जब उहाँ एकलै हुनुभयो, ती बाह्र चेलाहरू र उहाँका चारैतिर भएकाहरूले दृष्टान्तहरूका विषयमा उहाँलाई सोधे। उहाँले तिनीहरूलाई भन्नुभयो, “परमेश्वरको राज्यको रहस्य तिमीहरूलाई प्रकट गरिएको छ, तर अरूलाई हरेक कुरो दृष्टान्तहरूमा भनिन्छ, यसरी धर्मशास्त्र पूरा होस्:
“ ‘तिनीहरूले हेरिरहनेछन्, तर कहिल्यै देख्नेछैनन्,
सुन्न त सुनिरहनेछन्, तर कहिल्यै बुझ्नेछैनन्;
नत्र तिनीहरूले पश्चात्ताप गर्नेथिए र क्षमा पाउनेथिए।’ ”
तब येशूले तिनीहरूलाई भन्नुभयो, “के तिमीहरू यो दृष्टान्त बुझ्दैनौ? त्यसो भए तिमीहरूले अरू दृष्टान्त कसरी बुझ्नेछौ? बीउ छर्नेले वचन छर्दछ। कति मानिसहरू बाटोतिर परेका बीउजस्तै हुन्, जहाँ वचन छरिन्छ; तिनीहरूले जब यसलाई सुन्छन्, शैतान आउँछ र तिनीहरूमा छरिएको त्यो वचन लैजान्छ। अरूचाहिँ ढुङ्गेनी ठाउँमा छरिएका बीउजस्तै हुन्, तिनीहरूले वचन सुन्ने बित्तिकै आनन्दसाथ त्यसलाई ग्रहण गर्छन्; तर तिनीहरूका जरा नभएकाले, ती थोरै समयको लागि मात्र रहन्छन्। जब वचनको कारण दुःख र सतावट आइपर्दछ, तब तिनीहरू झट्टै पछि हट्छन्। अझ अरूचाहिँ काँडाहरूमा छरिएका बीउजस्तै हुन्, जसले वचन सुन्छन्, तर यस जीवनको फिक्री र धनसम्पत्तिको छलले अनि अरू थोकहरूको मोह आउँछ र वचनलाई निसासिदिन्छन्, र त्यो नफल्ने हुन्छ। तर अरूचाहिँ असल माटोमा परेका बीउजस्तै हुन्, जसले वचन सुन्दछन्, त्यसलाई ग्रहण गर्दछन्, अनि तीस गुणा, साठी गुणा र सय गुणासम्म फल फलाउँछन्।”
येशूले तिनीहरूलाई भन्नुभयो, “के तिमीहरूले एउटा बत्ती ल्याएर भाँडोमुनि अथवा खाटमुनि राख्छौ र? यसको सट्टा तिमीहरूले के त्यसलाई सामदानमाथि राख्दैनौ र? जे लुकाइन्छ, त्यो प्रकट हुनको लागि हो, अनि जे गुप्तमा राखिन्छ, त्यो खुलस्त गरिनको लागि हो। यदि कसैको सुन्ने कानहरू छन् भने, त्यसले सुनोस् र बुझोस्।”
उहाँले अझै भन्नुभयो, “तिमीहरू जे सुन्छौ, त्यसलाई होसियारीसाथ विचार गर। जुन नापले तिमीहरू अरूहरूलाई नाप्दछौ, तिमीहरू पनि त्यही नापले अर्थात् अझै बढ्ता गरी नापिनेछौ। जससित छ, त्यसलाई अरू दिइनेछ; र जससित छैन, त्यससित भएको पनि खोसिनेछ।”
उहाँले यो पनि भन्नुभयो, “परमेश्वरको राज्य यस्तो छ: एकजना मानिसले जमिनमा बीउ छर्छ। राती र दिउँसो, ऊ सुते पनि वा उठे पनि, त्यो बीउ उम्रन्छ अनि बढ्छ, यद्यपि यो कसरी हुन्छ सो उसले जान्दैन। माटोले आफै अन्न फलाउँछ; पहिले बोट, त्यसपछि बाला, त्यसपछि बालामा पूरा अन्न। अन्न पाक्नसाथ उसले त्यसमा हँसिया लगाउँछ, किनकि कटनीको बेला आइपुगेको हुन्छ।”
उहाँले फेरि भन्नुभयो, “हामी परमेश्वरको राज्यको तुलना केसँग गरौं? अथवा यसलाई वर्णन गर्नलाई हामीले कुन दृष्टान्त प्रयोग गरौं? यो एउटा रायोको बीउजस्तो हो, जुन माटोमा रोपिने बीउहरूमध्ये सबभन्दा सानो हुन्छ। तैपनि रोपेपछि यो बढेर बारीमा भएका अरू बोटबिरुवाहरू भन्दा ठूलो हुन्छ, जसका यति ठूला हाँगाहरू हुन्छन् कि, चराचुरुङ्गीहरू यसका छहारीमा बास बस्न सक्छन्।”
यस्ता अरू धेरै दृष्टान्तहरूद्वारा येशूले तिनीहरूले बुझ्न सक्नेअनुसार तिनीहरूसित वचनहरू बोल्नुभयो। उहाँले तिनीहरूसित दृष्टान्तहरू प्रयोग नगरी केही भन्नुभएन; तर उहाँ आफ्ना चेलाहरूसित एकलै हुँदा तिनीहरूलाई सबैको अर्थ बताइदिनुहुन्थ्यो।
त्यस दिन, साँझ परेपछि उहाँले चेलाहरूलाई भन्नुभयो, “हामी पारिपट्टि जाऔं।” भीडलाई छोडेर तिनीहरूले उहाँलाई, उहाँ जुन डुङ्गामा हुनुहुन्थ्यो, त्यसैमा लगे। त्यहाँ उहाँसित अरू डुङ्गाहरू पनि थिए। तब एउटा डरलाग्दो आँधी आयो, र छालहरू डुङ्गाभित्र पसे, अनि त्यसलाई पानीले डुबाउनै लाग्यो। येशूचाहिँ डुङ्गाको पछिल्लो भागमा एउटा सिरानी लगाएर निदाइरहनुभएको थियो। अनि चेलाहरूले उहाँलाई बिउँझाएर भने, “हे गुरु, हामी डुब्नैलागेका छौं, र पनि तपाईंले वास्ता गर्नुहुन्न?”
उहाँले उठेर बतासलाई हप्काउनुभयो, अनि छालहरूलाई भन्नुभयो, “चूप लाग! शान्त हो!” तब बतास पूर्ण रूपले थामियो, र पूरै चकमन्न भयो।
उहाँले आफ्ना चेलाहरूलाई भन्नुभयो, “तिमीहरू किन यति साह्रै डराउँछौ? के तिमीहरूमा अझ पनि विश्वास छैन?”
तिनीहरू डराए, अनि आपसमा भने, “यिनी को हुन्? बतास र छालहरूले पनि यिनको आज्ञा मान्दा रहेछन्!”
बाइबल एप
बाल बाइबल एप
