२ राजाहरू 5:1-27
२ राजाहरू 5:1-27 नेपाली नयाँ संशोधित संस्करण (NNRV)
नामान अरामका राजाको सेनाका सेनापति थिए। उनी आफ्ना मालिकको दृष्टिमा एक ठूला मानिस थिए, र अति इज्जतदार थिए, किनभने उनले गर्दा नै अरामलाई परमप्रभुले विजयी तुल्याउनुभएको थियो। उनी एक वीर योद्धा थिए, तर कुष्ठरोगी पनि थिए। अब अरामबाट दलहरू गएर इस्राएलबाट एउटी जवान ठिटीलाई कैद गरेर ल्याएका थिए, र त्यसले नामानकी पत्नीको चाकरी गर्थी। त्यसले आफ्नी मालिक्नीलाई भनी, “यदि मेरा मालिकले सामरियामा बस्नुहुने अगमवक्तालाई भेट गरे भने, उहाँले तिनको रोग निको पारिदिनुहुनेथियो!” नामान आफ्ना मालिककहाँ गएर इस्राएलबाट ल्याएकी त्यस ठिटीले भनेको कुरा बताइदिए। अरामका राजाले जवाफ दिए, “हुन्छ, तिमी जाऊ। म इस्राएलका राजालाई एउटा पत्र पठाउनेछु।” यसैले नामान आफ्नो साथमा सत्तरी किलोग्राम सुन र तीन सय चालीस किलोग्राम चाँदी र दश जोर लुगा लिएर गए। उनले इस्राएलका राजाकहाँ लगेको पत्र यस्तो थियो: “यो पत्रसाथै म तपाईंकहाँ मेरो दास नामानलाई पठाइरहेछु। तपाईंले त्यसको कुष्ठरोग निको पारिदिनुहोला।” इस्राएलका राजाले त्यो चिट्ठी पढ्ने बित्तिकै आफ्ना लुगा च्यातेर भने, “के म परमेश्वर हुँ र? मार्न र जिउँदो पार्न सक्छु र? यस मानिसले किन त्यसको कुष्ठरोगबाट निको पार्न कसैलाई मकहाँ पठाउँछ? हेर त, त्यसले मसित झगड़ाको निहुँ खोज्दैछ!” इस्राएलका राजाले आफ्ना लुगा च्यातेको कुरा जब परमेश्वरका जन एलीशाले सुने, तब तिनले राजालाई यो समाचार पठाए, “तपाईंले किन आफ्ना लुगा च्यात्नुभयो? मानिस यहाँ मकहाँ आओस्, र त्यसले इस्राएलमा एक जना अगमवक्ता रहेछन् भनी जान्नेछ।” यसैले नामान आफ्ना घोड़ाहरू र रथहरूका साथमा गए, र एलीशाका घरको ढोकामा अड़िए। एलीशाले उनलाई यसो भन्न एउटा समाचारवाहक पठाए, “तिमी आफै गएर यर्दन नदीमा सात पल्ट डुबुल्की मार, र तिम्रो मासु ज्यूँका त्यूँ हुनेछ, र तिमी शुद्ध हुनेछौ।” तर नामान रिसाएर यसो भन्दै गइहाले, “मैले सोचेको थिएँ, तिनी बाहिर निस्किआएर परमप्रभु आफ्ना परमेश्वरको नाउँ पुकारेर मेरो रोग भएको ठाउँमाथि हात हल्लाएर मेरो कुष्ठरोग निको पारिदिनेछन् होला। के दमस्कसका अबाना र फारपर नदीहरू इस्राएलको कुनै पानीभन्दा असल छैनन् र? के म तिनमा नै धोएर शुद्ध हुन सक्दिनँ र?” यसैले उनी फर्केर रीसको झोँकमा गइहाले। तर नामानका नोकरहरूले उनीकहाँ आएर उनलाई भने, “हे पिताज्यू, यदि अगमवक्ताले तपाईंलाई केही ठूलो कुरा गर्नुहोस् भनी भन्नुभएको भए के तपाईं गर्नुहुनेथिएन र? उहाँले तपाईंलाई धोएर शुद्ध हुनुहोस् भन्नुभएकोमा तपाईंले झन् किन नगर्ने?” यसैले उनी तल ओर्ले र परमेश्वरका जनले भनेबमोजिम यर्दन नदीमा सात पल्ट स्वयम् डुबुल्की मारे, र उनको मासु ज्यूँका त्यूँ भयो, जवान केटाको जस्तै भयो। तब नामान र उनका नोकरहरू परमेश्वरका जनकहाँ फर्केर आए। उनी तिनको सामु खड़ा भएर भने, “अब मलाई थाहा भयो, कि इस्राएलमा बाहेक सारा संसारमा कुनै परमेश्वर हुनुहुन्न। कृपा गरी अब आफ्नो दासबाट केही उपहार लिनुहोस्।” ती अगमवक्ताले जवाफ दिए, “जीवित परमप्रभु, जसको सेवा म गर्दछु, उहाँको नाउँमा शपथ खाएर म भन्दछु, म केही पनि ग्रहण गर्नेछैनँ।” त्यो लिनलाई नामानले तिनलाई कर लगाए, तापनि तिनले इन्कार गरे। नामानले भने, “यदि तपाईं लिनुहुन्न भने, आफ्नो दासलाई दुई खच्चरको भारी माटो लान दिनुहोस्। किनकि अब फेरि कहिल्यै हजूरको दासले परमप्रभुलाई बाहेक अरू कुनै देवतालाई होमबलि र बलिदानहरू चढ़ाउनेछैनँ। तर यो एउटा कुरामा मात्र परमप्रभुले तपाईंको दासलाई क्षमा गरून्: जब मेरा मालिक रिम्मोनको मन्दिरमा पूजा गर्नलाई मेरो हातमा भर परेर पस्नुहुन्छ र उहाँले त्यहाँ पूजा गर्दा म पनि निहुरन्छु, तब यसको निम्ति परमप्रभुले हजूरको दासलाई क्षमा गरून्।” एलीशाले भने, “शान्तिसित जाऊ।” नामान आफ्नो यात्रामा अलिक परसम्म मात्र पुगेका थिए, तब परमेश्वरका जन एलीशाको चाकर गेहजीले आफ्नो मनमा भन्यो, “मेरा मालिकले त यी अरामी नामानलाई उनले ल्याएका चीज नलिएर सजिलैसित पठाए। परमप्रभुका जीवनको शपथ खाएर म भन्छु, म कुदेर गई उनलाई भेटेर उनीबाट केही लिनेछु।” यसैले गेहजी नामानको पछिपछि हतार-हतार गरी कुदेर गयो। जब नामानले त्यसलाई आफूतिर कुदेर आइरहेको देखे, तब त्यससित भेट गर्न उनी आफ्नो रथबाट ओर्लेर उनले सोधे, “के सबै ठीक छ?” गेहजीले जवाफ दियो, “सबै ठीक छ। मेरा मालिकले मलाई यसो भनेर पठाउनुभएको छ, ‘एफ्राइमको पहाड़ी देशबाट अगमवक्ताको दलबाट दुई जना जवान मानिसहरू भर्खरै आएका छन्। कृपा गरी तिनीहरूलाई एक तोड़ा चाँदी र दुई जोर लुगा दिनुहोस्’।” नामानले भने, “निश्चय, दुई तोड़ा लैजाऊ न।” उनले गेहजीलाई ती लान ढिपी गरे, अनि उनले ती दुई तोड़ा चाँदी र दुई जोर लुगा दुई वटा थैलामा बाँधिदिए। उनले आफ्ना दुई जना नोकरलाई ती दिए, र ती बोकेर उनीहरू गेहजीको अगिअगि हिँड़े। जब गेहजी डाँड़ामा आइपुग्यो, तब त्यसले ती चीज ती दुई नोकरबाट लिएर घरमा राख्यो। त्यसले उनीहरूलाई बिदा गर्यो, र उनीहरू गइहाले। तब त्यो भित्र गएर आफ्ना मालिक एलीशाको सामुन्ने खड़ा भयो। एलीशाले सोधे, “गेहजी, तँ कहाँ गएको थिइस्?” गेहजीले जवाफ दियो, “हजूरको चाकर कतै पनि गएको थिएन।” तर एलीशाले त्यसलाई भने, “जब ती मानिस आफ्नो रथबाट ओर्लेर तँलाई भेट्न फर्कंदा के मेरो आत्मा तँसित थिएन र? रुपियाँपैसा वा लुगा लिने, वा भद्राक्षका बोटहरू, दाखबारीहरू, भेड़ा-बाख्राहरू, गाई-गोरुहरू र कमारा-कमारीहरू ग्रहण गर्ने यो समय हो र? नामानको कुष्ठरोग तँ र तेरा सन्तानमा सधैँको लागि टाँसिरहनेछ।” तब गेहजी तिनको सामुन्नेबाट गइहाल्यो, र त्यो हिउँजस्तै सेतो कुष्ठरोगी भयो।
२ राजाहरू 5:1-27 पवित्र बाइबल (NERV)
नामान अरामका राजाको सेनाका कप्तान थिए। नामान आफ्नो राजाकालागि धेरै महत्वपूर्ण थिए। किनभने परमप्रभुले उनलाई अरामको विजयका लागि प्रयोग गरेका थिए। नामान महान् र शक्तिशाली मानिस थिए, तर तिनी कुष्ठ रोगले ग्रस्त थिए। अरामी सेनाले इस्राएलमा लडाईँ गर्नका लागि सैनिकहरूको धेरै दलहरू पठाए। सैनिकहरूले मानिसहरूलाई तिनीहरूको दास बनाए। एक पटक तिनीहरूले इस्राएलको भूमिबाट एउटी सानी केटी ल्याए। यो सानी केटी नामानकी पत्नीकी सेविका भई। यस केटीले नामानकी पत्नीलाई भनी, “म चाहन्छु, मेरा मालिक नामानले अगमवक्ता एलीशासँग भेट गरून् जो सामरियामा बस्छन्। त्यस अगमवक्ताले नामानको कुष्ठा रोग निको पार्न सक्छन।” नामान आफ्नो मालिक (अरामका राजा) कहाँ गए। नामानले अरामका राजालाई ती सबै कुराहरू गरे जो इस्राएली केटीले भनेकी थिई। तब अरामका राजाले भने, “अहिले जाऊ र म इस्राएलका राजालाई एउटा पत्र पठाउने छु।” यसकारण नामान इस्राएल गए। नामानले आफूसँग केही उपहारहरू लगे। नामानले दश तोडा चाँदी, 6,000 शेकेल सुनका टुक्राहरू र दश जोर लुगा लिएर गए। नामानले अरामका राजाबाट इस्राएलका राजाका लागि पत्र लगे। पत्रमा लेखिएको छः “अहिले, यस पत्रले बताउँछ म आफ्नो सेवक नामानलाई तपाईकहाँ पठाउँदै छु। उसको कुष्ठ रोग निको पार्नुहोस्।” जब इस्राएलका राजाले पत्र पढे, उनले आफूलाई दुःखी र उदाशी देखाउनका लागि आफ्नो लुगा च्याते। इस्राएलका राजाले भने, “के म परमेश्वर हुँ? होइन! मसित जीवन मरण नियन्त्रणको क्षमता छैन। यस कारण अरामका राजाले किन कुष्ठ को रोगीलाई मकहाँ निको पार्न पठाए? यस विषयमा सोचे अनि तिनीले थाह पाए, यो एउटा छल हो। अरामका राजा लडाइँ शुरू गर्ने चेष्टा गर्दै छन्।” परमेश्वरको जन, एलीशाले सुने, इस्राएलका राजाले आफ्नो दुःख र रीस देखाउन लुगाहरू, च्याते। यसकारण एलीशाले आफ्नो खबर राजाकहाँ पठाए, “तिमीले आफ्नो लुगा किन च्यात्यौ? नामान मकहाँ आओस्। तब उसले थाह पाउने छ, इस्राएलमा एकजना अगमवक्ता छ।” यसकारण नामान आफ्ना घोडाहरू अनि रथहरूसँगै एलीशाको घरमा आए अनि ढोकाको बाहिर उभिए। एलीशाले नामानसम्म एक जना दूत पठाए। दूतले भन्यो, “जाऊ अनि यर्दन नदीमा सात पटक धोऊ। तब तिम्रो छालाको कुष्ठ निको हुनेछ अनि तिमी शुद्ध हुने छौ।” नामान रिसाए अनि फर्किए। उनले भने, “मैले सोचेको थिएँ एलीशा बाहिर निस्किन्छन् अनि मेरो अघि उभिन्छन् अनि आफ्नो परमप्रभु परमेश्वरलाई आह्वान गर्ने छन्। मैले सोचेको थिएँ, उनले मेरो शरीरमाथि आफ्नो हात हल्लाउने छन् अनि कुष्ठ रोग निको हुनेछ। दमीशकका नदीहरू अबाना र फारपर इस्राएलका सबै पोखरीहरूका पानी भन्दा राम्रा छन्। मैले दमीशकका ती नदीहरूमा धुने काम किन नगर्नु अनि निको नहुनु?” नामान साह्रै रिसाएका थिए अनि तिनी फर्किए। तर नामानको सेवकहरू उनकोमा गए अनि उनीसँग कुरा गरे। उनीहरूले भने, “मालिक, यदि अगमवक्ताले तपाईँलाई केही महान कार्य गर्नु भनेको खण्डमा, तपाई गर्नु हुन्छ, होइन र यसकारण तपाईले उनको आज्ञा पालन गर्नु पर्छ यदि उनी तपाईलाई केही सरल काम गर्नु भन्दछन्। अनि उनले भने, ‘नुहाऊ अनि तिमी शुद्ध र स्वच्छ हुनेछौ।’” यसकारण नामानले त्यही गरे जो परमेश्वरको जनले गर्नु भने। नामान नदीमा पसे अनि यर्दन नदीमा सात पटक डुबे। अनि नामान शुद्ध र स्वच्छ भए। नामानको छाला नानीकोछाला जस्तै नरम भयो। नामान अनि उनको सबै दल परमेश्वरको मानिस कहाँ फर्केर आए। उनी एलीशासामु उभिए अनि भने, “हेर, अहिले म जान्दछु इस्राएलमा बाहेक अरू कतै परमेश्वर छैनन्। अब कृपया मबाट एउटा उपहार स्वीकार गर्नुहोस्।” तर एलीशाले भने, “म परमप्रभुको सेवा गर्दछु अनि म शपथ खाएर भन्छु, जब परमप्रभु हुनुहुन्छ म कुनै उपहार स्वीकार गर्दिन।” नामानले एलीशालाई उपहार स्वीकार गराउन पुरा चेष्टा गरे र भने, “यदि उपहार स्वीकार गर्नु हुन्न भने मेरो निम्ति यति काम गर्नुहोस्। मेरा खच्चरहरूमा इस्राएलबाट दुइभारी धूलो भर्न दिनुहोस्। किनभने म अरू कुनै परमेश्वरलाई होमबलि अथवा बलिदान चढाउँदिन। म परमप्रभुलाई मात्र बलि चडाउनेछु। अनि म अहिले प्रार्थना गर्छु, परमप्रभुले यसको लागि मलाई क्षमादान गर्नुहुने छ अगममा मेरा मालिक अरामका राजा असत्य देवताको पुजा गर्नका लागि रिम्मोनको मन्दिरमा जाने छन्। यसकारण मैले रिम्मोनको मन्दिरमा निहुरिनु पर्छ। म अहिले परमप्रभुलाई क्षमा गर्न बिन्ती गर्छु यदि त्यस्तो हुन्छ।” तब एलीशाले नामानलाई भने, “शान्तिसँग जाऊ।” यसकारण उसले उनलाई छोडे अनि केही टाढा पुगे। तर परमेश्वरको जन एलीशाको सेवक गेहजीले भन्यो, “हेर, मेरा मालिक एलीशाले अरामी नामानलाई उनले त्यसको उपहार स्वीकार नगरी नै जानदिएका छन्। परमप्रभु जीवित भए जस्तै म नामानको पछि लाग्नेछु र उसबाट केही लिनेछु।” यसकारण गेहजी नामानतिर दगुरे। नामानले कसैलाई आफूतिर दगुरेको देखे। उनी गेहजीसँग भेट गर्न रथबाट ओर्लिए। नामानले भने, “के सबै ठीक-ठाक छ?” गेहजीले भन्यो, “हजूर, सबै कुरा ठीक-ठाक छ। मेरा मालिक एलीशाले मलाई पठाएको छ। उनले भने, ‘हेर, दुइजना युवकहरू मकहाँ आए। तिनीहरू एप्रैमको पहाडी देशबाट आएका अगमवक्ताहरू हुन्। कृपया तिनीहरूलाई चाँदीको एक तोडा र दुइ जोर फेर्ने लुगाहरू देऊ।’” नामानले भने, “कृपया दुइ तोडा लैजाऊ!” नामानले गेहजीलाई चाँदी लिनका लागि राजी गराए। नामानले दुइवटा थैलोमा दुइ तोडा चाँदी हाले अनि दुइजोर फेर्ने लुगा लिए। तब नामानले ती चीजहरू आफ्ना दुइ सेवकहरूलाई दिए। सेवकहरूले ती चीजहरू गेहजीसम्म पुर्याए। जब गेहजी पहाडमा आयो, उसले सेवकहरूबाट ती चीजहरू लगे। गेहजीले सेवकहरूलाई टाढा पठाए अनि तिनीहरू गए! तब गेहजीले ती चीजहरू घरमा लुकाए। गेहजी आए अनि आफ्नो मालिक एलीशा सामु उभिए। एलीशाले गेहजीलाई भने, “गेहजी तँ कहाँ गएको थिस्?” गेहजीले भने, “म कत्तै गएको थिइन।” एलीशाले गेहजीलाई भने, “त्यो साँच्चो होइनँ! मेरो मुटु तँसँगै थियो जब त्यो नामान तँ सँग भेट गर्न आफ्नो रथबाट ओर्लियो। यो धन, लुगा भद्राक्ष, दाख, भेंडा, गाई अथवा पुरूष तथा मैले सेवकहरू लिने समय होइन। अब, तँ र तेरो नानीहरूले नामानको रोग पाउने छौ। तँलाई सधैँका लागि कुष्ठ हुनेछ।” जब गेहजीले एलीशालाई छोड्यो, गेहजीको छाला हिउँ जस्तो सेतो भयो। गेहजी कुष्ठको रोगी भयो।
२ राजाहरू 5:1-27 सरल नेपाली पवित्र बाइबल (सरल नेपाली)
अरामका सेनाका सेनापति नामानलाई उनका राजाले खुबै मान र आदर गर्थे किनभने परमप्रभुले नामानद्वारा अरामका सेनालाई विजय दिनुभएको थियो। उनी महान् योद्धा थिए; तर उनलाई डरलाग्दो चर्मरोग थियो। इस्राएलमाथि गरेको एउटा आक्रमणमा अरामीहरूले एउटी सानी इस्राएली ठिटीलाई कैद गरी लगेका थिए र त्यो नामानकी स्वास्नीको चाकरनी भएकी थिई। एक दिन त्यसले आफ्नी मालिकनीलाई भनी, “मेरा मालिक सामरियामा बस्ने अगमवक्ताकहाँ जान सक्नुभए असल हुन्थ्यो भन्ने मलाई लाग्छ। उनले मालिकको कुष्ठरोग निको पारिदिनुहुन्थ्यो।” यो कुरा सुनी नामान राजाकहाँ गए र त्यस ठिटीले भनेको कुरा राजालाई सुनाए। राजाले भने, “म चिठी दिन्छु, त्यो लिएर इस्राएलका राजाकहाँ जाऊ।” नामान तीस हजार चाँदीका टुक्रा, छ हजार सुनका टुक्रा र दश जोर कपडा लिएर हिंडे। उनले लगेका चिठीमा यसरी लेखिएको थियो, “यो पत्र लिई तपाईंकहाँ आउने मानिस मेरो सेनापति नामान हो। तपाईंले उसको कुष्ठरोग निको पारिदिनुहोस्।” त्यो चिठी पढी इस्राएलका राजा जिल्ल परे। आफ्नो वस्त्र च्यातेर भने, “मैले यस मानिसलाई बिसेक गराउन सक्छु भनी अरामका राजाले कसरी आशा गर्न सक्छन्? म परमेश्वर हुँ र? जीवन र मरणको अधिकार मसित छ भनी उनी सोच्छन् कि क्या हो? यसले सोझै बुझाउँछ कि उनी मसित झगडा गर्न चाहन्छन्!” यो कुरा सुनेर एलीशाले राजाकहाँ यस्तो खबर पठाए, “तपाईं किन आत्तिनुहुन्छ? त्यस मानिसलाई मकहाँ पठाइदिनुहोस्। इस्राएल देशमा एक जना अगमवक्ता छ भनी म उनलाई बुझाइदिनेछु।” नामान आफ्ना रथ र घोडाहरू लिएर एलीशाको घरमा गए र ढोकामा अडिए। एलीशाले एउटा चाकरद्वारा उनलाई यर्दन नदीमा गई सात चोटि डुबुल्की मार्नू र तिमी रोगबाट पूरा निको हुनेछौ भनी खबर पठाए। तर रिसले झोकिएर नामानले यसो भन्दै हिंडे, “मैले सोचेको थिएँ कि उनी कम-से-कम निस्केर मकहाँ आई परमप्रभु आफ्ना परमेश्वरलाई बिन्ती गरेर मेरो रोग लागेको अङ्गमाथि आफ्नो हात राखेर मलाई निको पार्नेछन्। के दमस्कसका नदीहरू अबाना र फारपर इस्राएलका नदीहरूभन्दा असल छैनन् र? तिनमा डुबुल्की मारी म निको हुन सक्दिनँ र?” तब उनी झोकिएर हिंडे। उनका चाकरहरूले उनको छेउमा गई भने, “हजुर, अगमवक्ताले तपाईंलाई केही गाह्रो कुरा गर्नुभएको भए, त्यो तपाईं गर्नुहुनेथ्यो। उनले भनेअनुसार गएर नदीमा डुबुल्की मारी किन निको हुनुहुन्न?” त्यसरी नामान यर्दनमा गए र एलीशाको आदेशअनुसार सात पटक नदीमा डुबुल्की मारे र पूरा निको भए। उनको शरीर साना बालकको जस्तै स्वस्थ र शुद्ध भयो। आफ्ना सबै चाकरहरूसित एलीशाकहाँ आएर तिनले भने, “अब मलाई थाहा भयो कि इस्राएलका परमेश्वरबाहेक अरू कोही ईश्वर संसारमा छैनन् र हजुर, कृपा गरी मबाट एउटा कोसेली ग्रहण गर्नुहोस्।” एलीशाले उत्तर दिए, “जीवित परमप्रभु, जसको म सेवा गर्दछु, उहाँलाई साक्षी राखी म भन्दछु, म केही पनि ग्रहण गर्नेछैनँ।” नामानले उपहार लिन कर लाए तर एलीशा मान्दै मानेनन्। नामानले भने, “यदि मेरो कोसेली लिनुहुन्न भने मलाई दुई खच्चरको भारी माटो यहाँबाट लिएर घर जान दिनुहोस् किनभने अबदेखि उसो म परमप्रभुबाहेक अरू कुनै देवतालाई होमबलि र अन्य कुनै बलिदान चढाउनेछैनँ। म आशा गर्दछु कि अरामका रिम्मोन देवताको मन्दिरमा मेरा राजा पूजा गर्न जाँदा जब म उनीसित गएर मन्दिरमा शिर निहुराउनुपर्छ, तब परमप्रभुले मलाई क्षमा गरून्!” “शान्तिसित जानुहोस्,” एलीशाले भने र नामान बिदा भए। नामान अलि पर पुग्दा एलीशाका चाकर गेहजीले आफ्नो मनमा भन्यो, “मेरा मालिकले नामानबाट केही नलिई उनलाई छोडिदिए। उनले दिएको कुरा मालिकले लिनुपर्थ्यो। जीवित परमप्रभुलाई साक्षी राखी म यो गरिहाल्छु कि म कुदेर गई उनलाई भेटेर उनीबाट केही लिनेछु।” त्यो दगुर्दै नामानलाई पछ्याएर गयो। कसैलाई आफूतिर दगुर्दै आएको देखी नामान उनलाई भेट्न रथबाट उत्रे र सोधे, “केही गल्ती भयो कि?” गेहजीले उत्तर दियो, “त्यसो होइन; तर मेरा मालिकले तपाईंलाई यसो भन् भनी मलाई पठाए। भर्खरै अगमवक्ताका दलबाट दुई जना एफ्राइमका पहाडी इलाकाबाट आइपुगे र उनी चाहन्छन् कि तिनीहरूलाई तपाईंले ३,००० चाँदीका टुक्रा र दुई जोर असल कपडा दिनुहोस्।” नामानले जवाफ दिए, “कृपा गरी ६,००० चाँदीका टुक्रा लैजाऊ।” उनले चाँदीका टुक्रा दुई वटा थैलोमा बाँधेर त्यसलाई ती लिन कर लाए र आफ्ना दुई चाकरका हातमा एक-एक जोर असल कपडा पनि दिएर तिनीहरूलाई गेहजीको अघि-अघि पठाइदिए। एलीशा बसेका डाँडामा पुगेर गेहजीले थैलाहरू बोकेर घरभित्र लग्यो र नामानका चाकरहरूलाई फर्काइदियो। त्यो घरभित्र फेरि पस्यो र एलीशाले सोधे, “तँ कहाँ गएको थिइस्?” त्यसले जवाफ दियो, “हजुर, कहीँ पनि गइनँ त?” तर एलीशाले भने, “ती मानिस रथबाट उत्रेर तँलाई भेट्न आउँदा म आत्मामा तँसित थिइनँ र? यो पैसा, लत्ता-कपडा, जैतुन र दाखको बारी, भेडा र गाई-वस्तु, नोकर-चाकरहरू लिने समय होइन। अब नामानको कुष्ठरोग तँलाई सर्नेछ र त्यो सदाकाल तँ र तेरा सन्तानसित रहिरहनेछ।” गेहजी बिदा भयो। त्यसलाई डरलाग्दो कुष्ठरोग लाग्यो। त्यसका शरीरको छाला हिउँजस्तै सेतो भयो।