लूका 8:5-15

“एक जना मानिसले गएर बारीमा बिउ छर्‍यो। बिउ छर्दाछर्दै केही बिउ बाटामा पर्‍यो र मानिसहरूले कुल्‍चिए अनि चराहरूले आएर खाइदिए। कति बिउचाहिँ ढुङ्गा मात्रै भएको जमिनमा पर्‍यो। त्‍यहाँ उम्रन त उम्रियो, तर चिसो माटो नभएकोले सुकिहाल्‍यो। कति बिउचाहिँ काँडाहरूका घारीमा पर्‍यो, तर काँडाहरू झ्‍याँगिएर उम्रिएका बिरुवाहरूलाई नाश गरिदियो। तर कति बिउ भने राम्रो मलिलो माटोमा पर्‍यो र लहलह भएर बढ्यो अनि एक-एक दानाबाट सय-सय गुणा भएर फल्‍यो।” यति भनेपछि येशूले भन्‍नुभयो, “हे सुन्‍नेहरू हो, मेरो शिक्षालाई मन लगाएर सुन!” येशूका चेलाहरूले उहाँलाई यो दृष्‍टान्‍तको अर्थ के हो भनेर सोधे। येशूले तिनीहरूलाई भन्‍नुभयो, “तिमीहरूलाई चाहिँ परमेश्‍वरको राज्‍यको भित्री भेद जान्‍न दिइएको छ। तर अरूलाई चाहिँ यी कुराहरू दृष्‍टान्‍त दिएर नै भनिन्‍छ र तिनीहरूले हेर्न त हेर्छन् तर देख्‍दैनन् र सुन्‍न त सुन्‍छन् तर बुझ्‍दैनन्। “यस दृष्‍टान्‍तको अर्थ हो, बिउ भनेको परमेश्‍वरको वचन हो। बाटोमा परेको बिउले बुझाउँछ कि तिनीहरूले वचन सुन्‍न त सुन्‍छन् तर मनमा राख्‍न सक्‍दैनन्, कारण विश्‍वास गरेर बाँच्‍न नपाऊन् भनेर शैतान आउँछ अनि सुनेका कुरा टिपेर लैजान्‍छ। ढुङ्गामा परेका बिउले बुझाउँछ कि तिनीहरूले परमेश्‍वरको वचन सुनेर खुसीसाथ लिन्‍छन्, तर त्‍यो वचन राम्ररी मनमा राख्‍न सक्‍दैनन्। त्‍यसो हुँदा तिनीहरूको विश्‍वास छिनभरिको लागि मात्र हुन्‍छ अनि अप्‍ठ्यारो र दु:खको समयमा विश्‍वास हराउँछ। काँडा घारीहरूमा परेको बिउले बुझाउँछ कि तिनीहरूले परमेश्‍वरको वचन त सुन्‍छन्, तर संसारको चिन्‍ता, धन-सम्‍पत्ति र सुख-विलासले गर्दा विश्‍वासलाई बढ्‍न र हुर्किन नै दिँदैनन् र तिनीहरूबाट केही फल फल्‍दैन। मलिलो माटोमा परेको बिउले बुझाउँछ कि कति जनाले वचन सुन्‍छन् र आज्ञाकारी भएर सुनेको वचनलाई असल रूपले मनमा राख्छन् र समयमा धेरै फल फलाउँछन्।