुभाइहरू हो, म फरिसीको छोरा फरिसी नै हुँ। मरेको मानिस फेरि बिउँतनेछन् भन्ने आशा राखेकाले यहाँ मेरो मुद्दा चलिरहेछ।” पावलले भनेको यस कुराले गर्दा सदुकी र फरिसीहरूमा मतभेद भयो र सभामा फाटो हुन गयो किनभने सदुकीहरूले मानिस मरेपछि फेरि बिउँतनेछन् भन्ने कुरामा विश्वास गर्दैनथे अनि स्वर्गदूत र आत्मा छँदैछैनन् भन्दथे। तर फरिसीहरूले चाहिँ यी तीन कुरामा विश्वास गर्दथे। त्यसैले गर्दा महासभामा ठूलो होहल्ला मच्चियो। फरिसी समूहका केही धर्म-गुरुहरूले उभिएर सदुकीहरूको घोर विरोध गर्दै भने, “हामी त यो मानिसको कुनै दोष नै देख्तैनौं। यी मानिससँग कुनै आत्मा वा स्वर्गदूतले बोलेका नै हुन् भने के भयो त!” तिनीहरूको झगडा निक्कै चर्केर गयो। झगडामा पावललाई लुछलाछ पारेर मार्लान् भन्ने डरले सेनापतिले ‘पावललाई सभाबाट निकालेर किल्लामा लैजाओ’ भनेर सिपाहीहरूलाई पठाइदिए। त्यही रातमा प्रभुले पावलको नजिकै आएर भन्नुभयो, “साहसी होऊ, नडराऊ! यहाँ यरूशलेममा मेरो गवाही दिएजस्तै तिमीले रोममा पनि दिनुपर्छ।” भोलिपल्ट बिहानै यहूदीहरू भेला भएर पावललाई मार्ने सल्लाह गरे अनि तिनीहरूले यसो भनेर शपथ खाए, “पावललाई नमारेसम्म हामी केही पनि खानेछैनौं र पानी पनि पिउनेछैनौं।” यसरी मार्नेछौं भनेर शपथ खानेहरू चालीस जनाभन्दा बढी थिए। त्यसपछि तिनीहरूले मुख्य पूजाहारी र अरू धर्म-गुरुहरूकहाँ गएर भने, “हामीले पावललाई नमारेसम्म केही पनि खाँदैनौं भनेर निश्चय नै मार्ने शपथ खाएका छौं। अब हजुरहरूले सेनापतिलाई ‘महासभाको तर्फबाट पावलको अरू जानकारी लिन चाहन्छौं’ भनेर पावललाई किल्लाबाट झिकाइदिनुहोस्। तब महासभामा आउँदाआउँदै हामी उसलाई बाटोमै मार्नेछौं।” तर ती यहूदीहरूले पावललाई मार्नेछौं भनेर ढुकेको कुरा उनका भानिजले थाहा पाए। उनले किल्लाभित्र गएर यो कुरा पावललाई सुनाए। पावलले तुरुन्तै एक जना कप्तानलाई बोलाएर भने, “यो केटोको सेनापतिसँग भेटेर बिन्ती चढाउने केही कुरो छ रे, यिनलाई उहाँकहाँ पुर्याइदिनुहोस्।” कप्तानले पावलको भानिजलाई सेनापतिकहाँ पुर्याइदिएर भने, “हजुर, कैदी पावलले मलाई बोलाएर ‘यो केटोको बिन्ती चढाउने केही कुरो छ’ भनेकोले यसलाई हजुरकहाँ ल्याइदिएको छु।” सेनापतिले त्यस केटाको हात समाती अलिक पर लगेर सोधे, “के भन्नुछ? भनिहाल।” केटोले भन्यो, “भोलि यहूदीहरूले ‘पावललाई महासभामा अरू कुरा बुझ्न लैजान पाऊँ’ भनी हजुरकहाँ बिन्ती गर्ने भएका छन्। तर हजुरले तिनीहरूको कुरा नसुन्नुहोस्! किनभने चालीस जनाभन्दा बढी यहूदीहरूले ‘पावललाई नमारी केही पनि नखाने र पानी पनि नपिउने’ भनेर शपथ खाएका छन्। तिनीहरू अहिल्यै उहाँलाई मार्न ढुकिबसेका छन् र हजुरको आज्ञाको आशामा पर्खिरहेका छन्।” यस्तो कुरा सुनेपछि सेनापतिले केटोलाई ‘यो कुरा तिमीले मलाई भनेको हो भनी कसैलाई नसुनाउनू है’ भनेर पठाइदिए। त्यसपछि सेनापतिले दुई जना कप्तानहरूलाई बोलाएर भने, “कैसरिया जानलाई दुई सय सिपाही, सत्तरी जना घोडचढी र दुई सय भाला बोकेका सिपाहीहरू ठीक पार। उनीहरू बेलुका नौ बजे नै हिँड्न तयार हुनुपर्छ। पावलले चढ्ने घोडाहरू पनि ठीक पार्नू र उनलाई राम्रो पहरा दिएर बडा-हाकिम फेलिक्सकहाँ पुर्याउनू।” यति भनिसकेपछि ती सेनापतिले बडा-हाकिम फेलिक्सलाई यस्तो एउटा पत्र लेखे– श्रीमान् बडा-हाकिम फेलिक्स, म क्लौडियस लुसियसको अभिवादन! पावल भन्ने यस मानिसलाई यहूदीहरूले मार्न भनेर पक्रेछन्, तर यिनीचाहिँ रोमी नागरिक रहेछन्। यो कुरा थाहा पाएर मैले आफैं सेना लिएर गई यिनको रक्षा गर्दै त्यहाँबाट छुटाएर ल्याएँ। यिनले के बिराएका रहेछन् भनेर बुझ्नलाई मैले यहूदीहरूको सभामा पनि हाजिर गराएँ। तर यिनले त ज्यान सजाय पाउनुपर्ने वा थुनिनुपर्ने किसिमको अपराध केही पनि गरेका रहेनछन्। उनको दोषचाहिँ तिनीहरूकै व्यवस्थाको प्रश्नहरूबारे रहेछ। यहूदीहरू यस मानिसलाई मार्ने दाउमा छन् भन्ने कुरा मैले सुनेकोले यिनलाई तुरुन्तै हजुरकहाँ पठाउँदै छु। यिनलाई दोष लगाउने यहूदीहरूलाई पनि हजुरकहाँ नै उजुर गर्नू भनी आज्ञा दिएको छु। कप्तान र सिपाहीहरूले सेनापतिको आज्ञाअनुसार पावललाई लिएर हिँडे। उनीहरूले पावललाई त्यसै रात एन्टिपाट्रिस सहरसम्म पुर्याए। भोलिपल्ट पैदल सिपाहीहरूचाहिँ पावललाई घोडचढी सिपाहीहरूको जिम्मामा दिएर यरूशलेम फर्किए। घोडचढी सिपाहीहरू कैसरियामा पुगे अनि पावललाई बडा-हाकिमकहाँ सेनापतिको पत्रसहित सुम्पिदिए। त्यो पत्र पढिसकेर बडा-हाकिमले पावललाई सोधे, “तिम्रो घर कहाँ हो? कुन इलाकामा पर्छ?” पावलले भने, “किलिकियामा पर्छ, हजुर।” अनि बडा-हाकिमले भने, “त्यसो भए तिम्रो उजुर गर्नेहरू यहाँ आइपुगेपछि मात्र तिम्रो कुरा सुनौंला।” त्यसपछि बडा-हाकिमले पावललाई राम्ररी पहरा दिएर हेरोदको दरबारमा राख्नू भन्ने आज्ञा दिए।