Bantawa Rai

अ़क लेन निनाम्‍हाङ ब़क्‍खाखिम्‌दा येसुआ म़नाचि म़चिन्‍तुयुङ्‌सुङुचि, खोन्‍कि नुय़ङ्‌खान खाम़एत्‍तुयुङ्‌सुङुचि। खोन्‍ग़रि मुलो काब़क्‍पाचि, य़ङ्‌हुप काचिन्‍पाचि खोन्‍कि अ़चुअ़धुवाचि खोक्‍कोएदा म़ता। खोन्‍कि मोचिआ खोक्‍को अ़सेना, “आन्‍कान्‍का लोनि, साङ्‌कोओ अ़पाङ्‌आ खानानिन ओ काचिचि त़मुम्‌योम्‍च़म? साङ्‌आ खानानिन ओ पाङ ऩप़न?”
येसुआ मोचि म़लासुलोचि, “अ़ङ्‌काछाङ खानानिन अ़क्‌तात य़ङ सेन्‍नानिन, खोन्‍कि खानानिन्‌आ अ़ङ्‌का खाएत्‍ताङ्‌ऩङ। युहन्‍नाआ बप्‍तिस्‍मा प़मा पाङ खादाङ्‌का तोक्‍तु ओ, निनाम्‍हाङ्‌दाङ्‌का हे म़नादाङ्‌का?”
मोचि अ़क्‍छा निएदा दुम म़छ़रा, “आन्‍कान निनाम्‍मादुङ्‌कानि य़ङिन्‌नालो ‘देकि खानानिन्‌आ खो साकोङ्‌छ़ङ मान्‍मुत़दोम?’नि खोक्‍कोसाआ म़सेन। मेन ‘म़नादाङ्‌का’नि आन्‍कान य़ङिन्‌नालो ना झारा म़नाचिआ आन्‍कान लुङ्‌ताक्‌आ म़कोक। देकिनालो युहन्‍ना निनाम्‍हाङ्‌य़ङ खाकालुनि मोचिआ साकोङ्‌छ़ङ अ़मुयाङ।” खोन्‌ओसा मोचिआ येसु अ़लासालोवा, “युहन्‍नाआ बप्‍तिस्‍मा प़मा पाङ खादाङ्‌का ताओ आन्‍कान्‍का अ़सिन्‍तिमिन्‍का।”
खोन्‍कि येसुआ मोचि म़लोचि, “अ़ङ्‌काछाङ खाक्‍को पाङ्‌आ ओ काचिचि मुङ्‌योङ्‌च़ङ, अ़ङ्‌काछाङ खानानिन अ़लोनान्‍निमिन।”


येसुआ ओ दोय़ङ्‌ला म़नाचि खाम़एत्‍तुचि, “अ़क्‍छा म़नाआ अङ्‌गुराखा पाउ खोन्‍कि व़क काचि कामुचिएनान अङ्‌गुराखा हामाचामादा प़दोचिकि खो ब़द्‍धेकालेन्‌ओ निम्‍पाङ प़न्‍था खारा। अङ्‌गुरा तुमाओ ग़रि खोसाआ अ़हारुक्‌चिएदाओ अ़क्‍छा अङ्‌गुराओ अ़लोक लासि अ़व़क काचात्‌चिएदा छुत्‍तु। मेन अ़व़क काचात्‌चिआ मो हारुक अ़झोम्‍ताकि अ़ब़ङ्‌सा खोन्‍कि खो मोहाङा अ़लासाखाइसा। खोसाआ नि अ़हारुक छुत्‍तु, मेन मोचिआ मोछाङ अ़ब़ङ्‌सा, अ़साया अ़पेप्‍ता खोन्‍कि मोहाङा अ़लासाखाइसा। खोन्‍किना खोसाआ सुम्‌कापाङ्‌ओतात छुत्‍तु। मेन मोचिआ मोछाङ खेन अ़वाइसाकि अ़ऱसाखाइसा।
खोन्‍किना अङ्‌गुराखा हाङ्‌पा य़ङा, ‘हान अ़ङ्‌का दे च़ङा? अ़ङ्‌का सोमातुक्‍तुङ्‌योङ्‌ओ अ़ङ्‌छा छुत्‍तुङ। खोक्‍को ना मोचिआ साया अ़मेत।’
मेन अ़व़क काचात्‌चिआ अ़चुछा अ़खाकि अ़क्‍छा निएदा म़य़ङा, ‘ओ ना पाङ्‌कातोक ओ। आन्‍कान मो सेरुम्‍ने, खोन्‍कि आन्‍कान पाङ्‌कातोक लिसिन!’ खोन्‍किना मोचिआ अ़चुछा अङ्‌गुराखादाङ्‌का बुङ्‌खाया अ़सारा खात्‍ताकि अ़सेरा।
हान अङ्‌गुराखाओ अ़हाङ्‌पाआ मोचि दे मुचि? अङ्‌गुराखाओ अ़हाङ्‌पा ताकि व़क काचात्‌चि म़सेरुचि खोन्‍कि अङ्‌गुराखा नि व़क काचात्‌चि म़प़चि।”
खोन्‍किना म़नाचिआ ओ अ़एनाकि म़य़ङा, “ओवात्‍नि देम्‍खाछाङ अ़लिनिन्‍ने!”
मेन येसुआ मोचि म़खाचिकि म़लोचि, “खोन्‍नालो ओवात्‍नि छाप्‍ताओसो अ़तुप्‍माय़ङ दि ओ?
‘खिम कामुचिआ ऩङाअ़छिराओ लुङ्‌ताक मो खुचुरोङ्‌दाओ मुलो लुङ्‌ताक म़लिसायुङ्‌सा।’
खाक्‍को म़ना मो लुङ्‌ताक्‌दा धा, मो योकोचेम्‍पा लि, खोन्‍कि साङ्‍एदा मो लुङ्‌ताक धा, मोसाआ मो खाक्‍बुन मु।”


य़ङ्‌हुप काचिन्‍पाचि खोन्‍कि मुलो काब़क्‍पाचिआ मो दोय़ङ्‌ला येसुआ खोचिओ अ़चुदेङ्‌सालाप्‍पादा म़य़ङाओ निकिना अ़सिन्‍तालावा। खोन्‌ओसा येसु मोन्‍ग़रिङा लाप्‍मा अ़लाप्‍ता, मेन मोचि म़नाचिदाङ्‌का अ़चुक़माकाराकि लाप्‍मा मान्‍ऱअ़दा।
येसुआ काचि फिसु हे निकि मोचिआ अ़खायुङ्‌साङा, खोन्‍कि अ़नुवाक लिसिन्‌वा काच़चि खासुक्‍सि येसुएदा म़छुत्‍तुचि। देकिनालो येसु म़चेप्‌ओ अ़चुय़ङ्‌दा लाप्‍माकि रोमि धिखाहुप काखाङ्‌ओ अ़छुक्‌दा खोक्‍को पाक्‍माप़मानि म़मिनाङा। खोन्‍किना खाकासुक्‌चिआ येसु अ़सेना, “काचिन्‍पो, आन्‍कान्‍का सिन्‍तुम्‌योम्‍का, खानानिन अ़छ़ङ त़चेविन खोन्‍कि त़चिन्‍तुम्‍च़म, खोन्‍कि खानानिन साङ्‌लिप्‍पाछाङ त़वाङिमिन, मेन खानानिन निनाम्‍हाङ्‌ओ अ़चुलाम अ़छ़ङ खात़चिन्‍तिन। हान आन्‍कान्‍का लोनि, आन्‍कान्‍का रोमि तोक्‍पोहाङ कैसरएदा दाम्‍दु छोन्‍मामोसाओ अ़य़ङ्‌हुप्‌आ अ़प़न्‍का हे अ़प़न्‍मिन्‍का?”
मेन येसुआ मोचिओ अ़चुचाप्‍चा मिन्‍मा अ़सिन्‍ताकि मोचि म़लोचि, “अ़ङ्‌का अ़क्‌तात फेक्‌वा पुवाङ्‌ऩङ। ओदा साङ्‌कोओ अ़ङाइवा खोन्‍कि अ़ऩङ सेप्‍तायुङ्‌सा?” मोचिआ “कैसरओ”नि अ़लोवा।
येसुआ मोचि म़लोचि, “खोन्‍नालो दि कैसरओ, मो हाङ कैसरङा पुवानुम, खोन्‍कि दि निनाम्‍हाङ्‌ओ, मो निनाम्‍हाङ पुवानुम।” खोन्‍कि मोचिआ म़नाचिओ अ़चुबुदा येसु म़चेवाओ य़ङ्‌दा फिमाय़ङ मान्‍धित्‌अ़दा। खोन्‍कि खोक्‍कोसाआ म़लासुलोचिओ य़ङ्‌दा मोचि दोम्‍तुदोचिकि वाइवेत म़युङा।


खोन्‍किना अ़क्‍चित्‌कापाङ म़स़दाओचि ऩखोन्‍निन्‍लोन्‍निन्‌नि काय़ङ सदुकिचि येसुएदा म़ता। मोचिआ येसु अ़सेना, “काचिन्‍पो, निनाम्‍हाङ्‌य़ङ खाकालु मोसा य़ङायुङ्‌सा, खाक्‍कोसोओ अ़बुवा छा मान्‍तोक्‍माङ स़दाकि अ़खिम्‍हाङ्‌मा छिरुदानालो अ़बुवाओ निकिना अ़निछाआ मेन्‍मित्‍मा सायाकाम्‍मादोत, खोन्‍कि अ़बुवाओ निकिना छातोक्‍मा प़मादोत निकिना मोसाओ अ़य़ङ्‌हुप्‌दा आन्‍कान म़छाप्‍तापुवायुङ्‌सा। अ़क्‍खिम्‌दा सात्‌कापाङ द़क्‍छाचि म़याआङा। कुम्‍पा सायाकाम्‍सा खोन्‍कि छा मान्‍तोक्‍माङ मो सुवादा। खोन्‍कि मुक्‍सुछाङ छा मान्‍तोक्‍माङ सुवादा। खोन्‍कि सुम्‍पाङ्‌ओतात्‌आछाङ मो मेन्‍मित्‍मा सायाकाम्‍सु। खोन्‍कि मोवात्‍निङा सात्‌कापाङ्‌माङ छा मान्‍तोक्‍माङ म़सुवादा। आदेङ्‌माङ, मो मेन्‍मित्‍माछाङ सुवादा। खोन्‍नालो मोचि म़लाखोन्‍लोन्‌हिदा मो मेत्‍छामा खाक्‍कोसोओ अ़खिम्‍हाङ्‌मा लि? देकिनालो झारा सात्‌कापाङ्‌माङ्‌आङा मो मेत्‍छामा साया अ़काम्‍सा।”
येसुआ म़लासुलोचि, “ओ हेन्‍खामादाओ म़नाचि सायाम़काम, खोन्‍कि सायाम़काम्‍सुप़चि।
मेन म़स़दाओदाङ्‌का खोन्‍मालोन्‍माकि मो जुगातारि तामालामा खान्‍तुचिओचिआ ना मोचि सायाम़काम ना सायाङा म़काम्‍सुप़चि। मोचि ऩलानिन्‍स़निन्‍दानिन, देकिनालो मोचि निनाम्‍मादुओ निनाम्‍हाङ काफावात्‍नि म़लि। खोन्‍कि मोचि म़खोन्‍तालोन्‍ताओसा निनाम्‍हाङ्‌ओ अ़छाचि ओ। म़सुवादाओचिओ अ़चुलामाखोन्‍मालोन्‍माओ य़ङ मोसाआछाङ स़ङ्‌फोम्‍सुवादा लेराङाओ दोय़ङ्‌लादा खाङ अ़मेत्‍ता। मोसाआ अब्राहाम्‌ओ अ़निनाम्‍हाङ, इसहाक्‌ओ अ़निनाम्‍हाङ खोन्‍कि याकुब्‌ओ अ़निनाम्‍हाङ्‌ओ निम्‍पाङ निनाम्‍हाङ बुत्‍तुङु। निनाम्‍हाङ म़सुवादाओचिओ अ़चुनिनाम्‍हाङ माआङ, मेन अ़ह़ङ्‌चिओ अ़चुनिनाम्‍हाङ ओ। देकिनालो निनाम्‍हाङ्‌ओ अ़चुखाङ्‌मादा झारा म़नाचि म़ह़ङ्‌याङ।”
खोन्‍कि य़ङ्‌हुप काचिन्‍पाचिदाङ्‌का खा-खाक्‍कोचिआ येसु अ़लोवा, “हाङ्‌पो, खानानिन तोङालो त़य़ङिन्‌युङ्‌सिन।” खोन्‍किना साङ्‌आछाङ खोक्‍को दित्‍छाङ च़लोक सेन्‍माय़ङ्‌चि लामासेन्‍मा राक मान्‍मुचि।


खोन्‍किना येसुआ मोचि म़लोचि, “ख्रिस्‍त दाउद्‌ओ अ़छानि म़नाचि देकि म़य़ङ्‌याङ? देकिनालो साम्‍ऱङ्‌भुङ्‍ओ छाप्‍लाखादा दाउद्‌आ आप्‍पि छाप्‍तुयुङ्‌सु, निनाम्‍हाङ्‌आ अ़ङ्‌हाङ्‌पा ख्रिस्‍त अ़लोवा, ‘देम्‍खातारि अ़ङ्‌का आम्‍ङेङ्‌चि आम्‍लाङ्‌थेम्‍भेन्‌यु अ़मुऩङ्‌च़ङ मोन्‌तारि खाना अ़ङ्‌चुप्‍ताङ्‌छुक्‌लिप्‍पा युङा।’
दाउद्‌आङा खोक्‍को ‘हाङ्‌पो’नि लोनालो देत्‍नि ख्रिस्‍त दाउद्‌ओ अ़छा लिमा ऱ?”


खोन्‍किना झारा म़नाचिआ अ़एनाङाहिदा येसुआ अ़चुकाखेङ्‌पाचि म़लोचि, “य़ङ्‌हुप काचिन्‍पाचि म़च़याङ्‌वा मान्‍च़दानिन। मोचि अ़धुवाचिआ हुम्‍खा झोम्‍लोङ्‌लोङ्‌वाओ तित्‌चि म़हुम्‍सुचिकि ओह्‍यात्‍नि-मोह्‍यात्‍नि म़कोन, हाताचिदा म़नाचिआ साऩङ्‌वाओ सेवा म़मेत्‍तुचिओ अ़चुऩङानु। यावायोक्‍खिम्‌चिदा मुलो युङ्‌खाचिदा युङ्‌मा ऩङाम़नु, खोन्‍कि खाबाचा चाखाचिदा सायातोक्‍खादा युङ्‌मा अ़चुऩङानु। मोचिआ मेन्‍मित्‍माचिओ अ़चुखिम्‌चिदाओ चासुम्‍छेन्‍बिचि म़च़न्‍तुखात्‍तुप़चि, खोन्‍कि खाङ्‌मुमाओ निम्‍पाङ ब़द्‍धे मेत्‍लोदा याम़मात। ओ म़नाचिआ ब़द्‍धे चाअ़त्‍लो दन्‍दा अ़तोक।”

सुन्नुहोस् लुका 20