मर्कूस 5:21-43

येशू फेरि तालको वारिपट्टि फर्कनुभयो। वारिपट्टिको किनारमा उहाँको वरिपरि मानिसको ठूलो घुइँचो लाग्‍यो। सभाघरका अगुवाहरूमध्ये याइरस नाउँका एक जना येशूकहाँ आए। येशूलाई देख्‍ने बित्तिकै उनले येशूको पाउमा परेर बिन्‍ती गर्न लागे, “मेरी सानी छोरी सिकिस्‍त बिरामी छ, हजुर आएर उसलाई छोइदिनुभयो भने ऊ निको भएर बाँच्‍नेथिई।” येशू याइरससँग जानुभयो। थुप्रै मानिसहरू उहाँको पछिपछि लागे र चारैतिर घुइँचो भयो। त्‍यस घुइँचोमा बाह्र वर्षदेखि रगत बग्‍ने बेथाले दु:ख पाएकी एउटी स्‍त्री पनि थिइन्। उनले कैयौं बैद्य लगाएर पनि निको हुन सकेकी थिइनन्। भएभरको धन-सम्‍पत्ति यसैका लागि खर्च गरिसकेकी थिइन्, तर निको हुनुको सट्टामा झन्‌झन् व्‍यथाले उनलाई चाप्‍दै थियो। उनले येशूको बारेमा अरू मानिसहरूबाट सुनेकी थिइन्। यसैकारण घुइँचोमा पसेर उनले पछिल्‍तिरबाट येशूको लुगा छोइन् किनभने “उहाँको लुगा मात्र छुन पाएँ भने पनि म निको हुनेथिएँ,” भन्‍ने उनको मनमा लागेको थियो। येशूको लुगा छुनेबित्तिकै रगत बग्‍ने व्‍यथा निको भएर रगत थामिएको उनी आफैंले थाहा पाइन्। येशूले आफूबाट शक्ति निस्‍केर गएको थाहा पाइहाल्‍नुभयो अनि उहाँले फनक्‍क फर्केर मानिसहरूलाई सोध्‍नुभयो, “कसले मेरो लुगा छोयो हँ?” उहाँका चेलाहरूले जवाफ दिएर भने, “हेर्नुहोस्! यत्रो मानिसको घुइँचोमा तपाईं कसले छोयो भनेर कसरी सोध्‍न सक्‍नुहुन्‍छ?” तर येशूले आफूलाई कसले छोयो भनेर यताउता हेर्नुभयो। स्‍त्रीलाई आफूमा घटेको कुरा थाहा भएकोले उनी काम्‍दै येशूको पाउमा परिन् र सबै कुरा बताइदिइन्। अनि येशूले उनलाई भन्‍नुभयो, “छोरी, तिम्रो विश्‍वासले तिमीलाई निको पारेको छ। अब तिम्रो कष्‍ट छुटोस् र तिमी शान्‍तिसँग जाऊ।” येशूले यसो भन्दाभन्‍दै याइरसका घरबाट मानिसहरू आए। तिनीहरूले याइरसलाई भने, “हजुरकी छोरी त मरिसकी। अब गुरुलाई व्‍यर्थै किन दु:ख दिने?” तर येशूले तिनीहरूका कुरालाई वास्‍ता नगरी याइरसलाई भन्‍नुभयो, “नडराऊ, विश्‍वास मात्र गर।” उहाँले पत्रुस, याकूब र तिनका भाइ यूहन्‍नालाई बाहेक अरू कसैलाई पनि आफ्‍नो साथमा जान दिनुभएन। उहाँहरू सभाघरको अगुवाको घरमा आइपुग्‍दा त रुवाबासी र विलापको खैलाबैला मच्‍चिरहेको थियो। येशूले भित्र पसेर तिनीहरूलाई भन्‍नुभयो, “किन यस्‍तो रुवाबासी र खैलाबैला गरेको? यो नानी त निदाएकी मात्र छ, मरेकी छैन।” यो कुरा सुनेर तिनीहरूले उहाँको हाँसो गरे। तर उहाँले सबैलाई बाहिर पठाउनुभयो अनि केटीको बुबा, आमा र आफ्‍ना तीन जना चेलाहरूलाई लिएर भित्र केटी भएको कोठामा जानुभयो। उहाँले केटीको हात समातेर भन्‍नुभयो, “तालिता कूमी!” यसको अर्थ हो “ए नानी, म भन्‍छु, उठ!” तब केटी जुरुक्‍क उठी अनि यताउता हिंड्डुल गर्न थाली। यो देखेर तिनीहरू छक्‍कै परे। ऊ बाह्र वर्षकी थिई। त्‍यसपछि येशूले तिनीहरूलाई ‘यो कुरा कसैलाई पनि नभन्‍नू’ भनेर कडा आज्ञा दिनुभयो अनि ‘नानीलाई केही खानेकुरा दिनू’ भनी अह्राउनुभयो।