प्रकाश 13:1-18

अनि मैले एउटा पशुलाई समुद्रबाट निस्कँदै गरेको देखें। त्यसका दशओटा सिङहरू र सातओटा शिरहरू थिए, अनि त्यसका सिङहरूमा दशओटा मुकुटहरू थिए, अनि प्रत्येक शिरमाथि एउटा ईश्‍वरनिन्दाको नाउँ लेखिएको थियो। मैले देखेको पशु चितुवाजस्तै थियो, तर त्यसका खुट्टाहरू भालुका जस्ता अनि मुखचाहिँ सिंहको जस्तो थियो। त्यस अजिङ्गरले आफ्नो शक्‍ति, अनि आफ्नो सिंहासन र ठूलो अख्तियार त्यस पशुलाई दियो। त्यस पशुका शिरहरूमध्ये एउटामा प्राणघातक चोट लागेको जस्तो थियो; तर त्यो घातक चोट निको भएको थियो। सारा पृथ्वी छक्‍क पर्‍यो र त्यस पशुको पछि लाग्यो। मानिसहरूले त्यस अजिङ्गरको आराधना गरे, किनकि त्यसले नै त्यस पशुलाई अधिकार दिएको थियो, अनि तिनीहरूले त्यस पशुलाई पनि आराधना गरे, र यसो भनी सोधे, “यो पशु जस्तो को छ र? यससित लडाइँ गर्न कसले सक्छ र?” त्यस पशुलाई अहङ्कारका शब्दहरू र ईश्‍वरनिन्दाहरू बोल्नलाई एउटा मुख र बयालीस महिनासम्म आफ्नो शक्‍ति चलाउने अख्तियार दिइयो। परमेश्‍वरको विरुद्धमा निन्दा गर्न, उहाँको नाउँ र उहाँको वासस्थान अनि स्वर्गमा बस्‍नेहरूसमेत सबैको निन्दा गर्न त्यसले आफ्नो मुख खोल्यो। त्यसलाई सबै सन्तहरूसित लडाइँ गर्ने अनि तिनीहरूलाई जित्ने शक्‍ति दिइयो। त्यसलाई प्रत्येक कुल, जाति, भाषा र राष्ट्रहरूमाथि अख्तियार दिइयो। अनि पृथ्वीमा वास गर्ने सबैले त्यस पशुको आराधना गर्नेछन्, तिनीहरूले जसको नाउँ संसारको सृष्‍टिदेखि नै मारिनुभएको थुमाको जीवनको पुस्तकमा लेखिएको छैन। जसको कान छ, त्यसले सुनोस्। “यदि कसैलाई कैदमा जानुछ भने, त्यो कैदमा जानेछ। यदि कसैलाई तरवारले मारिनुछ भने, त्यो तरवारले नै मारिनेछ।” परमेश्‍वरका जनहरूको धैर्यशाली सहनशीलता र विश्‍वासयोग्यता यसैमा हुनुपर्छ। तब मैले पृथ्वीबाट माथि निस्कँदै गरेको अर्को पशु देखें। त्यसका भेडाका जस्ता दुई सिङहरू थिए, तर त्यो अजिङ्गरले झैं बोल्थ्यो। त्यसले पहिलो पशुको पक्षमा त्यसको सारा अधिकार चलायो, अनि पृथ्वी र त्यसका बासिन्दाहरूलाई त्यसले त्यो प्राणघातक चोट निको भएको पहिलो पशुको आराधना गर्न लगायो। अनि त्यसले अचम्मका चिन्हहरू देखायो, यहाँसम्म कि मानिसहरूले देख्ने गरी त्यसले आकाशबाट पृथ्वीमा आगोसमेत झार्‍यो। त्यस पहिलो पशुको पक्षमा प्रयोग गर्ने अधिकार पाएको अलौकिक चिन्हहरूद्वारा त्यसले पृथ्वीका बासिन्दाहरूलाई बहकायो। तरवारको चोट पाएर पनि त्यसले तिनीहरूलाई जीवित भएको त्यस पहिलो पशुको सम्मानमा मूर्ति बनाउन हुकुम दियो। त्यस पहिलो पशुको मूर्तिले बोलोस् भनेर त्यसमा सास हाल्ने अनुमति त्यसलाई दिइयो, यस हेतुले कि त्यस मूर्तिलाई आराधना नगर्ने सबै मारिऊन्। त्यसले साना र ठूला, धनी र गरिब, स्वतन्त्र र सेवकहरू, प्रत्येकलाई आफ्नो दाहिने हातमा अथवा निधारमा त्यसको छाप लाउन कर लगायो। त्यो छापचाहिँ त्यस पहिलो पशुको नाउँ अथवा त्यसको नाउँको संख्या हो, यो छाप नभईकन कसैले पनि किन्‍न वा बेच्न नपाउने भयो। बुद्धि चाहिने यस्तै बेला हो। जसको समझ छ, त्यसले त्यस पशुको संख्या गनोस्, किनकि यो मानिसको संख्या हो। अनि त्यसको संख्या छ सय छयसट्ठी हो।